เราเป็นคนแล้งน้ำใจหรือใจร้ายมากเกินไปรึป่าว

คือตอนเด็กเราเป็นคนที่เพื่อนไม่คบอ่ะ อยู่สันโดษมาตลอดแต่สิ่งเดียวที่จะทำให้เพื่อนสนใจคือ เสนอ(หน้า)​เข้าไปช่วย แบบเราไปซื้อของให้มั้ยของเธอเยอะเราช่วยแบกมั้ยทำการบ้านให้เพื่อน แต่พอเราเข้าม.ต้นแล้วได้ย้าย ร.ร ได้เริ่มต้นใหม่ พอมองย้อนไปแล้วเรารู้สึกเกลียดตัวเองในตอนนั้นมากเลยตัดสินใจว่าใครคบก็คบไม่คบก็ช่าง เราเป็นแบบนั้นจนโตมาได้มาเปิดร้านอาหารของตัวเองแต่คนเยอะมากแต่ละวันต้องได้ต่อคิวอ่ะ ได้เจอลูกค้าในหลายรูปแบบมาก เรากลับรู้สึกตัวในบางทีว่าเออทำไม่เราเป็นคนแบบนี้ เช่น
คือ เราเจอคนอุ้มเด็กมาต่อคิว เรามองดูก็รู้นะว่าหนักเราก็แนะนำให้ไปนั่งเก้าอี้ แต่เขาไปยอมอ่ะ แต่ก็บ่นๆว่าเจ็บแขน ปวดขา รัดคืวให้หน่อยได้มั้ย พอเราปฎิเสธ เราก็รู้สึกถึงสายตาแปลกๆของคนรอบข้างทันที
-พอมาเจอลูกค้าที่บอกว่ามีธุระด่วนขอก่อนได้มั้ย เราก็ตอบกลับไปว่ามีธุระด่วนก็ไปก่อนเลยค่ะ กลับมาเดี๋ยวทำให้ เขาก็บอกปฎิเสธ แต่ก็เร่งๆ อยู่
-พอมาเจอลูกค้าที่ไม่อยากจะรอ แต่มาขอจ่ายเพิ่มเพื่อให้ช่วยทำให้ก่อน เราก็บอกว่าลูกค้าคนอื่นเขารอมานาน คุณเอาเงินไปซื้อคิวกับลูกค้าคนอื่นเถอะ ก็ก็ไม่มาอีกเลย
-พอขอทานมาขอกับข้าว เราก็ไม่ให้นะ เพราะในตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าขาว เรากลับคิดว่าเงินซื้อเหล้าคุณมี แต่เงินซื้อข้าวกินคุณไม่มี
และเคยมีลูกค้าเป็นลม แต่เราก็ให้ลูกน้องไปดูแลเขาอยู่นะ และรัดคิวให้เป็นกรณีพิเศษ ส่วนเราก็ทำอาหารต่อ เขากับเอาไปติ เราไม่ดูแลลูกค้าเลย
เราเคยไปเดินซื้อของที่ห้างแล้วคนข้างหน้าเรากับเล่นแต่มือถือไม่ดูทาง เลยสดุดล้ม เราเลือกที่จะเดินเลี่ยงหนีไปไม่ช่วยนะ เพราะเขาไม่ดูทางเอง แต่เราแปลกใจในตัวเองอยู่บ่อยๆ ทำไมทุกๆ ครั้งที่เราจะช่วยอะไรใครทำไม่เราต้องหาเหตุผลและพิจารณา​มันก่อนเสมอ