ทำไมเราสามารถชอบคนที่ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยรู้จักแม้แต่ชื่อเขา?

เราเจอเขาที่วัดค่ะเขามาปฏิบัติธรรมเหมือนกันแต่เราไม่กล้าคุยเพียงได้แต่แอบมองเขาคอยดูว่าเขาอยู่ตรงไหนเราจะไปอยู่ใกล้ๆเขาตลอดเวลาแต่เราว่าเขาไม่รู้หรอกว่าเราแอบมองเขาอยู่เราก็ไม่กล้าแสดงออกอะไรมากเพราะเราไปปฏิบัติธรรมค่ะกลัวบาปวันพอวันสุดท้ายถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านเราได้ไปนั่งใกล้ๆเขาค่ะอยากคุยอยากรู้จักชื่อเขาก็ยังดีแต่ใจไม่กล้าพอค่ะก็เลยไม่ได้คุยหลังจากนั้นก็ไปเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้านค่ะเราก็ไม่รู้จะมีโอกาศได้เจอเขาอีกไหมพอลงมาข้างล่างเห็นเขาเดินคุยโทรศัพท์ค่ะเราก็คิดว่าเขาอาจะมีคนมารับหรือเอารถมาเองก็เลยไม่ได้เดินตามไปค่ะเราก็เดินไปขึ้นวินเพื่อไปสถานีรถไฟตอนรอซื้อตั๋วค่ะหันไปมันบังเอิญมากค่ะเขามาซื้อตั๋วรถไฟเหมือนกันตอนนั้นคือดีใจมากค่ะที่ได้เจอเขาแอบได้ยินตอนซื้อตั๋วน่าจะอยู่ดอนเมืองค่ะเราก็มองเขาอีกเหมือนเดิมค่ะไม่กล้าคุยไม่กล้าสบตาทั้งที่ใจอยากทักเขาอยากเดินเข้าไปขอเฟสบุ๊คเขาเลยด้วยซ้ำแต่ก็ไม่กล้าอะค่ะเราไม่รู้ว่าเขาจำเราได้ไหมแต่คิดว่าคงไม่ค่ะเขาเหมือนไม่ได้สนใจเราเลยค่ะแต่ไม่เป็นไรแค่มารอรถไฟเหมือนกันก็ดีใจแล้วจากนั้นเขาก็ขึ้นรถไปค่ะเรานั่งมองเขาตลอดและได้แต่คิดว่าจะมีโอกาศเจอเขาที่ไหนได้อีกไหมแม้ไม่รู้จักชื่อไม่เคยคุยแต่ทำไมเรารู้สึกดีกับเขาทั้งที่เราไม่เคยชอบแบบนี้
#เขาเป็นทอมค่ะน่าจะอยู่ดอนเมืองวันที่รอรถไฟสถานีอยุธยาเขาใส่เสื้อสีขาวกางเกงสีน้ำตาลอ่อนๆกระเป๋าเป้น่าจะเป็นของnikeสีดำรองเท้าผ้าใบขาวใครรู้จักช่วยบอกข้อมูลเขาให้หน่อยนะคะถ้าเทอได้เห็นกระทู้นี้ทักมาหน่อยนะเราอยากรู้จักเธอจริงๆ
ปล.แอบมีถ่ายรูปเขาเก็บไว้ตอนรอรถไฟแต่ไม่รู้สามารถลงในนี้ได้ไหมถ้าลงได้เราจะลงไว้เผื่อเขามาเจอหรือใครอาจจะรู้จักค่ะ