เรารู้จักกับเเฟนเก่าคนนี้ร่วมๆก็2-3ปีค่ะ ตอนเลิกกันเรายังไม่รู้สาเหตุเลยค่ะว่าเลิกกันเพราะอะไร ย้อนกลับไปเมื่อปีที่เเล้วก่อนที่จะเลิกกัน เราก็ไปหาเขาตามปกติ เราก็ดูโทรศัพท์กันปกติเขาก็ไปเห็นเเชทเราคุยกับคนอื่นคนคนนั้นคือเเฟนเก่าเราที่เลิกกันไป3ปีค่ะ(เราจะเเทนเขาว่าข.เเล้วกันนะคะ) ประเด็นนั้นเราไม่ได้คิดถึงนายข.ค่ะ เราไปปรึกษาเขาเรื่องที่เราทะเลาะกับเเฟนเก่าคนที่เราคบอยู่เเต่เราดันไม่บอกเขาเพราะกลัวเขาจะโกรธไม่ฟังคำอธิบายของเรา เกือบจะเลิกกันเลยค่ะ เพราะเขาเป็นคนที่ Sensitive กับเรื่องมีคนอื่นมากๆ เรายอมรับนะคะว่าเราผิดเต็มๆ เราไม่มีคำจะเเก้ตัวใดๆ (ใครจะด่าเราในณ ที่นี้ก็ได้นะคะ )เขาให้โอกาสเราอีกครั้งเราก็รับโอกาสนั้นมาหลังจากนั้นเราไม่กล้าที่จะมีใครอีกเลยเรากลัวเสียเขาไปมากจริงๆถึงเขาจะไม่เชื่อใจเราเหมือนวันเเรกที่คบกัน จนกระทั่งมาปลายปีของปีที่เเล้ว เราก็นั่งคุยเเชทกันตามปกติจู่ๆเขาก็มาจับผิดเราหาว่าเราไปอยู่กับคนนั้นคนนี้ทั้งที่ความจริงเรานั่งอยู่กับเพื่อนเเล้วก็กลายเป็นประเด็นใหญ่เขางี่เง่ามากถึงขั้นไม่ฟังอะไรเลยจะจับผิดเราให้ได้ เขาพูดให้เราบอกเลิกเขาประชดประชันมากๆ เราพูดไม่ดีขึ้นกูกับเขาค่ะเพื่อที่จะให้เขาหยุด กับการเป็นการเลิกกันเเบบงงๆ ส่วนเราเองที่ไม่อยากเลิกตามง้อตามตื้อมาก ส่วนเขาจากคนที่รักเรามากๆกลายเป็นคนที่เย็นชาไร้ความรู้สึกไปเลยค่ะ เเต่เราไม่ได้เลิกกันเรื่องมือที่สามหรือมีคนอื่นนะคะเพราะเคลียร์กันเเล้ว เเต่เขาดูเกลียดเรามากไปบอกกับคนอื่นว่าเราคุยกับคนอื่นจนเขาทนไม่ไหว เรารู้สึกเเย่มาก ทั้งๆที่เหตุการณ์ความจริงไม่มีใครรู้นอกจากเรากับเขาค่ะเรื่องราวของเราอาจจะดูงงๆนิดนึงนะคะ เราอยากมาระบายให้เพื่อนๆในกระทู้ฟัง เราไม่เคยคิดถึงเเละนึกถึงเขาน้อยลงเลย เราพยายามเปิดใจให้กับคนใหม่ๆเเล้วเเต่เราก็ยังนึกถึงเขา เราติดอยู่ในวังวนเเบบนี้ทั้งๆที่เขาเดินจากเราไปไกลมากมากจนที่จะหันหลังมามองว่ายังมีคนรอเขาอยู่ตรงนี้ สำหรับคนอื่น1ปีอาจจะน้อยเเต่สำหรับเรามันนานมากๆที่จะหลุดห้วงความเจ็บปวดเเบบนั้นค่ะ