ไม่รู้ว่าตัวเองเรียนไปเพื่ออะไร

       สวัสดีดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกของเรา เรามีปัญหากับเรื่องนี้มานานพอสมควร ขอเกริ่นก่อนนะคะว่า เราเป็นคนที่ไม่มีความฝันที่เป็นไปได้ว่าอยากจะเป็นอะไร(จริงๆฝันว่าอยากเป็นแมวในบ้านคนรวยเราฝันแบบนั้นจริงๆ) มันอาจจะฟังดูเพ้อเจ้อ เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่มีอะไรที่ทำได้ดีหรือเก่งในสิ่งนั้นเลย มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าเราเรียนไปเพื่ออะไรเรียนจบแล้วเราจะทำอะไร เรียนไปเพื่ออะไรทั้งที่เราไม่มีความฝันว่าอยากจะเป็นอะไร  แน่นอนค่ะว่าเรียนไปเพื่อทำงานแต่เรามองในหลายๆด้าน เศรษฐกิจ ภาระหน้าที่ในอนาคต สิ่งที่อยากมีในอนาคต แล้วยิ่งพ่อเราคาดหวังกับเราไว้สูงมากและเค้าดูแลเราดีมาก แล้วเรายิ่งคิดว่าถ้าวันนึงเราต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองหรือดูแลครอบครัวเราจะทำยังไง ขอเท้าความก่อนนะค่ะว่า ตอนม.1เราสอบเข้าโรงเรียนชื่อดังของจังหวัดไม่ได้ พ่อเราโกรธมาก เราเลยต้องเข้าโรงเรียนอันดับสองของจังหวัดที่เราไม่อยากเข้าเพราะครูและสังคมที่นั้น เราอยากเข้าอีกโรงเรียนที่เรามั่นใจว่าเข้ากับเรามากๆ ซึ่งเราได้สำรองเราไม่อ่านหนังสือและกามั่วในครึ่งนึงของวิชาที่เราสอบทั้งหมด เพราะถ้าเราคะแนนน้อยเกินไปพ่อเราจะตั้งคำถามมากมายจนเราไม่สามารถรับมือได้ แต่ดันมีคนสละสิทธ์เราเลยต้องจำใจเข้า เราเป็นเด็กที่การกระทำความคิดโตกว่าที่เด็ก13ควรจะเป็นและเราได้รับรู้ เรารู้อะไรหลายๆอย่างมากว่าเด็ก13ถึง2เท่าจนถึงปัจจุบันและมันไม่ดีต่อตัวเรานัก เราเลยมีแต่เพื่อนนอกโรงเรียนที่อายุมากกว่า เราเลยเข้ากับคนในโรงเรียนที่เราเข้าไม่ได้ทั้งครูและเพื่อน ครูจ้องจับผิดนักเรียนมีกฎที่เข้มงวดเกินความจำเป็น นักเรียนจ้องแต่จะเราชนะกันไม่มีใครช่วยใครมีแต่จะกดคนอื่นให้ตัวเองเหนือกว่าและเราไม่ได้อคติกับใครเพราะเราไม่ยุ่งกับใครและพยายามทำดีกับทุกคน เราไม่โอเคกับเพื่อนในโรงเรียนเราเลยไปหาเพื่อนนอกโรงเรียนและพากันไปในทางที่ไม่ดีนักเราเลยได้ออกจากโรงเรียน ระหว่างที่ออกจากโรงเรียนเราก็เที่ยวและใช้ชีวิตแบบที่เด็ก13ไม่ควรจะไปเร็วขนาดนั้น  เราได้ไปอยู่ในหลายสังคมตั้งแต่อายุตั้งแต่15-28++ในระยะเวลา4ปี เราเปลี่ยนกลุ่มไปเรื่อยๆเพราะคนที่เราคบโตกว่าหมดเลย พวกเขาเลยต้องไปทำหน้าที่ของพวกเค้า  เราได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างที่ดีขึ้นแต่ที่ได้รับคือการอยู่ในสังคมทั้งหมด เรื่องความคิดในแบบผู้ใหญ่เราได้รับแต่ก็ยังไม่พอสำหรับการใช้ชีวิตแบบเรา เพราะอยู่กันเป็นกลุ่มวัยรุ่นที่มีรุ่นพี่อยู่ด้วยแต่เราชีวิตเราดีขึ้นเพราะเค้าจริงๆ ทุกคนก็จะพูดกับเราเสมอเวลาเราปรึกษาเรื่องเรียนเรื่องงานคือตัวเองชอบอะไรอยากทำอะไร ซึ่งเราไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร สิ่งที่ชอบบางทีเราก็คิดว่าเราไปตรงนั้นไม่ได้หรือเราไม่มีความสามารถที่จะไปได้ เวลามีคนแนะนำให้เราทำอะไรเราทำค่ะ ทำทุกอย่างที่ทำได้ แต่ถ้าเราทำไม่ได้หรือทำไม่เป็น(ทำไม่เป็นของเราทุกครั้งเราได้มีความพยายามในการทำสิ่งนั้นแล้ว)เราก็จะไม่เอาสิ่งนั้นเลย มันทำให้เราไม่มีความชอบหรือเก่งในเรื่องใดเลย ในส่วนที่เราทำได้และชอบเราก็ไม่ได้เก่งถึงขั้นพัฒนาเป็นอาชีพได้ ตอนนี้เราเรียนการศึกษานอกระบบเราเรียนใกล้จบแล้วแต่เราไม่รู้จะเรียนอะไรก่อนจบประมาน6เดือนเราถามพ่อว่าเราเรียนอะไรดี พ่อก็บอกว่ายังไม่ต้องไปคิดถึงตรงนั้น พอเราใกล้จบเราก็ถามพ่ออีกว่าเรียนอะไรดี พ่อก็ตอบเราว่าทำไมยังไม่คิดทำไมไม่วางแผนชีวิต เราพยายามอธิบายว่าทำไมยังคิดไม่ได้พ่อก็บอกว่าเราไม่ฟังที่พ่อพูดเราเลยเครียดกับเรื่องนี้มากๆมาหลายปีเพราะรู้คำตอบที่พ่อจะตอบเราในคำถามนี้ เราพยายามค้นหาตัวเองว่าชอบอะไรอยากทำอะไร ถ้าเราจะทำในสิ่งที่เราชอบเราก็จะคิดอีกว่าจะมีคนจ้างมั้ยพ่อจะยอมรับได้มั้ย เราอยากฆ่าตัวตายหลายครั้งเพราะเครียดเรื่องนี้ ความผิดพลาดที่ทำในตอนเด็กและปัญหาหลายๆอย่าง คิดบ่อยมากเวลาอยู่คนเดียว แต่ที่ยังไม่ทำเพราะแมว และแม่แฟน แม่แฟน เรารู้สึกแย่ตลอดเวลา เรื่องนี้ก็จะวนมาในหัวตลอดแล้วเราจะคิดถึงปัญหาอื่นๆที่ตามมาเรื่อยๆเรื่อยๆแล้วเราก็จะคิดอีก ว่าเรียนไปเพื่ออะไร จะทำอะไร ไม่จบไม่สิ้น แต่เราปรึกษาเพื่อนไม่ได้เพราะเราไม่อยากให้เค้าต้องมารับรู้อะไรแย่ๆ เพื่อนที่สนิทก็ปรึกษาไม่ได้เขาเป็นโรคซึมเศร้าเค้ารักเรามาก เราเหมือนเกิดมาด้วยกันเราเลยไม่อยากปรึกษาใคร เราเลยตัดสินใจจะตั้งกระทู้นี้ เราคิดจะตั้งกระทู้มานานมากแต่ยังไม่ทำเพราะตอนนั้นคิดว่ายังไหวอยู่เลยไม่ได้เขียน จนตอนนี้เราเครียดมากจนนอนไม่หลับยิ่งทำทำให้สูบบุหรี่หนักกว่าเดิม เราท้อมากเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลยเราคิดลบกับตัวเองมากเราเลยกลัวใจตัวเอง