เรื่องนี่มันเป็นปัญหากับเราจริงๆนะ
เราได้ไปอยู่กับพ่อเเละเเม่เลี้ยงเพราะเเม่ของเราได้เสียไปนานเเล้วเราจึงต้องไปอยู่เเต่กลับไปอยู่เเล้วมันไม่ดีเราถูกบังคับเกือบทุกอย่างอย่างไม่เป็นอิสระเลย
เเม่เลี้ยงเขามีลูกอยู่เเล้ว1คนอายุเท่าเราเเต่ลูกเข้าก็ไม่ค่อยพูดกับเราเลยเราพยามดีด้วยเเต่เขาไม่ดีเราได้ตัดสินใจออกมาจากบ้านนั้นไปบ้านย่าตอนเเรกมันก็ดีเลยหละเเต่เราก็คิดว่าเราเป็นซึมเศร้าเพราะตกกลางคืนเราชอบมานั่งคิดทางด้านลบทำร้ายตัวเองด้วยการกดหมอนเเต่มันนึกคิดได้ว่ามันทรมานเราก็เลิกทำเเต่เป็นบ่อยที่บ้านปู่ย่าก็ดีมีลูกขอบอาซึฃเอามาฝากให้ย่าเลี้ยงเราก็มีความสุขได้เลี้ยงดูน้องช่วยเวลาผ่านไปเราเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งเรียนปกติไม่ดีนักย่าก็เริ่มมาบ่นเราเราก็รับได้ในช่วงเเรกพอหนักขึ้นก็มาจี้ปมเราว่าเป็นแบบนี้ไงเเม่เเกเลยตายเราก็เเออจุกในใจนะดีบ่างไม่ดีบ่างเเล้วเเต่วันเเต่ย่าชอบเข้าวัดทำบุญเราก็ไม่เเน่ใจว่าได้บุญมั้ยเพราะกลับบ้านมาก็มาค่อยด่าว่าเกือบทุกคนในบ้าน
วันนึงเราไปดูหนังเราขอเขาว่าไปดูหนังเเต่ตอนนั่นเรากินข้าวอยู่เเล้วเขาไม่ให้ไปเราก็ไม่ได้อะไรเขาก็ให้เรากลับก่อน19.30เเต่ตอนที่โทรมามัน19.25เเล้วมันไม่มีทางไปทันที่บ้านได้บอกว่ากลับไม่ทันจะไม่ส่งเรียนเราก็รีบกลับเเต่ทางไปบ้าน19กิโลมันก็นานเป็นธรรมดาเรามาเรียนในเมืองมันก็17กิโเเล้วเราก้รีบขับรถกลับไปถึงบ้าน20.10ที่บ้านล็อกบ้านไปเเล้วเราก็นั่งรอเรียกจนเหนื่อย3ทุ่มเเล้วเขาถึงมาเปิดเเล้วเขาก็ไม่คุยกับเราเลยเขาไม่ฟังเหตุผลของเราเลยเราก็ได้เเต่คิดว่ามันใหญ่โตมากจนขนาดนั้นหรือเปล่า(ความคิดส่วนตัว)วัดต่อมาเรียกเราไปถามว่าบ้านนี้มันเป็นยังไงมีอะไรในใจก็บอกมาเลยเราก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะเราไม่อยากคิดมากเรากลัวการเป็นซึมเศร้าจะกลับมาเพราะซึมเศร้ามันหายไปเเล้วเเล้วคนที่บ้านก็ไล่ให้ไปอยู่กับรนอื่นบ้างเเฟนเราบ้างเเต่เราก็อยากไปลองอยู่กับเพื่อนเราอึดอัดใจเเต่เขาบอกว่าเเม่เรามาใากเลี้ยงเพื่อเเม่ไปทำงาเขาจึงเลี้ยงเรามาเขาสัญญากับเเม่ว่าจะดูเเลตอนที่เเม่เอามาฝากคนที่ไม่อยากดูเเลคือปู่เเต่ย่าอยากเอามาเลียงเเต่กลับกันคนที่ไล่เราไปทุกวันกลับเป็นคนที่ดูเเล
เรามั่นใจตอนนี่เราหายจากโรคนซึมเศร้าเพราะเเฟนเราเขาเป็นเหมือนกันเเต่เขาให้กำลังตัวเองจนหายเขาทำให้เรามีความสุขมากเขาค่อยช่วยเหลือเราทุกอย่าง. (อย่าว่ากันนะที่พูดมาคือความคิดเห็นของตัวเอง). ขอคำเเนะนำหน่อยจะทำอย่างไรดี
ตกลงครอบครัวใช่เซฟโซนหรือเปล่า??
เราได้ไปอยู่กับพ่อเเละเเม่เลี้ยงเพราะเเม่ของเราได้เสียไปนานเเล้วเราจึงต้องไปอยู่เเต่กลับไปอยู่เเล้วมันไม่ดีเราถูกบังคับเกือบทุกอย่างอย่างไม่เป็นอิสระเลย
เเม่เลี้ยงเขามีลูกอยู่เเล้ว1คนอายุเท่าเราเเต่ลูกเข้าก็ไม่ค่อยพูดกับเราเลยเราพยามดีด้วยเเต่เขาไม่ดีเราได้ตัดสินใจออกมาจากบ้านนั้นไปบ้านย่าตอนเเรกมันก็ดีเลยหละเเต่เราก็คิดว่าเราเป็นซึมเศร้าเพราะตกกลางคืนเราชอบมานั่งคิดทางด้านลบทำร้ายตัวเองด้วยการกดหมอนเเต่มันนึกคิดได้ว่ามันทรมานเราก็เลิกทำเเต่เป็นบ่อยที่บ้านปู่ย่าก็ดีมีลูกขอบอาซึฃเอามาฝากให้ย่าเลี้ยงเราก็มีความสุขได้เลี้ยงดูน้องช่วยเวลาผ่านไปเราเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งเรียนปกติไม่ดีนักย่าก็เริ่มมาบ่นเราเราก็รับได้ในช่วงเเรกพอหนักขึ้นก็มาจี้ปมเราว่าเป็นแบบนี้ไงเเม่เเกเลยตายเราก็เเออจุกในใจนะดีบ่างไม่ดีบ่างเเล้วเเต่วันเเต่ย่าชอบเข้าวัดทำบุญเราก็ไม่เเน่ใจว่าได้บุญมั้ยเพราะกลับบ้านมาก็มาค่อยด่าว่าเกือบทุกคนในบ้าน
วันนึงเราไปดูหนังเราขอเขาว่าไปดูหนังเเต่ตอนนั่นเรากินข้าวอยู่เเล้วเขาไม่ให้ไปเราก็ไม่ได้อะไรเขาก็ให้เรากลับก่อน19.30เเต่ตอนที่โทรมามัน19.25เเล้วมันไม่มีทางไปทันที่บ้านได้บอกว่ากลับไม่ทันจะไม่ส่งเรียนเราก็รีบกลับเเต่ทางไปบ้าน19กิโลมันก็นานเป็นธรรมดาเรามาเรียนในเมืองมันก็17กิโเเล้วเราก้รีบขับรถกลับไปถึงบ้าน20.10ที่บ้านล็อกบ้านไปเเล้วเราก็นั่งรอเรียกจนเหนื่อย3ทุ่มเเล้วเขาถึงมาเปิดเเล้วเขาก็ไม่คุยกับเราเลยเขาไม่ฟังเหตุผลของเราเลยเราก็ได้เเต่คิดว่ามันใหญ่โตมากจนขนาดนั้นหรือเปล่า(ความคิดส่วนตัว)วัดต่อมาเรียกเราไปถามว่าบ้านนี้มันเป็นยังไงมีอะไรในใจก็บอกมาเลยเราก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะเราไม่อยากคิดมากเรากลัวการเป็นซึมเศร้าจะกลับมาเพราะซึมเศร้ามันหายไปเเล้วเเล้วคนที่บ้านก็ไล่ให้ไปอยู่กับรนอื่นบ้างเเฟนเราบ้างเเต่เราก็อยากไปลองอยู่กับเพื่อนเราอึดอัดใจเเต่เขาบอกว่าเเม่เรามาใากเลี้ยงเพื่อเเม่ไปทำงาเขาจึงเลี้ยงเรามาเขาสัญญากับเเม่ว่าจะดูเเลตอนที่เเม่เอามาฝากคนที่ไม่อยากดูเเลคือปู่เเต่ย่าอยากเอามาเลียงเเต่กลับกันคนที่ไล่เราไปทุกวันกลับเป็นคนที่ดูเเล
เรามั่นใจตอนนี่เราหายจากโรคนซึมเศร้าเพราะเเฟนเราเขาเป็นเหมือนกันเเต่เขาให้กำลังตัวเองจนหายเขาทำให้เรามีความสุขมากเขาค่อยช่วยเหลือเราทุกอย่าง. (อย่าว่ากันนะที่พูดมาคือความคิดเห็นของตัวเอง). ขอคำเเนะนำหน่อยจะทำอย่างไรดี