ที่ผ่านมาผมเอียงไปทางหัวหน้าฮัน-ดัลมีตลอด เพราะรู้สึกว่าเป็นรักแรกที่ทำให้ดัลมีมีความสุข พอมาเจอกันก็คอยซัพพอตหนุนหลังมาตลอด 

แต่พอมาพาร์ทนี้เหมือนได้เห็นอะไรมากขึ้น 

เราเข้าใจหัวหน้าฮันนะ ว่าเป็นคนคอยซัพพอตดัลมีตลอด
แต่หัวหน้าฮันเหมือนคำทำนายของยองชิลตอนล่าสุดเลย
"เป็นผู้ตี ที่ไม่กล้าเหวี่ยงไม้สักที"

ถ้าลองมองย้อนไป หลายๆอย่างหัวหน้าฮันเล่นเซฟมากเกินไป 
ในแง่ธุรกิจเราเห็นด้วยหลายอย่างนะ ว่ามันเป็นผลดีกว่า
แต่หลายๆอย่างก็เซฟไม่เข้าเรื่องเหมือนกัน 

ถ้าอะไรที่ดูเป็นไม่ได้ หัวหน้าฮันก็จะไม่ให้ทำเลย
ต่างจากโดซานที่ทำเรื่องที่ดูเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ 

ซัมซานเทคผมมองว่าที่เติบโตมาถึงขนาดนั้นได้เพราะโซลูชั่นการทำงานของดัลมีกับโดซานที่ยอมเสี่ยงมาด้วยกันซะมากกว่า 
ไม่แปลกใจที่ดัลมีรู้ว่าโดซานที่คบด้วยไม่ใช่โดซานในจดหมาย แต่ก็ยังคบต่อ (ถึงจะเลิกกันตอนโดซานไปซานฟานก็เหอะ)

พูดง่ายๆคือ โดซานเป็นคนที่บุกป่าฝ่าดงกับดัลมีมาตลอด คอยเคียงข้างช่วยเหลือซัพพอตกันตลอดเวลา 
อยู่กันตั้งแต่ไม่มีอะไร จนสำเร็จ 

พอตัดมาปัจจุบันตอนล่าสุด หัวหน้าฮันดูเข้าอกเข้าใจคนมากขึ้น อาจเพราะได้รับความอบอุ่นแบบครอบครัวจากคุณย่าและดัลมีด้วยแหละ 
แต่กลายเป็นว่าผมไม่อินกับคู่นี้แล้ว555 
หัวหน้าฮันดูทำตัวง้องแง้งงี่เง่ายังไงไม่รู้ พอรู้ว่าโดซานกลับมาก็ทำตัวงอแงเต็มที่เลย

คือทั้งคู่ก็รักดัลมีเหมือนกันแหละ 
แต่ต่างที่ว่าโดซานอยู่ข้างดัลมีมากกว่า
หัวหน้าฮันชอบงอแง งอนกับเรื่องไม่เป็นเรื่องจนพลาดโอกาสที่จะอยู่ช่วยดัลมีไปหลายรอบเหมือนกัน 
ถึงจsrtะบอกว่าถ้าดัลมีพลาดจะช่วยซัพพอตต่อ 

แต่ไม่มีใครอยากพลาดหรอก แทนที่จะช่วยตอนพลาด ช่วยให้สำเร็จมันไม่ดีกว่าหรอ

ตอนปัจจุบันผมเข้าใจดัลมีมากเลยนะ ทำไมมูฟออนจากโดซานไม่ได้ 

นั่นแหละครับ อาจจะอธิบายงงๆหน่อย แต่คิดยังไงกับรักสามเศร้านี้มาพูดคุยกันได้ครับ5555