ก็เรียกว่าสงครามเฉย ๆ ครับ สมัยนี้เราเคยชินกับสงครามที่แต่ละประเทศต้องระดมทรัพยากรทั้งหมดเพื่อนำมาใช้ในการสงคราม แบบสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและสอง สงครามเวียดนาม สงครามเกาหลี โรงงานที่เคยผลิตรถยนต์ก็เปลี่ยนมาผลิตรถถัง โรงงานผลิตเรือตกปลาก็เปลี่ยนมาผลิตเรือยกพลขึ้นบก สินแร่ที่เคยนำมาสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกก็เปลี่ยนมาสร้างยุทโธปกรณ์สงคราม คนเคยทำงานเป็นเสมียนเป็นครูก็เปลี่ยนไปเป็นทหาร นี่เป็นรูปแบบสงครามหลังยุคปฏิวัติอุตสาหกรรมครับ ก่อนหน้านี้ไม่ได้รบกันแบบนี้ ตอนสงครามร้อยปีกษัตริย์อังกฤษจัดจ้างกองทัพเพื่อไปรบในฝรั่งเศส ชาวบ้านชาวเมืองอังกฤษก็ไม่ได้มีส่วนร่วม ดีไม่มีพ่อค้าก็ยังค้าขายกับเมืองท่าในฝรั่งเศสตามปกติด้วย บางทียังไม่มีภาระที่ต้องจ่ายภาษีเพิ่มเลยเพราะถ้าสภาไม่อนุมัติทางกษัตริย์เองก็จะเก็บภาษีเพิ่มไม่ได้ กษัตริย์อยากรบอยากได้ดินแดนอยากได้บัลลังค์ก็หาเงินหาวิธีการเอาเอง มันถึงมีคำกล่าวในสมัยก่อนที่ว่าการศึกเป็นกีฬาของชนชั้นกษัตริย์

คำว่า limited war ผมคิดว่าเป็นรูปแบบการรบที่มีหลังจาก total war แล้ว และเป็นสงครามที่มีเป้าหมายชัดเจนให้พอรู้ผลแพ้ชนะแล้วเลิกรา เพื่อป้องกันไม่ให้สงครามขยายตัวไปเป็น total war ครับ ดังนั้นประเทศคู่สงครามอาจจะไม่ได้นำทรัพยากรการศึกทั้งหมดมาใช้ก็ได้ เป็นการสงครามที่รบกันพอให้เห็นว่าใครได้เปรียบเสียเปรียบ เพื่อนำความได้เปรียบเสียเปรียบนั้นไปเป็นแต้มต่อในโต๊ะเจรจา