เราเป็นครู คศ.1 โรงเรียนที่ไปบรรจุห่างไกลความเจริญมาก อยู่ที่ รร. นี้มา 4 ปีแล้วรวมเวลาที่เป็นครูอัตราจ้างด้วย 1 ปี อีกปีกว่าเราจะครบกำหนด 4 ปี จึงจะมีโอกาสย้ายได้ ด้วยความที่ ผอ. เปิดสอบกรณีพิเศษให้เรา เราจึงเลือกลงบรรจุที่ รร.เดิม ทั้งที่ความจริงเรามีสิทธิ์เลือก รร. อื่นก็ได้ เหตุการณืทั้งหมดมันเริ่มตอนเราบรรจุเข้าไป เราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร เพราะรู้ว่าสังคมที่นี่ชอบแทงข้างหลังกัน เพราะมักจะมีคนเอาเรื่องคนนั้นคนนี้มาเล่าให้เราฟัง ทั้งที่เขาก็สนิทกัน อยู่กลุ่มเดียวกัน รร.เรามีครูไม่มาก ตอนเข้าไปแรกๆ ก็ยังมีพวกพ้องอยู่ วันเวลาทำให้เกิดเหตุการณืที่ทำให้คนเหล่านั้นทนไม่ได้แล้วค่อยๆ หายหน้ากันไปจนหมด เหลือแต่เราคนเดียว ก็เริ่มหว้าเหว่ละ แต่คิดว่าเราก็ต้องอยู่ให้ได้เพราะเราบรรจุแล้ว ความรู้สึกคืออยากลาออกวันละหลายๆรอบ จนมีเหตุการณ์นึงเรื่องการประเมินครูผู้ช่วย ผอ.เลือกครูที่เพิ่งย้ายมาใหม่มาเป็นครูพี่เลี้ยงเรา ไม่ทราบว่ามันไปโกรธแค้นอะไรเรามาจากชาติใด พยายามทำทุกอย่างให้การประเมินยากเย็น เอางานไปส่งให้มัน มันก็ไม่ประเมินแล้วยังพูดใส่เด็กให้มาบอกเราอีกว่า "ฉันจะประเมินให้ครูเธอไม่ผ่าน" ตอนแรกที่ฟังไอ้ประโยคพวกนี้ที่มันพูดมาซ้ำๆ เราเป็นคน เราก็เริ่มโกรธ จนไปถึงห้องมันเพื่อที่จะเคลียร์ทุกอย่างว่ามันต้องการอะไร ทำให้มีปากเสียงกัน เราจึงไม่ทนและเขียนบันทึกข้อความถึง ผอ. ขอเปลี่ยนครูพี่เลี้ยง  คือ เหมือนโดนแกล้งนะ พูดขอปากเปล่า ผอ.ก็ไม่ให้ โดนบีบจนต้องบันทึกข้อความเสนอไป จากเหตุการณ์นี้นั่นแหละที่ทำให้เรา รู้สันดานคน ป้าใน รร. คนนึง ยืนคุยกับคนที่เราไม่ต้องการให้มันเป็นครูพี่เลี้ยง ในมือป้าถือกระดาษแผ่นนึง ในความรู้สึกเราคือ บัยทึกข้อความของเรานั่นแหละที่ส่ง ผอ. ไป แต่เราไม่รู้ว่าบันทึกนั้นไปอยู่ในมือป้าได้อย่างไร นอกจาก ผอ. ให้ไป งานนี้เราไม่รู้หรอกว่า ป้าต้องการอะไร ในเวลาต่อมา อดีตครูพี่เลี้ยงที่มันมีปัญหากับเรา มันก็พาตำรวจมาและพาผู้ชายที่แอบอ้างตัวเองว่าใหญ่โตอยู่ในรัฐสภามาเจรจาพร้อมตำรวจ เรา งงมากทำไมต้องพาคนนอกมาทำขนาดนี้ หาว่าเรา "หมิ่นประมาทมัน" คิดในใจ เสียหายตรงไหนเหรอ??? มากล่าวหาเราแบบนี้ได้ยังไง...ผอ.นั่งเฉย ท่าทางดูเกรงกลัวอำนาจของผู้ชายคนนั้นที่ครูคนนี้พามาบุกถึงใน รร. ไม่พูดจาอะไรทั้งนั้น พูดแค่ว่า เธอก้ขอโทษเขาไปจะได้จบ ด้วยความที่เราก็คิดอะไรไม่ออก ยอมขอโทษไป แต่ในใจคิดว่า ต่อไปนี้ เรากับมันคือศัตรูกัน มันคืออากาศสำหรับเรา เรื่องมันยังไม่จบแต่เพียงเท่านี้...