เค้าเรียกว่าวิกฤตวัยกลางคนรึเปล่า?
ผมรู้สึกว่าในขณะที่เพื่อนๆคนอื่นๆเริ่มไฟแรงกับการทำงานของตัวเองอาจเพราะตำแหน่งที่เพิ่มมากขึ้นหรือเงินเดือนที่มากขึ้น ตัวผมเองกลับรู้สึกผมผ่านมันมาหมดแล้วตั้งแต่อายุ30ต้นๆ อาจเพราะผมเริ่มเอาจริงตั้งแต่จบใหม่ๆทำให้การงานก้าวหน้ากว่าคนอืนๆและมาตันในสายงานของบริษัทตัวเองตั้งแต่อายุ30ต้นๆ
พอคิดจะย้ายงานกลับการเป็นว่ากลัว! ไม่ได้กลัวที่ออกจากcomfort zoneนะ แต่กลัวว่าเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับลูกๆและภรรยาจะหายไป เพราะรู้ว่างานใหม่ความคาดหวังจะสูงตามเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นแน่นอน
เหมือนตัวเองรู้สึกยังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆเพื่อไปnext stepของชีวิตที่จะbalanceชีวิตตัวเองให้ลงตัว เคยเป็นกันไหมครับ? แล้วทำยังไงต่อเพื่อmove on
ทุกวันนี้ทำงาน1-2ชั่วโมงก็เสร็จแล้ว เวลาว่างที่เหลือก็เล่นหุ้น หาข้อมูลเรื่องเปื่อย กลับบ้านเลี้ยงลูก ครั้นจะดูnetflix youtube ก็รู้สึกเสียเวลาชีวิตยังไงก็ไม่รู้
เค้าเรียกว่าวิกฤตวัยกลางคนรึเปล่า?
ผมรู้สึกว่าในขณะที่เพื่อนๆคนอื่นๆเริ่มไฟแรงกับการทำงานของตัวเองอาจเพราะตำแหน่งที่เพิ่มมากขึ้นหรือเงินเดือนที่มากขึ้น ตัวผมเองกลับรู้สึกผมผ่านมันมาหมดแล้วตั้งแต่อายุ30ต้นๆ อาจเพราะผมเริ่มเอาจริงตั้งแต่จบใหม่ๆทำให้การงานก้าวหน้ากว่าคนอืนๆและมาตันในสายงานของบริษัทตัวเองตั้งแต่อายุ30ต้นๆ
พอคิดจะย้ายงานกลับการเป็นว่ากลัว! ไม่ได้กลัวที่ออกจากcomfort zoneนะ แต่กลัวว่าเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับลูกๆและภรรยาจะหายไป เพราะรู้ว่างานใหม่ความคาดหวังจะสูงตามเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นแน่นอน
เหมือนตัวเองรู้สึกยังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆเพื่อไปnext stepของชีวิตที่จะbalanceชีวิตตัวเองให้ลงตัว เคยเป็นกันไหมครับ? แล้วทำยังไงต่อเพื่อmove on
ทุกวันนี้ทำงาน1-2ชั่วโมงก็เสร็จแล้ว เวลาว่างที่เหลือก็เล่นหุ้น หาข้อมูลเรื่องเปื่อย กลับบ้านเลี้ยงลูก ครั้นจะดูnetflix youtube ก็รู้สึกเสียเวลาชีวิตยังไงก็ไม่รู้