สวัสดีค่ะ เราอยากจะปรึกษา คือที่ตั้งกระทู้เพราะเราปรึกษาใครไม่ได้เลยจริงๆ อยากจะถามความเห็นจากสายตาคนอื่นซึ่งเป็นคนไกลตัวเราน่ะค่ะ
เราเพิ่งจะขึ้นมหาลัยปี1ค่ะ เรามีกลุ่มเพื่อน กลุ่มนี้รวมเราเป็น 4 คนมีเพื่อนคนนึงในกลุ่มที่หลังๆมานี้นางชอบทำอะไรที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเคจริงๆ
แต่ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกไม่ดีกับเพื่อนในกลุ่ม เราเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองมั้ง( เราพยายามเปลี่ยนอยู่ ) ใช้เวลาสักพักกว่าจะคุยเล่นกับคนอื่นแบบไม่เกร็งได้แต่ก็ชอบทักคนนะ ทักไปก่อน ชวนไปก่อน แต่ก็มีเดดแอร์บ้าง คล้ายๆพวกambivert มั้ง เราดูขี้กลัว ไม่กล้าว่าเพื่อนหรืออะไรแบบนี้มั้ง ทำให้รู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกเหมือนโดนมองข้าม เพื่อนคนนึงในกลุ่มที่เราไม่โอเคที่สุด นางเป็นคนที่เอาแต่ใจ ( อย่างน้อยก็ในความคิดเรา ) ไม่ได้อย่างที่ต้องการ เสียงกับหน้าจะออก คำพูดคำจาคือทำให้เราคิดว่านางเป็นแบบนั้น อันนี้เราโอเคกับเพื่อนนะ เรารับได้เพราะเราก็มีเคยเพื่อนแบบนี้อยู่เหมือนกัน แล้วเราคิดว่าเราจะจูนกันได้ แต่ประเด็นคือหลังๆมานี้มันเริ่มไม่ใช่อ่ะ
มีครั้งนึงเรา4คนอยู่ในเซเว่น แล้วนางก็เดินมาชนเราจนเซแล้วบอกว่า " หลบดิ้ " \เซจริงเด้อ เราเหวอไปเลยอ่ะ
เพื่อนอีกสองเขาก็หัวเราะกัน แล้วบอกว่า ...อย่าบูลลี่เรา( พูดติดตลก ) เราคิดว่าเขาเห็นเป็นเรื่องตลก ซึ่งมันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ตลก คนที่ไม่โดนจะไม่เข้าใจจริงๆ ณ จุดนั้น มันดูเล็กน้อยนะ แต่ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งและเป็นแค่กับเราไงคะ ที่ชนกับกระชากเสียงใส่อันนี้ไม่ใช่ครั้งแรกเด้อ ถ้าครั้งแรกคงไม่คิดมากขนาดนี้
คือเธอคนนี้สนิทกับอีกสองคนมากกว่าเราเวลาทำอะไร พูดคุย หยอกล้อหรือว่าแค่รอตอนทำนู่นนี่ นางไม่เคยเห็นเราในสายตาเลย
แต่เวลานางมีงาน นางส่งมาให้เราดู ให้เราแปลให้ แค่คนเดียว พอเราแนะนำงานให้นางก็จิ้จ้ะเหมือนไม่พอใจกับคำแนะนำเรา( ซึ่งอันนี้ก็ เออ...โอเค ยังไงก็งานเขา ไม่เอาแบบที่เราคิดก็ถูกแล้ว) พอปฏิเสธบ้าง หน้ากับเสียงออกเลยค่ะ
ครั้งหนึ่งเราปฏิเสธแบบเฉียบขาดเลย นางก็บึ้งเลย เราก็เยียๆนาง( พูดเล่นๆแต่ใจคิดจริง แหะ)ไปว่า " แหน่ะ พอไม่ช่วยก็เมินกันเลยนะ " แล้วหัวเราะ นางเงียบไปสองสามวันกว่าจะกลับมาเป็นแบบเดิม
ไม่ชอบที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหัวอ่อน คือเรารู้สึกว่าเขามาหาเราแค่ตอนอยากได้อะไรจากเรา( ไม่ใช่อยากได้ความช่วยเหลือที่กำลังลำบากนะ แต่เป็นสิ่งที่เรามี และเราคนเดียวที่ให้เขาได้ ) หรือว่าผลประโยชน์บางอย่าง เราไม่โอเค แต่ความที่เพิ่งจะได้เมกเฟรนด์กัน เราก็ช่วยนางตลอด จนแค่ใกล้จะเทอมเดียว กลายเป็นว่าเราดูเป็นคนหัวอ่อนเลยถูกนางให้ทำอะไรที่นางอยากก็ได้ ถึงช่วยแล้วนางก็ยังทำเราอย่างกับไม่ใช่เพื่อน
การถูกเมิน มองข้ามแบบแกล้งกัน มันไม่ตลกอ่ะ ยิ่งเห็นเพื่อนอีกสองคนหัวเราะเวลาเราโดนเมินหรือโดนตะคอกใส่ เรายิ่งรู้สึกแย่
ที่ลังเลจนถึงตอนนี้เพราะเราคิดว่า หรือเราคิดมากไปเองหรอ? นางสนิทใจกับเราก็เลยข้ามหัว ไม่เกรงใจกัน( คิดไปเองอี้กกก) เพราะเห็นอีกสองคนไม่มีท่าทีไม่ชอบใจหรือเอะใจกับนิสัยส่วนนี้ของนางเลย ตอนนี้ไม่โอเคสุดๆ กลับหอมาร้องไห้ตลอดเกือบสองอาทิตย์แล้ว อยากจะซิ่ว แต่ก็คิดว่าปัญหามันอยู่ที่เรารึป่าว ถึงเปลี่ยนสังคมแต่เราไม่เปลี่ยน มันก็จะเป็นแบบเดิมรึป่าว อีกอย่างคือสงสารแม่ เราโทรไปร้องกับแม่ แม่ก็บอกว่าให้อดทน เราก็อยากจะอดทน แต่มันรู้สึกหมดหวัง รู้สึกมืดจริงๆ
อยากขอคำแนะนำ ส่วนหนึ่งก็อยากระบายด้วยแหละค่ะ ( เราพูดไม่ค่อยรู้เรื่องใช่ไหม5555คะ เราเรียงไม่ถูกเลย ในหัวคือความคิดวุ่นวายไปหมด อยากจะเล่ามากกว่านี้แต่ก็กลัวจะกลายเป็นนิยายดราม่าเอา ) แหะๆๆ ขอบคุณค่ะ🙏🏻
เพื่อนมองข้ามเราหรือเราคิดมากไปเอง
เราเพิ่งจะขึ้นมหาลัยปี1ค่ะ เรามีกลุ่มเพื่อน กลุ่มนี้รวมเราเป็น 4 คนมีเพื่อนคนนึงในกลุ่มที่หลังๆมานี้นางชอบทำอะไรที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเคจริงๆ
แต่ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกไม่ดีกับเพื่อนในกลุ่ม เราเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองมั้ง( เราพยายามเปลี่ยนอยู่ ) ใช้เวลาสักพักกว่าจะคุยเล่นกับคนอื่นแบบไม่เกร็งได้แต่ก็ชอบทักคนนะ ทักไปก่อน ชวนไปก่อน แต่ก็มีเดดแอร์บ้าง คล้ายๆพวกambivert มั้ง เราดูขี้กลัว ไม่กล้าว่าเพื่อนหรืออะไรแบบนี้มั้ง ทำให้รู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกเหมือนโดนมองข้าม เพื่อนคนนึงในกลุ่มที่เราไม่โอเคที่สุด นางเป็นคนที่เอาแต่ใจ ( อย่างน้อยก็ในความคิดเรา ) ไม่ได้อย่างที่ต้องการ เสียงกับหน้าจะออก คำพูดคำจาคือทำให้เราคิดว่านางเป็นแบบนั้น อันนี้เราโอเคกับเพื่อนนะ เรารับได้เพราะเราก็มีเคยเพื่อนแบบนี้อยู่เหมือนกัน แล้วเราคิดว่าเราจะจูนกันได้ แต่ประเด็นคือหลังๆมานี้มันเริ่มไม่ใช่อ่ะ
มีครั้งนึงเรา4คนอยู่ในเซเว่น แล้วนางก็เดินมาชนเราจนเซแล้วบอกว่า " หลบดิ้ " \เซจริงเด้อ เราเหวอไปเลยอ่ะ
เพื่อนอีกสองเขาก็หัวเราะกัน แล้วบอกว่า ...อย่าบูลลี่เรา( พูดติดตลก ) เราคิดว่าเขาเห็นเป็นเรื่องตลก ซึ่งมันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ตลก คนที่ไม่โดนจะไม่เข้าใจจริงๆ ณ จุดนั้น มันดูเล็กน้อยนะ แต่ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งและเป็นแค่กับเราไงคะ ที่ชนกับกระชากเสียงใส่อันนี้ไม่ใช่ครั้งแรกเด้อ ถ้าครั้งแรกคงไม่คิดมากขนาดนี้
คือเธอคนนี้สนิทกับอีกสองคนมากกว่าเราเวลาทำอะไร พูดคุย หยอกล้อหรือว่าแค่รอตอนทำนู่นนี่ นางไม่เคยเห็นเราในสายตาเลย
แต่เวลานางมีงาน นางส่งมาให้เราดู ให้เราแปลให้ แค่คนเดียว พอเราแนะนำงานให้นางก็จิ้จ้ะเหมือนไม่พอใจกับคำแนะนำเรา( ซึ่งอันนี้ก็ เออ...โอเค ยังไงก็งานเขา ไม่เอาแบบที่เราคิดก็ถูกแล้ว) พอปฏิเสธบ้าง หน้ากับเสียงออกเลยค่ะ
ครั้งหนึ่งเราปฏิเสธแบบเฉียบขาดเลย นางก็บึ้งเลย เราก็เยียๆนาง( พูดเล่นๆแต่ใจคิดจริง แหะ)ไปว่า " แหน่ะ พอไม่ช่วยก็เมินกันเลยนะ " แล้วหัวเราะ นางเงียบไปสองสามวันกว่าจะกลับมาเป็นแบบเดิม
ไม่ชอบที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหัวอ่อน คือเรารู้สึกว่าเขามาหาเราแค่ตอนอยากได้อะไรจากเรา( ไม่ใช่อยากได้ความช่วยเหลือที่กำลังลำบากนะ แต่เป็นสิ่งที่เรามี และเราคนเดียวที่ให้เขาได้ ) หรือว่าผลประโยชน์บางอย่าง เราไม่โอเค แต่ความที่เพิ่งจะได้เมกเฟรนด์กัน เราก็ช่วยนางตลอด จนแค่ใกล้จะเทอมเดียว กลายเป็นว่าเราดูเป็นคนหัวอ่อนเลยถูกนางให้ทำอะไรที่นางอยากก็ได้ ถึงช่วยแล้วนางก็ยังทำเราอย่างกับไม่ใช่เพื่อน
การถูกเมิน มองข้ามแบบแกล้งกัน มันไม่ตลกอ่ะ ยิ่งเห็นเพื่อนอีกสองคนหัวเราะเวลาเราโดนเมินหรือโดนตะคอกใส่ เรายิ่งรู้สึกแย่
ที่ลังเลจนถึงตอนนี้เพราะเราคิดว่า หรือเราคิดมากไปเองหรอ? นางสนิทใจกับเราก็เลยข้ามหัว ไม่เกรงใจกัน( คิดไปเองอี้กกก) เพราะเห็นอีกสองคนไม่มีท่าทีไม่ชอบใจหรือเอะใจกับนิสัยส่วนนี้ของนางเลย ตอนนี้ไม่โอเคสุดๆ กลับหอมาร้องไห้ตลอดเกือบสองอาทิตย์แล้ว อยากจะซิ่ว แต่ก็คิดว่าปัญหามันอยู่ที่เรารึป่าว ถึงเปลี่ยนสังคมแต่เราไม่เปลี่ยน มันก็จะเป็นแบบเดิมรึป่าว อีกอย่างคือสงสารแม่ เราโทรไปร้องกับแม่ แม่ก็บอกว่าให้อดทน เราก็อยากจะอดทน แต่มันรู้สึกหมดหวัง รู้สึกมืดจริงๆ
อยากขอคำแนะนำ ส่วนหนึ่งก็อยากระบายด้วยแหละค่ะ ( เราพูดไม่ค่อยรู้เรื่องใช่ไหม5555คะ เราเรียงไม่ถูกเลย ในหัวคือความคิดวุ่นวายไปหมด อยากจะเล่ามากกว่านี้แต่ก็กลัวจะกลายเป็นนิยายดราม่าเอา ) แหะๆๆ ขอบคุณค่ะ🙏🏻