เราเบื่อแม่

ตอนเป็นแม่เราไม่เคยเลี้ยงเรา  ป้ากับยายเลี้ยงเรา  ตอนเปิดเทอมหลายคนคงไปเที่ยวกับแม่ เเต่เราปิดเทอมเราก็ลงไปอยู่กับแม่ แต่แม่จะพาเราไปอยู่กับน้า เราพูดจริงนะเราไม่เคยนอนกลับแม่เลย ตอนไปเที่ยวเราก็ไปกับแม่ แม่เราไม่เคยอุ้มเราเลย มีแต่น้า ป้า อุ้มเรา  แม่เราไม่ค่อยสนใจเราหรอก
เราจำได้ว่าแม่เคยมาอยู่บ้านตอนป.2
ตอนมันมีการบ้านเราก็อ่านหนังสือไม่ค่อยออกหรอกเท่าไรแม่เราอ่ะไล่เราออกไปอยู่หน้าบ้าน แล้วอ่านจนกว่าจะคล่อง เราอ่านยันเที่ยงคืนแม่ก็ไม่ให้เข้าบ้าน  จนยายมาห้ามให้เราไปนอน  
พอตอนโต ตอนเราม.2เรารถล้ม แล้วนอนรพ.แม่ไม่นอนเฝ้าสักครั้งเดียวไม่มาเยี่ยมเรา มีแต่ป้ากับยายมาเยี่ยม  ตอนกลางคืนมันก็น่ากลัวนะ เราได้แต่ฝืนนอน
พอตอนเราผ่าอะแม่ยังไม่มาดูเราเลย  
พอตอนม.3ยายเราเสีย เราเสียใจมากเลย  เราก็ต้องย้ายมาอยู่กับแม่ เราอยู่กับแม่เราไม่เคยมีความสุขเลย แม่เราหุ่งข้าวก็ไม่เป็นทำกับข้าวก็ไม่อร่อย เวลากินข้าวเราไม่เคยกินพร้อมแม่เลย เวลาเรากินกินข้าวเราจะเปิดการ์ตูนเปิดเพลงเปิดหนัง โทรหาป้า โทรหาน้า เพื่อเราจะไม่เหงาเวลากินข้าว เราว่านะยายเราไม่สมควรตาย คนที่จะสมควรตายเราต่างหาก   เราเหนื่อยนี้เราทนมา2ปีแล้วนะ เราอยากรีบจะจบม.6เราอยากไปต่อมหาลัย เราอยากไปอยู่คนเดียว เราอยากไปอยู่กับป้า อยากอยู่กับยายเหมือนเดิม เราไม่อยากอยู่กลับแม่ เราอยากให้แม่เราเหมือนคนอื่น