คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
จากคนที่พ่อหวงมาก มหาลัย พ่อไปรับส่ง เรียนจบทำงาน ไปทานมื้อเย็นกับเพื่อน พ่อโทรตามทุก15นาที ตั้งแต่ 1 ทุ่ม จน3ทุ่มแล้วเพื่อนต้องมาส่ง พ่อยืนตาเขียวบนบ้าน จนเลยมาแต่งงานนี่แหล่ะ ถึงจบ
-ไม่แน่ใจว่า จขกท เคยพ่อเพื่อนๆมาให้พ่อแม่รู้จักหรือยังคะ แบบมาสวัสดี ให้พอจำได้ว่าคนนี้นะชื่อนี้ (แนะนำให้พาคนที่ดูเรียบร้อยสุดมา -พอดีเพื่อนเราทุกคนเรียบร้อยหมด พ่อแม่เลยชอบค่ะ) ทีนี้พอจะไปไหน อ้างถึงเพื่อนที่เคยพามาเจอ เขาน่าจะโอเคขึ้นนะคะ
-ค่อยๆขยับเวลากลับให้ช้าลง แต่ให้บอกก่อน แบบวันนี้กลับ 6โมงเย็น 1 ทุ่มนะ แล้วพยายามกลับให้ตรงเวลาค่ะ หลังจากนั้นค่อยขยับเวลาให้ดึกขึ้นอีกหน่อย เขาจะบ่นแหล่ะ แต่ถ้ากลับได้ตรงเวลาเขาจะชินค่ะว่าเราก็กลับตรงตามที่บอก
- จะไปไหน ให้บอกเขาว่าถึงแล้วจะโทรหาค่ะ เขาแค่เป็นห่วงค่ะ
เข้าใจว่าอึดอัดนะคะ นี่เราแต่งงานไปหลายปีแล้ว ช่วงเเรกๆเสาร์อาทิตย์แกโทรตามเรากลับบ้านทุกอาทิตย์ (จ-ศ เราก็ทำงานที่บ้านนี่แหล่ะเท่ากับให้เจอทุกวัน) จนเราต้องบอกว่าขับไปขับมามันไม่ไหว ยังดีที่แม่เข้าใจ แต่เขางอนไปยาวเลยนะคะ พี่ๆก็สลับกันพาไปกินข้าวแทนค่ะ (ไม่รู้ว่า จขกท มีพี่น้องไหมนะคะ ไม่มีนี่น่าจะจัดการยากกว่าเคสเรา เพราะเขาไม่มีคนให้ไปคุยด้วย)
เท่าที่อ่านคือ จขกท เป็นลูกสาวที่น่ารักนะคะ ท่าทางพ่อจะรักมากแหล่ะแต่ขี้บ่น เอาแต่ใจ
ไม่ได้บอกให้ จขกท ทนนะ ออกได้เพราะเราก็โตแล้ว เขาบ่นก็ช่างเขา ออกไปก่อน แล้วซื้อของกินติดไม้ติดมือมาง้อ ลูกสาวอ้อนๆหน่อยแบบป๊า ป๊ากินนะหนูซื้อมาฝาก อร่อยนะ เขาก็จะกินแต่บ่นๆๆๆๆๆ
การเถียงไม่ช่วยอะไร เสียงดังใส่เขายิ่งดัง ก็ยิ้มๆแล้วพุ่งออกจากบ้านค่ะ บอกดังๆว่าจะไปไหนกับใคร กลับกี่โมง
สู้ๆกอดๆค่ะ ปล.ตอนนี้พ่อเราปลงละ แก่ขึ้นเยอะจากตะก่อนเหมือนพ่อ จขกท เป้ะเลย ตอนนี้กลายเป็นอากงแก่ๆขี้โม้มาก (แค่เหงาๆอยากคุยด้วย) ขี้โมโหเหมือนเดิม แต่เบาลงเพราะมีหลานๆด้วยแหล่ะค่ะ แก้ที่คนแก่ไม่ได้จริงๆค่ะบอกเลย
-ไม่แน่ใจว่า จขกท เคยพ่อเพื่อนๆมาให้พ่อแม่รู้จักหรือยังคะ แบบมาสวัสดี ให้พอจำได้ว่าคนนี้นะชื่อนี้ (แนะนำให้พาคนที่ดูเรียบร้อยสุดมา -พอดีเพื่อนเราทุกคนเรียบร้อยหมด พ่อแม่เลยชอบค่ะ) ทีนี้พอจะไปไหน อ้างถึงเพื่อนที่เคยพามาเจอ เขาน่าจะโอเคขึ้นนะคะ
-ค่อยๆขยับเวลากลับให้ช้าลง แต่ให้บอกก่อน แบบวันนี้กลับ 6โมงเย็น 1 ทุ่มนะ แล้วพยายามกลับให้ตรงเวลาค่ะ หลังจากนั้นค่อยขยับเวลาให้ดึกขึ้นอีกหน่อย เขาจะบ่นแหล่ะ แต่ถ้ากลับได้ตรงเวลาเขาจะชินค่ะว่าเราก็กลับตรงตามที่บอก
- จะไปไหน ให้บอกเขาว่าถึงแล้วจะโทรหาค่ะ เขาแค่เป็นห่วงค่ะ
เข้าใจว่าอึดอัดนะคะ นี่เราแต่งงานไปหลายปีแล้ว ช่วงเเรกๆเสาร์อาทิตย์แกโทรตามเรากลับบ้านทุกอาทิตย์ (จ-ศ เราก็ทำงานที่บ้านนี่แหล่ะเท่ากับให้เจอทุกวัน) จนเราต้องบอกว่าขับไปขับมามันไม่ไหว ยังดีที่แม่เข้าใจ แต่เขางอนไปยาวเลยนะคะ พี่ๆก็สลับกันพาไปกินข้าวแทนค่ะ (ไม่รู้ว่า จขกท มีพี่น้องไหมนะคะ ไม่มีนี่น่าจะจัดการยากกว่าเคสเรา เพราะเขาไม่มีคนให้ไปคุยด้วย)
เท่าที่อ่านคือ จขกท เป็นลูกสาวที่น่ารักนะคะ ท่าทางพ่อจะรักมากแหล่ะแต่ขี้บ่น เอาแต่ใจ
ไม่ได้บอกให้ จขกท ทนนะ ออกได้เพราะเราก็โตแล้ว เขาบ่นก็ช่างเขา ออกไปก่อน แล้วซื้อของกินติดไม้ติดมือมาง้อ ลูกสาวอ้อนๆหน่อยแบบป๊า ป๊ากินนะหนูซื้อมาฝาก อร่อยนะ เขาก็จะกินแต่บ่นๆๆๆๆๆ
การเถียงไม่ช่วยอะไร เสียงดังใส่เขายิ่งดัง ก็ยิ้มๆแล้วพุ่งออกจากบ้านค่ะ บอกดังๆว่าจะไปไหนกับใคร กลับกี่โมง
สู้ๆกอดๆค่ะ ปล.ตอนนี้พ่อเราปลงละ แก่ขึ้นเยอะจากตะก่อนเหมือนพ่อ จขกท เป้ะเลย ตอนนี้กลายเป็นอากงแก่ๆขี้โม้มาก (แค่เหงาๆอยากคุยด้วย) ขี้โมโหเหมือนเดิม แต่เบาลงเพราะมีหลานๆด้วยแหล่ะค่ะ แก้ที่คนแก่ไม่ได้จริงๆค่ะบอกเลย
แสดงความคิดเห็น
คุณพ่อหวงลูกสาว ไม่ยอมให้ไปไหนกับเพื่อน เราควรทำยังไงดี
ตอนนี้เราอายุ 23 ปี แล้ว มันก็กำลังอยู่ในช่วงวัยทำงานแหละ ใช่ค่ะ อีกไม่กี่วันเราก็จะทำงานแล้ว แต่มันก็เป็นแค่ลูกจ้างเหมาบริการ 5 เดือน งานมันก็ไม่มั่นคงตลอด แต่ที่ทำเพราะยังไงมันก็ยังได้เงิน ซึ่ง ตอนนี้พ่อเราเองก็อายุได้ จะ 70กว่าปีแล้ว บ้านเราเป็นลูกหลานคนจีน อธิบายลักษณะนิสัยของพ่อก่อนนะคะ เขาเป็นคนที่ ขี้บ่น ด่าเก่ง ใจร้อน ไม่ฟังใคร คิดว่าตัวเองถูกเสมอ ด้วยเราเองเลยโดนแม่สั่งสอนมาให้ห้ามเถียง ได้แต่รับฟังคำด่า คำบ่นของพ่อไป จน 23 ปี ทุกอย่างไม่มีอะไรเบาลงเลย ทุกอย่างกลับหนักขึ้น เราผ่านช่วงวัยรุ่นมีอย่างลำบากคอยกลัว คอยระแวง ว่าพ่อจะบ่นจะด่าอะไรเรามั่ง ยิ้มรับอย่างเดียว พยายามเถียงในสิ่งที่พูดแต่สุดท้าย เรากลับเป็นสิ่งที่ทำผิดทุกอย่าง คำขอโทษไม่เคยมีออกมา ขอบใจในเรื่องที่ดีก็ไม่
จนวันนี้อีก 2 เดือนข้างหน้า เราจะอายุ 24 แล้ว เราจะไปกินปังเย็นกับเพื่อนตอน 17.30 น. พ่อยังบ่น ยังด่าเราออกบ้านบ่อย ทั้งที่วัน ๆ ๆเราไม่ได้ออกไปไหนเลย ออกก็ออกไปพร้อมเขา ไปกินข้าว ทำธุระ ซื้อของเข้าบ้าน แค่นั้น กับเพื่อนเราแถบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยทั้งเพื่อนมหาลัย เพื่อนมัธยม เราทำทุกอย่างอย่างดีอยู่บ้านทำความสะอาด ซักผ้า ไม่ใช่ว่าเราจะไปไหนไม่เคยบอก บอกตลอด ได้ออกก็แค่คาเฟ่แถวบ้านใกล้ๆ ไม่เคยออกนอกจังหวัดกับพ่อเลย
เพื่อนก็แนะนำให้เราหัดเถียงเขามั่ง เราก็พยายามแล้วจนสุดท้าย แม่ก็ต้องพูดว่าเราเป็นลูก เถียงพ่อแม่ไม่ได้มันบาป ตอนนี้เราอึดอัด พ่อทะเลาะกับคนบ้านหมด ทั้งเรา ทั้งแม่ จนตอนนี้เราไม่อยากจะคุยกับเขาเลย ทุกวันนี้เราแค่กินข้าวตอนเช้า ตอนกลางวัน ตอนเย็นแล้วเข้าห้องนอน คำที่พูดคุยกันนับคำได้วัน ๆ เราเหมือนจะกลายเป็นคนที่เก็บกด คิดมาก ปวดหัวอยู่ตลอดยาพาราต้องมีติดตัวไว้เสมอ
ที่เล่ามาทั้งหมดอยากจะถามเพื่อน ๆ ทุกคนว่า เราควรทำยังไงดีกับเรื่องพวกนี้ เรารู้ตัวเองเลยว่า นานไปเราอาการต้องแย่แน่ ๆ เพื่อนเราที่คอยให้คำปรึกษาก็เริ่มจะเบื่อกับเราที่คอยจะปรึกษาเรื่องพวกนี้อยู่ตลอด แต่ตอนนี้เราอดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ อยากจะมาขอคำแนะนำจากทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้
อย่างแรกต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นต่าง ๆ ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ