ครอบครัวเบื่อเราหรอ?

สวัสดีครับ ผมพึ่งย้ายมาจากเชียงใหม่มาอยู่ที่พัทยา อยู่บ้านแม่กับพ่อบุญธรรม อยู่ไปทุกวันผมอายุแค่ 15 ปี ทุกวันตอน 10 โมง ถึง เที่ยง จะขึ้นห้องไปนั่งทำ Photoshop เพราะว่าคิดที่จะหาตังใช้ด้วยตนเอง ( ตอนอยู่ที่เชียงใหม่นั่งทำ Photoshop ได้ทั้งวัน ) แต่ที่บ้านแม่เขียนนานไม่ได้กลัวโดนพ่อบุญธรรมด่า แต่พอเพื่อนที่ทำด้วยกันบอกมีงานด่วนและงานนั้นใช้เวลานานมากจึงนั่งทำจนถึงเย็น และไม่ได้ออกไปไหนจึงสั่ง Grab มาส่งข้าว แล้วพ่อบุญธรรมก็มาเห็นเขาก็โมโห ปิดไฟหมดบ้านห้ามใช้ไฟแล้วกลางคืนให้นอนในห้องโถงและโดนปิดหน้าต่างหายใจไม่ออกด้วยห้ามเปิดพัดลมห้ามใช้ไฟเขาขู่จะทุบจะตีถ้าใช้ไฟเขา ( บ้านนี้เป็นบ้านของยายไม่ได้เป็นบ้านของเขาเลย ) เขาขู่เอา 4 แสนเพื่อออกจากบ้านหลังนี้ ผมอยู่แบบปิดหน้าต่างปิดไฟทั้งบ้าน 2 วัน ปวดหัวมากตกดึกเขาด่ายาวเลยตั้งแต่ 2 ทุ่มถึง 5 ทุ่มเลย ขู่ว่าจะเอาปืนยิงด้วยหลังจากนั้นเช้ามาก็จ้างวินและขนของหนีออกจากบ้านไป พอออกไปแล้วผมก็ไปอยู่บ้านน้าต่อ ตอนแรกรู้สึกจุกรู้สึกเสียใจมาก อยากกลับเชียงใหม่ก่อนที่จะจองตั๋วเครื่องบินน้าบอกว่ามาเรียนที่นี่ไหมที่นี่ดีนะ ( แถวๆพานทอง ชลบุรี ซึ่งไกลบ้านมาก ) แล้วน้าก็พาไปสมัคร น้าพูดว่าเดี๋ยวน้าส่งเรียนถึงมหาลัยเลย ตอนนั้นเห็นวิทยาลัยแล้วรู้สึกอยากเรียนมากก็เลยตกลงกับน้าว่าจะเรียนที่นี่ ก่อนเปิดเทอมน้าพาไปกินข้าวนอกบ้านทุกวัน พาไปเที่ยวตลอด มีวันนึงเขารู้ว่าผมทำ Photoshop เป็นแล้วผมใช้โน๊ตบุ๊คอยู่น้าบอกว่าน้าจะลงทุนให้ขาดอะไรก็บอก ตอนนั้นดีใจมากๆและมีความสุขกับน้ามาตลอดจนเปิดเทอม พอเปิดเทอมซึ่งวิทลัยมันไกลบ้านมาก แล้วตอนนั้นก็มีความสุขกับน้ามากด้วยจึงเลือกที่จะเดินทางแบบไป-กลับ ต้องรีบกลับบ้านเพื่อไปเจอน้า พ่อแท้ๆจะไปส่งทุกวันที่มีรถรับส่งจอดอยู่ บางวันน้าก็ไปส่ง แต่ตอนเย็นจะนั่ง บขส.กลับเอง เคยพูดกับน้าว่า น้าไปส่งแบบนี้น้าจะเหนื่อยมั้ย ( ไปส่งใกล้บ้านตอนเช้า 6 โมง ) น้าบอกว่า ไหวอยู่แล้วน้ามีความรับผิดชอบสูง ตั้งแต่นั้นมาผมไว้ใจน้ามาตลอด และพูดกับน้าว่า เราสนิทกับแบบนี้เราจะเบื่อกันมั้ย ( เช้ามาน้าไปขำกับพี่ๆในออฟฟิต ) และถึงวันที่ผมต้องไปวิทลัยในวันหยุดและไม่มีรถรับส่ง ผมจึงขอให้น้าไปส่ง แต่น้าดูทำท่าทางขี้เกียจไป เขานัด 10 โมง ไปเกือบ เที่ยง ตอนนั่งอยู่ในรถผมก็พูดไปแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ตกเย็นผมเหลือเงินอยู่แค่ 120 บาทขึ้นรถตู้กลับ 110 บาทก็เลยโทรบอกพี่ในออฟฟิตว่าบอกให้ใครมารับก็ได้ แล้วผมก็ได้ยินเสียงว่า "กลับเองดิ" นั่นคือเสียงของน้าผมเอง ผมก็เลยตัดสินใจขึ้นรถตู้กลับเองผมก็แอบเสียใจนะที่เขาพูดแบบนี้ ผมไม่ได้ทำอะไรให้น้าเลยก่อนหน้านั้นตอนเย็นก็ไปกินข้าวด้วยกันตอนกลางวันก็ไปเรียน หลังจากวันนั้นผมก็น้อยใจมากตลอด แต่น้ายังไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไง ผมเริ่มพูดคุยกับน้าน้อยลงจนไม่ได้พูดคุยกับเลยจากที่เคยสนิทกัน หลังจากนั้นต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองมาตลอดจนวันนี้ เขาชวนไปกินก๋วยเตี๋ยวครั้งแรกจากที่ไม่ได้พูดคุยกันเป็นเดือน ผมก็เริ่มพูด แล้วผมก็พูดว่า "ที่น้าส่งเรียนหมายความว่าน้าจะส่งเรียนจ่ายค่าเทอมให้หรือหมายความว่าน้าจะขับรถส่งไปเรียน" น้าก็เลิ่กลั่กแล้วเงียบไปสักพักใหญ่ ผมก็ก็ถามไปอีกรอบ เขาตอบมาว่า "แล้วแม่ไม่ส่งเรียนไง๊" ผมจุกมากพยายามเก็บอาการเพราะว่าอยู่กัน 2 คน วันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อดี หรือทำงานหาเงินเองแต่บ้านอยู่กับที่เรียนมากแล้วอาจทำให้ร่างกายเพลียได้ หรือกลับไปอยู่ที่เชียงใหม่ดี อยู่กับยายที่เชียงใหม่ไม่เคยเสียใจขนาดนี้เลยนะ อายุแค่ 15 เอง