ทุกวันนี้มีใครยังเป็นอยู่บ้าง นิสัยเหยียดเด็กเสริฟที่มีรอยสัก

สวัสดีค่ะ วันนี้เราก็มีเรื่องจะมาเล่าสู่กันฟังและอยากถามทุกๆท่านเพื่อให้เป็นการแน่ใจค่ะว่าตัวเองไม่ได้มองโงกในแง่ลบจริงๆคืองี้ค่ะเรื่องเริ่มจากที่ตัว จขกททำงานเป็นเด็กเสริฟ ตามร้านอาหารค่ะ ตัวเราเวลาทำงานชอบยิ้มแย้มแจ่มใส เพราะเราชอบงานบริการ เราเข้าใจลูกค้ามากว่าถ้ามาทานข้าว แล้วเจอเด็กเสริฟหน้างอเหมือนหมา คงไม่อยากทานแน่ ทีนี้เราเป็นคนเทคแคร์ลูกค้ามาก จนเหมือนลูกค้าไม่เกรงใจเรา *ต้องบอกก่อนนะคะว่า ตัวจขกท มีรอยสักที่แขนค่ะ อ่านไม่ผิดค่ะ มีรอยสักค่ะ มีรอยสักที่แขนอยู่ 3 รูป รูปละครึ่งฝ่ามือ และมีแค่แขนข้างเดียวค่ะ แล้วก็ไม่ได้สักตรงไหนในร่างกายแล้วค่ะ ทีนี้เราเจอคำถามแบบนี้บ่อยมาก สักเจ็บมั้ย? อะไรติดแขน? และที่สำคัญตอนเราเสริฟน้ำหรืออาหาร สายตาเหยียดแรง มองตรงแขนชัดเจน คืออยากรู้ค่ะว่า เราผิดใช่ไหมคะ ที่มีรอยสัก มันสกปรกใช่ไหม หรือยังไง ในสายตาคนทั่วไป คือเอาตรงๆจากใจถ้าเลือกได้เราก็ไม่ได้อยากสักตั้งแต่แรกนะซึ่งตัวเราเองก็รับรู้ว่ามันไม่โอมาตลอด แต่ก็เออเรื่องของเขาไหมอ่ะ จะวุ่นไรอ่ะ เราเหนื่อยเราท้อมาก มีอยู่ครั้งนึง ลูกค้าผช.คนนึงเคยถามเราสักเจ็บไหม ด้วยความที่ว่าเราเป็นคนที่ไม่ได้คิดอะไร และก็ตอบไปว่า ไม่ค่อยเจ็บค่ะ มันไม่เหมือนกับฉีดยาหรือเจาะเลือดหรอก ลูกค้าผช.ก็ตอบกลับมาว่า อ่อรู้ละทำไมไม่เจ็บ ก็ด้านไง เรานี่อึ้งกับคำพูดมาก คือเราทำอะไรผิด เราก็แค่มีรอยสัก เรามาทำงานสุจริต ต้องให้เราไปปล้น ไปขายยาเหรอ มันถึงจะเหมาะกับคนมีรอยสักแบบเราน่ะ แค่3รูป แขนข้างเดียว คือเราไม่เข้าใจจริงๆ และที่สำคัญ อยากฝากบอกทุกคนว่า ไปทานอาหารที่ไหน ให้ติ้ปเด็กเสริฟเถอะค่ะ ค่าแรงน้อยมาก ในครัวกับโต๊ะอาหารไกลกันมาก แล้วอาหาร10อย่างเดิน20รอบไปกลับ ลค.บางท่านขออะไรเพิ่มเราก็ต้องไปเอามาให้เพิ่ม รู้ค่ะว่ามันเป็นหน้าที่ แต่อาชีพนี้เขาอยู่ได้กันตรงติ้ปนี่แหล่ะค่ะ เราอยากให้ทุกคน ทำเหมือนว่าเด็กเสริฟแบบเราเป็นคนเหมือนกับพวกคุณหน่อยค่ะ เราก็มาทำงานทำหน้าที่ของเราหาเงินเลี้ยงครอบครัว