ไม่มีใครเคียงข้าง ไม่มีใครเข้าใจ เหนื่อย ท้อ รู้สึกชีวิตนี้ไม่อยากทําไรแล้ว

นี้คือกระทู้แรกของเรานะคะ คือเรารู้สึกเหนื่อย ท้อ คือทุกอย่างมัน failมาก ไม่มีใครเข้าใจ โดนบูลลี่บ้าง ผลการเรียนไม่ดี โดนเปรียบเทียบกับพี่ตลาดพี่สอบได้ที่1 เราคะแนนน้อยมาก เรื่องเพื่อนอีกตอนประถมเราย้ายกลุ่มเพื่อนเพราะมีเหตุผล ซึ่งพาเราอันธพาล ยอมรับค่ะ ไม่ค่อยเข้าเรียน พอถึงมัธยมก็มีเพื่อนคนนึ่งย้ายอยู่รร.เดียวกัน พอผลสอบออกพ่อของเพื่อนคนนั้นหาว่าเราไม่พาลูกเค้าเรียน คือเราถามนางตลอดว่าไม่ทํางานวิชานี้อ่ะ นางก็เฉย พอถึงปัจจุบันก็อัลฟอลเรา นางเคยขโมยหนังสือเราและบอกไม่รู้แต่เราก็แกล้งโง่ว่าไม่รู้ว่าหนังสืออยู่ไหน ล่าสุดมีการเยี่ยมบ้าน ครูมาบอกว่า "คาบผมน้องเค้าไม่เอาหนังสือขึ้นมาเลยคับ" คือจะให้ทําไงว่ะ คือกูผิดช่ะ คือเหนื่อยอ่ะ ไม่เคยมีเพื่อนจริงใจสักคน และก็เพื่อนกลุ่มใหม่มีคนชวนให้เราไปบ้านเพื่อนอีกคนนึงขอแทนว่า(123
นะคะ) 1เนี่ยชวนเราไปบ้าน2เพื่อทํารายงานแต่คือ3ก็ถามว่าไปเพื่อ (เราไม่ได้อยู่รายงานกลุ่มเดียวกันนะคะ) และหลังจากนั้น1ก็ทักสต.มาว่า "ไม่ต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวมันด่า" คือ คิดในใจว่า เห้ย นี้เพื่อนนะเว้ย แค่กลัวแค่นี้จริงดิ  โครตเสียความรู้สึกอ่ะ เห็นกูเป็นเพื่อนป่ะว่ะ         คือเราไม่ได้อยากงี่เง่านะทุกคนแต่ดูรู้อ่ะว่าไม่เคยจริงใจที่อยากจะเป็นเพื่อนกูกันสักนิด และก็จะเปิดเทอมแล้วงานแก้เรายังไม่เสร็จโครตเครียดอ่ะ แม่เราบอกว่าเราอยากเข้ารร. ... ครูบอกว่ารร. ...นี้หรอเข้าไม่ได้หรอก เกรดแค่นี้เข้าไม่ถึงหรอก คือความรู้สึกเราคือแบบ ไม่ไหวแล้วอ่ะ ทําไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย เราอยากเปลี่ยนตัวเองเราอยากให้ทุกคําดูถูก ความกดดัน มันหายไป ทำไงดีคะ...(?)