ผมมีอาการเวลาที่เราเดินผ่านใครสักคนแล้วเรารับรู้ถึงอารมณ์ของคนๆนั้นได้อย่างแรงกล้าและชัดเจนมากๆโดยที่คนนั้นไม่ต้องบอกครับ
ผมเคยคิดว่าผมป่วยหรือคิดมากเกินไป
ผมพยายามห่างๆจากอาการนี้ไปสักพัก เริ่มด้วยการทำตัวให้ห่างจากที่ที่มีคนหมู่มาก ใส่หูฟังฟังเพลงตลอดเวลา เลิกสังเกตคนเวลาไปไหนมาไหน
แล้วผมก็อาการนี้ก็เบาลงไปได้ประมาณปีนึงครับ
ก็หน้านั้นวุ่นวายมากๆ ไปไหนมาไหนก็เหมือนต้องรับแรงอารมณ์จากคนรอบข้างตลอดเวลา ไม่ว่าจะรู้จัก ไม่รู้จัก สนิทหรือไม่สนิท
เดี๋ยวอารมณ์ดี อารมณ์ร้าย เศร้า โกรธ โมโห มันดึงเข้ามาในหัวผมแล้วตีกันมั่วไปหมด จนผมแทบจะสับสนกับอารมณ์ตัวเอง
แต่ปีนึงที่ผ่านมาและมันเบาลงก็โอเคขึ้นมากครับ ถึงจะมีอาการนี้ขึ้นมาบ้างบางเวลา แต่มันก็ไม่หนักเท่าที่ผ่านมา ผมดีใจมากครับ คิดว่าจะไม่ต้องกลับไปเป็นคนประหลาดอีกแล้ว
แต่ความสงบในใจผมมันก็หยุดลงเมื่อผมพบกันตนๆนึงครับ
ผมมีแฟนคนนึง และเมื่อผมใส่ใจกับเขามากขึ้น มันก็คือการที่ผมเปิดใจให้คนๆนึงมากขึ้น
และแน่นอนครับ อาการพิลึกของผมก็กลับมาอีกจนได้ และเป็นหนักกว่าเก่าด้วย
ผมเลยคิดว่ามันถึงเวลาที่ผมต้องพิสูจน์ว่าที่ผมเป็นอยู่นั้นมันบ้าจริงๆ หรือว่าเรื่องจริงกันแน่
มีวันนึง แฟนผมก็นั่งดูทีวี เล่นเกมตามปกติเหมือนทุกวันครับ ไม่ได้พูดจาอะไร แต่อารมณ์ที่มันแผ่ออกมาจากแฟนผมนั้น เป็นอารมณ์และความรู้สึกที่ผมไม่เคยรับมาจากเขามาก่อน มันคือความคิดถึงแบะความเศร้าบางอย่างที่ไหลผ่านออกมาชั่วขณะ และความรู้สึกที่เขาเคยรู้สึกก็ผ่านเข้ามาที่ผม มันเหมือนกับผมกลายเป็นเขา ในช่วงเวลาที่เขากำลังนึกถึงอยู่
ผมเลยตัดสินถามดูว่า คิดถึงแฟนเก่าหรอ
มันคงเป็นคำถามที่ธรรมดา และเป็นอะไรที่เกิดขึ้นได้อยู่แล้ว
เว้นเสียแต่คำพูดต่อมาของผมที่พูดต่อแบบไม่ทันตั้งใจ เป็นเพียงคำพูดที่พูดตามอารมณ์ของเขาที่ส่งผ่านมาในตัวผม
"เจ็บน่าดูเลยนะ หน้าโดนตบแรงขนาดนั้น"
แฟนผมได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุดเลยครับ ผมรู้สึกได้ว่าเขาเจ็บไปหมดทั้งใจ ทั้งกาย ใบหน้าที่เจ็บนั้น ผมรู้ทันทีว่าเขาเจ็บจากการโดนทำร้าย และใบหน้านั้น ต้องโดนมาหนักไม่น้อยเลย
เราเลยมานั่งคุยกัน ผมให้เขาเล่าเรื่องของตัวเองก่อน เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ผมรู้สึกไม่ได้มโนไปเอง
ถ้าผมเล่าก่อน ก็มีสิทธิที่เขาจะเล่าอดีตตัวเองตามน้ำที่ผมเล่าไปใช่มั้ยล่ะครับ? นั่นแหละเหตุผลว่าทำไมผมถึงให้เขาเล่าก่อน
เขาเล่าว่าวันนี้ครบ 1ปีที่เขาเลิกกับแฟนเก่าครับ เขาโดนนอกใจ แฟนเก่าเขาแอบไปมีอะไรกับใครตั้งหลายครั้ง นัดคนในแอพไม่เลิก จบด้วยการที่เขาโดนตบเข้าที่หน้าแล้วบอกเลิกขณะที่กำลังไปเที่ยวกัน แฟนผมโดนทิ้งกลางทาง
จบเรื่องของเขาผมจึงเล่าอาการผมให้แฟนผมฟัง แฟนผมเลยบอกว่า เขาไม่รังเกียจที่ผมเป็นแบบนี้ แล้วยังบอกอีกว่า ถ้าผมรู้จักมันดี ใช้มันให้ถูกเวลามันก็จะไม่ใช่โรคป่วยร้ายๆแย่ๆอะไร มันอาจจะกลายเป็นพรสวรรค์พิเศษที่คนไม่กี่คนจะมีกันก็ได้
หลังจากวันนั้นผมเลยเสิร์จดูครับ ว่ามีใครอาการคล้ายๆกับผมอีกรึเปล่า ซึ่งมันก้มีแน่นอนล่ะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าใครมีจริงหรือแค่แต่งเรื่อง ก็เลยไม่ปักใจเชื่อประสบการณ์ของคนอื่นเท่าไหร่ แต่สิ่งนึงที่ผมเจอ คือเขาเรียกอาการคล้ายๆกันนี้ว่า empath ครับ
ผมอยากรู้ว่า empath เนี่ย มีจริงหรอครับ หรือมีอาการอื่นอีกมั้ย
Empath หรือ ฟองน้ำดูดซับอารมณ์ มีจริงมั้ย
ผมเคยคิดว่าผมป่วยหรือคิดมากเกินไป
ผมพยายามห่างๆจากอาการนี้ไปสักพัก เริ่มด้วยการทำตัวให้ห่างจากที่ที่มีคนหมู่มาก ใส่หูฟังฟังเพลงตลอดเวลา เลิกสังเกตคนเวลาไปไหนมาไหน
แล้วผมก็อาการนี้ก็เบาลงไปได้ประมาณปีนึงครับ
ก็หน้านั้นวุ่นวายมากๆ ไปไหนมาไหนก็เหมือนต้องรับแรงอารมณ์จากคนรอบข้างตลอดเวลา ไม่ว่าจะรู้จัก ไม่รู้จัก สนิทหรือไม่สนิท
เดี๋ยวอารมณ์ดี อารมณ์ร้าย เศร้า โกรธ โมโห มันดึงเข้ามาในหัวผมแล้วตีกันมั่วไปหมด จนผมแทบจะสับสนกับอารมณ์ตัวเอง
แต่ปีนึงที่ผ่านมาและมันเบาลงก็โอเคขึ้นมากครับ ถึงจะมีอาการนี้ขึ้นมาบ้างบางเวลา แต่มันก็ไม่หนักเท่าที่ผ่านมา ผมดีใจมากครับ คิดว่าจะไม่ต้องกลับไปเป็นคนประหลาดอีกแล้ว
แต่ความสงบในใจผมมันก็หยุดลงเมื่อผมพบกันตนๆนึงครับ
ผมมีแฟนคนนึง และเมื่อผมใส่ใจกับเขามากขึ้น มันก็คือการที่ผมเปิดใจให้คนๆนึงมากขึ้น
และแน่นอนครับ อาการพิลึกของผมก็กลับมาอีกจนได้ และเป็นหนักกว่าเก่าด้วย
ผมเลยคิดว่ามันถึงเวลาที่ผมต้องพิสูจน์ว่าที่ผมเป็นอยู่นั้นมันบ้าจริงๆ หรือว่าเรื่องจริงกันแน่
มีวันนึง แฟนผมก็นั่งดูทีวี เล่นเกมตามปกติเหมือนทุกวันครับ ไม่ได้พูดจาอะไร แต่อารมณ์ที่มันแผ่ออกมาจากแฟนผมนั้น เป็นอารมณ์และความรู้สึกที่ผมไม่เคยรับมาจากเขามาก่อน มันคือความคิดถึงแบะความเศร้าบางอย่างที่ไหลผ่านออกมาชั่วขณะ และความรู้สึกที่เขาเคยรู้สึกก็ผ่านเข้ามาที่ผม มันเหมือนกับผมกลายเป็นเขา ในช่วงเวลาที่เขากำลังนึกถึงอยู่
ผมเลยตัดสินถามดูว่า คิดถึงแฟนเก่าหรอ
มันคงเป็นคำถามที่ธรรมดา และเป็นอะไรที่เกิดขึ้นได้อยู่แล้ว
เว้นเสียแต่คำพูดต่อมาของผมที่พูดต่อแบบไม่ทันตั้งใจ เป็นเพียงคำพูดที่พูดตามอารมณ์ของเขาที่ส่งผ่านมาในตัวผม
"เจ็บน่าดูเลยนะ หน้าโดนตบแรงขนาดนั้น"
แฟนผมได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุดเลยครับ ผมรู้สึกได้ว่าเขาเจ็บไปหมดทั้งใจ ทั้งกาย ใบหน้าที่เจ็บนั้น ผมรู้ทันทีว่าเขาเจ็บจากการโดนทำร้าย และใบหน้านั้น ต้องโดนมาหนักไม่น้อยเลย
เราเลยมานั่งคุยกัน ผมให้เขาเล่าเรื่องของตัวเองก่อน เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ผมรู้สึกไม่ได้มโนไปเอง
ถ้าผมเล่าก่อน ก็มีสิทธิที่เขาจะเล่าอดีตตัวเองตามน้ำที่ผมเล่าไปใช่มั้ยล่ะครับ? นั่นแหละเหตุผลว่าทำไมผมถึงให้เขาเล่าก่อน
เขาเล่าว่าวันนี้ครบ 1ปีที่เขาเลิกกับแฟนเก่าครับ เขาโดนนอกใจ แฟนเก่าเขาแอบไปมีอะไรกับใครตั้งหลายครั้ง นัดคนในแอพไม่เลิก จบด้วยการที่เขาโดนตบเข้าที่หน้าแล้วบอกเลิกขณะที่กำลังไปเที่ยวกัน แฟนผมโดนทิ้งกลางทาง
จบเรื่องของเขาผมจึงเล่าอาการผมให้แฟนผมฟัง แฟนผมเลยบอกว่า เขาไม่รังเกียจที่ผมเป็นแบบนี้ แล้วยังบอกอีกว่า ถ้าผมรู้จักมันดี ใช้มันให้ถูกเวลามันก็จะไม่ใช่โรคป่วยร้ายๆแย่ๆอะไร มันอาจจะกลายเป็นพรสวรรค์พิเศษที่คนไม่กี่คนจะมีกันก็ได้
หลังจากวันนั้นผมเลยเสิร์จดูครับ ว่ามีใครอาการคล้ายๆกับผมอีกรึเปล่า ซึ่งมันก้มีแน่นอนล่ะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าใครมีจริงหรือแค่แต่งเรื่อง ก็เลยไม่ปักใจเชื่อประสบการณ์ของคนอื่นเท่าไหร่ แต่สิ่งนึงที่ผมเจอ คือเขาเรียกอาการคล้ายๆกันนี้ว่า empath ครับ
ผมอยากรู้ว่า empath เนี่ย มีจริงหรอครับ หรือมีอาการอื่นอีกมั้ย