#ยาวมากแต่อยากให้อ่านมากเช่นกันคะ
ตอนนี้อยู่ ปวช.2 ค่ะ และกำลังฝึกงานอยู่ที่โรงงานแห่งหนึ่ง ตอนแรกอยากมามากๆ เพราะได้เงินดีกว่าทุกที่ (ที่วิลัยจัดหาให้) มาทำงานสัปดาห์แรกก็คือร้องไห้อยากกลับบ้านเลย
งานเป็นงานยืน ปวดขา เหนื่อยมากจนอยากกลับบ้าน ร้องไห้ทุกวัน ที่หอจะมีแค่นักศึกษาฝึกงานของบริษัทเค้านะคะ ให้ห้องล่ะ4คน ซึ่งห้องค่อนข้างแคบ ก็พอเข้าใจค่ะ ค่าห้องมันถูกมาก ค่ารถไปทำงานก็ไม่ได้เสียมีรถรับส่งให้ แต่มันหนักตรงที่เราเลิกงานมา กว่าจะถึงหอ ถึงแล้วก็ต้องไปซื้อข้าวก่อน แล้วช่วงเวลานั้นคือช่วงเลิกงานของหลายๆโรงงาน คนก็เยอะ กว่าจะได้ขึ้นหอไปกินข้าว อยู่กันหลายคนแล้วต้องต่อคิวกันอาบน้ำ ซักผ้า รีดผ้าอีก แทบไม่มีเวลาพักผ่อนเลย พอผ่านไป2สัปดาห์ก็ไม่ปวดอะไรมาก คิดว่าพออยู่ได้ งานไม่ยาก จนมาอยู่ที่นี่ครบเดือนหนึ่ง(ได้ทำงาน17วัน) เงินเดือนก็ไม่ได้มากและไม่น้อย และเริ่มรู้นิสัยใจคอของคนรอบข้าง คือมันไม่ไหว ใส่หน้ากากเข้าหากัน สังคมในโรงงานแย่มาก ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือพนักงาน แล้ววันหนึ่งปู่เราป่วยหนัก เราเลยขอลากลับ(บ้านอยู่ ตจว) เค้าให้ลา3วัน แต่พอตอนเย็นแม่โทรมาบอกว่าปู่เสียแล้ว
เราเลยขอเค้าลาอยู่จนเสร็จงาน แล้วเค้าบอกให้ได้เต็มที่แค่4วัน ซึ่งมันทำให้เราไม่ได้อยู่จนถึงวันเผาศพ เราร้องไห้เสียใจมาก ทำมั้ยกับเรื่องครอบครัวไม่ให้เต็มที่ เค้าบอกให้เราเห็นใจเพราะลาเยอะที่แผนกก็มาด่าเค้า แต่เค้าไม่เห็นใจเราเลย นั่นปู่เรานะ คือพอมาเจออะไรแบบนี้มันทำให้เราไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ แต่ไม่รู้จะไปฝึกไหนที่ได้เงิน หายาก ท้อมากตอนนี้ เหนื่อย อยากกลับไปอยู่บ้าน โรงงานห่วยแตก มีเรื่องที่ห่วยมากๆอีกเยอะที่เพื่อนเราก็เคยโดน
#ใส่แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ
ชีวิตเด็กฝึกงาน
ตอนนี้อยู่ ปวช.2 ค่ะ และกำลังฝึกงานอยู่ที่โรงงานแห่งหนึ่ง ตอนแรกอยากมามากๆ เพราะได้เงินดีกว่าทุกที่ (ที่วิลัยจัดหาให้) มาทำงานสัปดาห์แรกก็คือร้องไห้อยากกลับบ้านเลย
งานเป็นงานยืน ปวดขา เหนื่อยมากจนอยากกลับบ้าน ร้องไห้ทุกวัน ที่หอจะมีแค่นักศึกษาฝึกงานของบริษัทเค้านะคะ ให้ห้องล่ะ4คน ซึ่งห้องค่อนข้างแคบ ก็พอเข้าใจค่ะ ค่าห้องมันถูกมาก ค่ารถไปทำงานก็ไม่ได้เสียมีรถรับส่งให้ แต่มันหนักตรงที่เราเลิกงานมา กว่าจะถึงหอ ถึงแล้วก็ต้องไปซื้อข้าวก่อน แล้วช่วงเวลานั้นคือช่วงเลิกงานของหลายๆโรงงาน คนก็เยอะ กว่าจะได้ขึ้นหอไปกินข้าว อยู่กันหลายคนแล้วต้องต่อคิวกันอาบน้ำ ซักผ้า รีดผ้าอีก แทบไม่มีเวลาพักผ่อนเลย พอผ่านไป2สัปดาห์ก็ไม่ปวดอะไรมาก คิดว่าพออยู่ได้ งานไม่ยาก จนมาอยู่ที่นี่ครบเดือนหนึ่ง(ได้ทำงาน17วัน) เงินเดือนก็ไม่ได้มากและไม่น้อย และเริ่มรู้นิสัยใจคอของคนรอบข้าง คือมันไม่ไหว ใส่หน้ากากเข้าหากัน สังคมในโรงงานแย่มาก ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือพนักงาน แล้ววันหนึ่งปู่เราป่วยหนัก เราเลยขอลากลับ(บ้านอยู่ ตจว) เค้าให้ลา3วัน แต่พอตอนเย็นแม่โทรมาบอกว่าปู่เสียแล้ว
เราเลยขอเค้าลาอยู่จนเสร็จงาน แล้วเค้าบอกให้ได้เต็มที่แค่4วัน ซึ่งมันทำให้เราไม่ได้อยู่จนถึงวันเผาศพ เราร้องไห้เสียใจมาก ทำมั้ยกับเรื่องครอบครัวไม่ให้เต็มที่ เค้าบอกให้เราเห็นใจเพราะลาเยอะที่แผนกก็มาด่าเค้า แต่เค้าไม่เห็นใจเราเลย นั่นปู่เรานะ คือพอมาเจออะไรแบบนี้มันทำให้เราไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ แต่ไม่รู้จะไปฝึกไหนที่ได้เงิน หายาก ท้อมากตอนนี้ เหนื่อย อยากกลับไปอยู่บ้าน โรงงานห่วยแตก มีเรื่องที่ห่วยมากๆอีกเยอะที่เพื่อนเราก็เคยโดน
#ใส่แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ