เรื่องสั้น : ใบพลู
ภาพ: จากเน็ตค่ะ
สายลมหนาวพัดมาปะทะกับแสงแดดอุ่น วันนี้แม่กับพ่อจะนวดข้าวหลังจากที่เกี่ยวมาหลายวัน ญาติ ๆ หลายคนต่างมารอนวดข้าวช่วยพ่อกับแม่ เนื่องจากรถนวดข้าวคิวยาว บ่าย ๆ น่าจะมาถึง
ที่ลานหน้าเถียงนามีกองข้าวที่เกี่ยวเสร็จแล้ว มัดเป็นฟ้อน ๆ เอาไว้ เรียงกันเป็นกำแพงสูงท่วมหัวของเธอ ปูด้วยผ้าตาข่ายสีน้ำเงิน
วันนี้ใบพลูมานวดข้าวกับแม่ด้วย เพราะโรงเรียนหยุดเสาร์อาทิตย์ เธอจึงตามพ่อกับแม่มานาด้วย พร้อมลูกพี่ลูกน้องคนอื่น ๆ มานามีน้ำอัดลมกิน น้ำส้มที่เธอโปรดปรานที่สุด ใบพลูเที่ยวไปเทใส่ขันกระเบื้องกินอยู่เรื่อย ๆ จนแม่ต้องดุไว้
หน้าตาของเธอมอมแมมไม่มีใครสนใจ ลูกชาวนาก็เป็นแบบนี่ อากาศเย็นและลมทำให้ผิวแห้งแตก ยิ่งมาสัมผัสกับตอฟางข้าว แผนที่ประเทศไทยยังเรียกพี่ได้เลย
“พลู! หยุดกินน้ำอัดลมเล่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบาย เอาไว้ให้คนงานนวดข้าวกินลูก” แม่ไม่ได้หวง ทว่าเธอเที่ยวกินบ่อยเกินไป เกรงว่าจะกัดกระเพาะเอาได้ ใบพลูปรายตามองแม่ ปากยังคาบขันกระเบื้องอยู่เลย ที่ริมฝีปากมีรอยน้ำส้มนิดหน่อย
“หมดนี่พลูพอเลย!” ใบพลูตอบผู้เป็นแม่ เธออยู่เพียงชั้นอนุบาลหนึ่งเท่านั้น ช่วยงานอะไรพ่อกับแม่ไม่ได้ นอกจากมาเล่นเฉย ๆ เพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่บ้านเลย มาที่นากันหมด
“กี่ขันแล้ว มันกัดกระเพาะนะลูก” แม่บ่นเธอ พลูไปเก็บสะเดาดินให้แม่ไป แม่จะเอามาแกงปลาช่อนตอนเที่ยง” แม่ใช้เธอ ถึงจะอายุแค่นี้ก็รู้จักผักสะเดาดิน มันมีรสชาติขม เธอไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“นั่นเสียม นั่นตะกร้าน้อยของยาย เอามาเยอะ ๆ “ ยายชี้บอกอุปกรณ์ในการไปเก็บสะเดาดินให้เธอ “เก็บอยู่แถวนี้นะ อย่าลงไปกลางนา นู่นอยู่ใต้ต้นแดงนู่นมีเยอะ ไป! ไปเก็บมา”
“จ้า” ใบพลูตอบตกลง พร้อมเดินไปหยิบเสียมด้ามเล็ก ๆ และตะกร้าไม้ไผ่อันเล็ก ๆ ของยายเดินไปไร่ที่มีต้นแดง ตรงนั้นมีผักสะเดาดินเยอะ
“เอาผักกะแยงมาด้วยนะ” ยายตะโกนตามหลัง “ผักลืมผัวด้วย”
“จ้า” ใบพลูเดินตามคันนามายังไร่ที่ยายบอก ห่างกับเถียงนาอยู่ประมาณสองไร่ ไม่ไกลนัก เติ้ลน้องชายลูกพี่ลูกน้องของเธอวิ่งตามมาด้วยคน ดีจะได้มีเพื่อนคุย
เมื่อมาถึงใต้ต้นแดง ก็เป็นอย่างที่ยายว่าจริง ๆ มีกลุ่มต้นสะเดาดินเยอะแยะ ใบพลูตื่นเต้นมาก ๆ ดีล่ะเธอจะได้เก็บไปให้แม่เยอะ ๆ ผักกะแยงก็มี ผักลืมผัวก็มี ที่สำคัญต้นแดงมีผลของมันด้วย ทานได้อร่อยมาก
ถัดจากต้นแดงไปไม่ไกล มีบวกน้ำเล็ก ๆ อยู่ แถมยังมีต้นสะเดาดินขึ้นเยอะด้วย เสร็จเธอแน่ใบพลูนึกในใจ พร้อมแสยะยิ้มนิดหน่อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาใช้เสียมงัดดินเบา ๆ ขุดต้นสะเดาดินขึ้นมา สะบัดดินที่รากออกให้หมดแล้วโยนลงในตะกร้าไม้ไผ่
ใบพลูกับเติ้ลต่างสนุกกับการเก็บสะเดาดิน แสงแดดให้ความอบอุ่นดีมาก ๆ ไม่ร้อนเท่าไหร่เมื่อปะทะกับสายลมหนาวที่พัดผ่านมา
เมื่อเก็บตรงนี้หมดแล้วก็ย้ายไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนไปถึงบวกน้ำ ทว่าสายตาของเธอดันมองไปเห็นปลาหมอแหวกว่ายอยู่ในนั้นหลายตัว
ใบพลูไม่รีรอกระโดดลงไปใช้มือจับปลาหมอใส่ตะกร้าด้วย ทั้งสองคนพี่น้องต่างพากันงมหาปลาในบวกอย่างสนุก โคลนตมเปื้อนตามเนื้อตัว ตามเสื้อผ้าตามใบหน้าไปหมดก็ไม่สะทกสะท้าน ได้ทั้งปลาได้ทั้งสะเดาดิน ยายกับแม่ต้องดีใจแน่นอน
“พลู! ใบพลูพอแล้วพาน้องขึ้นมาทานข้าวลูก” แม่ของเธอตะโกนเรียกจากเถียงนา ตอนนี้น่าจะเที่ยงแล้ว ใบพลูมองเห็นรถนวดข้าวมาแล้วด้วย หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จก็น่าจะได้นวดข้าวแล้ว
“จ้า! “ ใบพลูตะโกนตอบแม่ มือสองข้างกำตัวปลาช่อนอยู่ มันสะบัดตัวดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ก็สู้แรงบีบกำมือแน่น ๆ ของเธอมิได้ “ปะเติ้ลขึ้นเถียง” ใบพลูชวนน้องชายลูกพี่ลูกน้อง
ทั้งสองพี่น้องเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยขี้โคลน ทั้งเสื้อผ้า แขนขา และใบหน้าก็เปื้อนไปด้วยขี้โคลนไปหมด ใบพลูก็ไม่หวั่นเกรง
ในตะกร้ามีทั้งสะเดาดิน ปลาหมอ ปลาช่อนที่เธอลุยโคลนจับมาได้ ใบพลูหิ้วตะกร้าใส่ศอก มือถือเสียมเดินไปตามคันนา ฮัมเพลงเบา ๆ อย่างคนมีความสุข แม่จะต้องปลื้มใจแน่ ๆ
พอเดินมาถึงเถียงนาเท่านั้นแหละ “อี่พลู! โอ้ยลูกอี่... ใครใช้ให้มืงลงขี้ตม ฮึ!” ทันทีที่แม่มองเห็นเธอกับเติ้ลเดินขึ้นมา ญาติ ๆ ของเธอพากันหัวเราะสภาพของพวกเธอ “กูให้มืงไปเก็บสะเดา มืงไปเล่นขี้โคลนทำไม” แม่โมโหเธอ แต่โชคดีที่แม่แค่ด่าไม่ตี
ใบพลูยิ้มแหย ๆ อย่างคนยอมรับผิด แม่พาเธอกับเติ้ลไปล้างตัวออก ตักน้ำที่บ่อน้ำขึ้นมาให้เธออาบ น้ำเย็น ๆ กับอากาศเย็น ๆ เมื่อแม่เทน้ำสัมผัสโดนตัวเธอมันช่างหนาวซะเหลือเกิน ใบพลูกระโดดกรี๊ดกร๊าด หัวเราะออกมาด้วยความหนาวเย็น แม่ก็ยังเทน้ำเรื่อย ๆ
พออาบน้ำเสร็จใบพลูต้องสวมผ้าถุงของยาย และเสื้อของแม่ตลอดทั้งวัน เพราะเสื้อของเธอแม่เอาไปซักน้ำเปล่าล้างโคลนออก ผึ่งลมไว้ยังไม่แห้ง
ช่วงบ่ายพ่อกับแม่ก็นวดข้าว มีญาติ ๆ มาช่วยด้วย พ่อเป็นคนขึ้นไปนั่งบนรถคอยยัดมัดข้าวเข้าไปในรถ ลุง ๆ ที่เหลือคอยโยนมัดข้าวให้พ่อ ป้า ๆ กับแม่คอยถือถุงกระสอบปุ๋ยรองเม็ดข้าวที่ถูกนวดออกมา
รถนวดข้าวจะมีปล่องไว้ให้ซังข้าวที่ถูกนวดแล้วไหลออกมา มันไหลพุ่งลอยในอากาศตามแรงดันของรถ ก่อนจะร่วงลงพื้นดินกองเป็นภูเขา และเป็นที่เล่นใหม่ของเธอ เป็นสวนสนุกของเธอกับเติ้ลในทันที
“ฝนดูลูกมืงไปเล่นฟางแล้วฝน” ป้าคนหนึ่งฟ้องแม่ของเธอ ขณะนี้ฟางเกาะเต็มตัวเต็มหัวของเธอหมด
“อี่พลูออกมา! “ แม่ชี้นิ้วขึงตาใส่เธอ “ออกมาเดี๋ยวนี้ มันจะคันมืงรู้มั้ย”
“ฮา” ใบพลูหัวเราะชอบใจ กลัวแม่ซะที่ไหน ไม้เรียวแม่ก็แค่เส้นมาม่าเท่านั้น พอโดนแม่ดุเธอก็หยุดเล่น คอยจังหวะแม่เผลอก็วิ่งเข้าไปเล่นใหม่ เสียงรถนวดข้าวดังอื้ออึงไปทั่งท้องนาระแวกนี้กันเลยทีเดียว
สุขอยู่ที่เรา สุขในความเป็นเรา สุขแบบฉบับของเรา ทำไมต้องเอาความสุขไปฝากไว้กับคนอื่นด้วย ก็แล่วแต๊!...
จบ...
เรื่องสั้น : ใบพลู
ภาพ: จากเน็ตค่ะ
สายลมหนาวพัดมาปะทะกับแสงแดดอุ่น วันนี้แม่กับพ่อจะนวดข้าวหลังจากที่เกี่ยวมาหลายวัน ญาติ ๆ หลายคนต่างมารอนวดข้าวช่วยพ่อกับแม่ เนื่องจากรถนวดข้าวคิวยาว บ่าย ๆ น่าจะมาถึง
ที่ลานหน้าเถียงนามีกองข้าวที่เกี่ยวเสร็จแล้ว มัดเป็นฟ้อน ๆ เอาไว้ เรียงกันเป็นกำแพงสูงท่วมหัวของเธอ ปูด้วยผ้าตาข่ายสีน้ำเงิน
วันนี้ใบพลูมานวดข้าวกับแม่ด้วย เพราะโรงเรียนหยุดเสาร์อาทิตย์ เธอจึงตามพ่อกับแม่มานาด้วย พร้อมลูกพี่ลูกน้องคนอื่น ๆ มานามีน้ำอัดลมกิน น้ำส้มที่เธอโปรดปรานที่สุด ใบพลูเที่ยวไปเทใส่ขันกระเบื้องกินอยู่เรื่อย ๆ จนแม่ต้องดุไว้
หน้าตาของเธอมอมแมมไม่มีใครสนใจ ลูกชาวนาก็เป็นแบบนี่ อากาศเย็นและลมทำให้ผิวแห้งแตก ยิ่งมาสัมผัสกับตอฟางข้าว แผนที่ประเทศไทยยังเรียกพี่ได้เลย
“พลู! หยุดกินน้ำอัดลมเล่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบาย เอาไว้ให้คนงานนวดข้าวกินลูก” แม่ไม่ได้หวง ทว่าเธอเที่ยวกินบ่อยเกินไป เกรงว่าจะกัดกระเพาะเอาได้ ใบพลูปรายตามองแม่ ปากยังคาบขันกระเบื้องอยู่เลย ที่ริมฝีปากมีรอยน้ำส้มนิดหน่อย
“หมดนี่พลูพอเลย!” ใบพลูตอบผู้เป็นแม่ เธออยู่เพียงชั้นอนุบาลหนึ่งเท่านั้น ช่วยงานอะไรพ่อกับแม่ไม่ได้ นอกจากมาเล่นเฉย ๆ เพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่บ้านเลย มาที่นากันหมด
“กี่ขันแล้ว มันกัดกระเพาะนะลูก” แม่บ่นเธอ พลูไปเก็บสะเดาดินให้แม่ไป แม่จะเอามาแกงปลาช่อนตอนเที่ยง” แม่ใช้เธอ ถึงจะอายุแค่นี้ก็รู้จักผักสะเดาดิน มันมีรสชาติขม เธอไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“นั่นเสียม นั่นตะกร้าน้อยของยาย เอามาเยอะ ๆ “ ยายชี้บอกอุปกรณ์ในการไปเก็บสะเดาดินให้เธอ “เก็บอยู่แถวนี้นะ อย่าลงไปกลางนา นู่นอยู่ใต้ต้นแดงนู่นมีเยอะ ไป! ไปเก็บมา”
“จ้า” ใบพลูตอบตกลง พร้อมเดินไปหยิบเสียมด้ามเล็ก ๆ และตะกร้าไม้ไผ่อันเล็ก ๆ ของยายเดินไปไร่ที่มีต้นแดง ตรงนั้นมีผักสะเดาดินเยอะ
“เอาผักกะแยงมาด้วยนะ” ยายตะโกนตามหลัง “ผักลืมผัวด้วย”
“จ้า” ใบพลูเดินตามคันนามายังไร่ที่ยายบอก ห่างกับเถียงนาอยู่ประมาณสองไร่ ไม่ไกลนัก เติ้ลน้องชายลูกพี่ลูกน้องของเธอวิ่งตามมาด้วยคน ดีจะได้มีเพื่อนคุย
เมื่อมาถึงใต้ต้นแดง ก็เป็นอย่างที่ยายว่าจริง ๆ มีกลุ่มต้นสะเดาดินเยอะแยะ ใบพลูตื่นเต้นมาก ๆ ดีล่ะเธอจะได้เก็บไปให้แม่เยอะ ๆ ผักกะแยงก็มี ผักลืมผัวก็มี ที่สำคัญต้นแดงมีผลของมันด้วย ทานได้อร่อยมาก
ถัดจากต้นแดงไปไม่ไกล มีบวกน้ำเล็ก ๆ อยู่ แถมยังมีต้นสะเดาดินขึ้นเยอะด้วย เสร็จเธอแน่ใบพลูนึกในใจ พร้อมแสยะยิ้มนิดหน่อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาใช้เสียมงัดดินเบา ๆ ขุดต้นสะเดาดินขึ้นมา สะบัดดินที่รากออกให้หมดแล้วโยนลงในตะกร้าไม้ไผ่
ใบพลูกับเติ้ลต่างสนุกกับการเก็บสะเดาดิน แสงแดดให้ความอบอุ่นดีมาก ๆ ไม่ร้อนเท่าไหร่เมื่อปะทะกับสายลมหนาวที่พัดผ่านมา
เมื่อเก็บตรงนี้หมดแล้วก็ย้ายไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนไปถึงบวกน้ำ ทว่าสายตาของเธอดันมองไปเห็นปลาหมอแหวกว่ายอยู่ในนั้นหลายตัว
ใบพลูไม่รีรอกระโดดลงไปใช้มือจับปลาหมอใส่ตะกร้าด้วย ทั้งสองคนพี่น้องต่างพากันงมหาปลาในบวกอย่างสนุก โคลนตมเปื้อนตามเนื้อตัว ตามเสื้อผ้าตามใบหน้าไปหมดก็ไม่สะทกสะท้าน ได้ทั้งปลาได้ทั้งสะเดาดิน ยายกับแม่ต้องดีใจแน่นอน
“พลู! ใบพลูพอแล้วพาน้องขึ้นมาทานข้าวลูก” แม่ของเธอตะโกนเรียกจากเถียงนา ตอนนี้น่าจะเที่ยงแล้ว ใบพลูมองเห็นรถนวดข้าวมาแล้วด้วย หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จก็น่าจะได้นวดข้าวแล้ว
“จ้า! “ ใบพลูตะโกนตอบแม่ มือสองข้างกำตัวปลาช่อนอยู่ มันสะบัดตัวดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ก็สู้แรงบีบกำมือแน่น ๆ ของเธอมิได้ “ปะเติ้ลขึ้นเถียง” ใบพลูชวนน้องชายลูกพี่ลูกน้อง
ทั้งสองพี่น้องเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยขี้โคลน ทั้งเสื้อผ้า แขนขา และใบหน้าก็เปื้อนไปด้วยขี้โคลนไปหมด ใบพลูก็ไม่หวั่นเกรง
ในตะกร้ามีทั้งสะเดาดิน ปลาหมอ ปลาช่อนที่เธอลุยโคลนจับมาได้ ใบพลูหิ้วตะกร้าใส่ศอก มือถือเสียมเดินไปตามคันนา ฮัมเพลงเบา ๆ อย่างคนมีความสุข แม่จะต้องปลื้มใจแน่ ๆ
พอเดินมาถึงเถียงนาเท่านั้นแหละ “อี่พลู! โอ้ยลูกอี่... ใครใช้ให้มืงลงขี้ตม ฮึ!” ทันทีที่แม่มองเห็นเธอกับเติ้ลเดินขึ้นมา ญาติ ๆ ของเธอพากันหัวเราะสภาพของพวกเธอ “กูให้มืงไปเก็บสะเดา มืงไปเล่นขี้โคลนทำไม” แม่โมโหเธอ แต่โชคดีที่แม่แค่ด่าไม่ตี
ใบพลูยิ้มแหย ๆ อย่างคนยอมรับผิด แม่พาเธอกับเติ้ลไปล้างตัวออก ตักน้ำที่บ่อน้ำขึ้นมาให้เธออาบ น้ำเย็น ๆ กับอากาศเย็น ๆ เมื่อแม่เทน้ำสัมผัสโดนตัวเธอมันช่างหนาวซะเหลือเกิน ใบพลูกระโดดกรี๊ดกร๊าด หัวเราะออกมาด้วยความหนาวเย็น แม่ก็ยังเทน้ำเรื่อย ๆ
พออาบน้ำเสร็จใบพลูต้องสวมผ้าถุงของยาย และเสื้อของแม่ตลอดทั้งวัน เพราะเสื้อของเธอแม่เอาไปซักน้ำเปล่าล้างโคลนออก ผึ่งลมไว้ยังไม่แห้ง
ช่วงบ่ายพ่อกับแม่ก็นวดข้าว มีญาติ ๆ มาช่วยด้วย พ่อเป็นคนขึ้นไปนั่งบนรถคอยยัดมัดข้าวเข้าไปในรถ ลุง ๆ ที่เหลือคอยโยนมัดข้าวให้พ่อ ป้า ๆ กับแม่คอยถือถุงกระสอบปุ๋ยรองเม็ดข้าวที่ถูกนวดออกมา
รถนวดข้าวจะมีปล่องไว้ให้ซังข้าวที่ถูกนวดแล้วไหลออกมา มันไหลพุ่งลอยในอากาศตามแรงดันของรถ ก่อนจะร่วงลงพื้นดินกองเป็นภูเขา และเป็นที่เล่นใหม่ของเธอ เป็นสวนสนุกของเธอกับเติ้ลในทันที
“ฝนดูลูกมืงไปเล่นฟางแล้วฝน” ป้าคนหนึ่งฟ้องแม่ของเธอ ขณะนี้ฟางเกาะเต็มตัวเต็มหัวของเธอหมด
“อี่พลูออกมา! “ แม่ชี้นิ้วขึงตาใส่เธอ “ออกมาเดี๋ยวนี้ มันจะคันมืงรู้มั้ย”
“ฮา” ใบพลูหัวเราะชอบใจ กลัวแม่ซะที่ไหน ไม้เรียวแม่ก็แค่เส้นมาม่าเท่านั้น พอโดนแม่ดุเธอก็หยุดเล่น คอยจังหวะแม่เผลอก็วิ่งเข้าไปเล่นใหม่ เสียงรถนวดข้าวดังอื้ออึงไปทั่งท้องนาระแวกนี้กันเลยทีเดียว
สุขอยู่ที่เรา สุขในความเป็นเรา สุขแบบฉบับของเรา ทำไมต้องเอาความสุขไปฝากไว้กับคนอื่นด้วย ก็แล่วแต๊!...
จบ...