วันลอยกระทงปีนี้ค่อนข้างจะพิเศษ เพราะดันไปตรงกับวันฮาโลวีนพอดิบพอดี ด้วยเหตุนี้ทำให้ทุกท่าน้ำเต็มไปด้วยผู้คนสวมชุดภูตผีปีศาจ
แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรอก ผมไม่ได้ลอยกระทงมาเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว ฮาโลวีนบ้าบอนั่นก็ไม่เคยร่วม แค่อยากเล่าให้ฟังเฉย ๆ
คืนนี้ก็คล้าย ๆ กับทุกคืน ผมรับงานมาชิ้นหนึ่ง เป้าหมายคือชายนักธุรกิจร่างท้วมที่พักอยู่คนเดียวในโรงแรมหรู ในตอนแรก ผมคิดว่าจะรอให้มันออกมานอกโรงแรมแล้วค่อยจัดการ แต่ไอ้โง่นั่นดันเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ผมจึงต้องเปลี่ยนแผนเป็นการขึ้นไปเยือนมันถึงที่
ภารกิจเป็นไปอย่างราบรื่น เคาะประตูห้องสองที แล้วบอกว่าเอาของมาส่ง พอมันเปิดประตูปุ๊บก็ลงมือ
หลังจากฆ่ามันเสร็จ ก็มาถึงขั้นตอนชวนสะอิดสะเอียน ผู้ว่าจ้างของผมต้องการให้มันหายตัวไป จึงจำเป็นที่จะต้องหั่นศพ บอกตรง ๆ นะ ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย นอกจากมันจะเป็นงานที่ชวนอ้วก ความเสี่ยงก็สูงจนแทบไม่คุ้มค่าจ้าง
คิดดูนะ สมมุติว่าคุณกำลังใช้เลื่อยหั่นขาของมันอยู่ แล้วจู่ ๆ มีพนักงานโรงแรมหน้าโง่สะเออะมาเคาะประตูเรียก คุณจะเดินออกไปไล่มันโดยไม่มีกลิ่นคาวเลือดติดตัวยังไงล่ะ เพราะฉะนั้น ผมจึงต้องลงมือให้เร็วที่สุด ถึงจะไม่เนี้ยบเหมือนตอนเอาไปหั่นที่บ้าน แต่ก็พอถู ๆ ไถ ๆ ได้
แต่คืนนี้ก็ถือว่าโชคเข้าข้างผม ไม่มีไอ้หน้าโง่คนไหนมาเคาะประตู การชำแหละจึงดำเนินไปอย่างราบรื่น ผมทิ้งบางส่วนลงในท่อน้ำ แต่ชิ้นส่วนที่เหลือก็มีเยอะจนผมรู้สึกใจหาย ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะภาชนะที่ผมเตรียมมามีแค่กระเป๋าเดินทางล้อลากใบเดียว
ผมใช้เวลาราว ๆ ครึ่งชั่วโมงในการยัดทุกชิ้นส่วนลงกระเป๋า แล้วก็เป็นไปตามที่ผมคาด กระเป๋าใบนี้เล็กไปหน่อย แม้จะพยายามยัดสุดความสามารถ ก็ยังมีชิ้นส่วนหนึ่งชิ้นไม่สามารถยัดเข้าไปได้ ชิ้นส่วนนั้นคือ ‘มือ’ ผมไม่สามารถยัดมือลงไปได้จริง ๆ
แต่ไม่เป็นไร ผมยังมีกระเป๋าเป้อีกใบที่เอาไว้เก็บอุปกรณ์ ซึ่งก็น่าจะมีพื้นที่สำหรับซุกมือข้างหนึ่ง ผมเปิดกระเป๋า หยิบถุงกระดาษข้างในออกมา แล้วเทของในถุงลงพื้น ของที่ว่าก็คือธนบัตรสีเทาที่มัดรวมกันเป็นปึก ๆ หรือก็คือเงินค่ามัดจำ สำหรับงานนี้
ผมยัดมือข้างนั้นใส่ไว้ในถุงกระดาษ แล้วยัดถุงเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ ส่วนเงินที่กองอยู่บนพื้น ผมนำไปยัดไว้ในกระเป๋าหน้า แล้วทำการรูดซิป
ดูเหมือนทุกอย่างจะพร้อมแล้ว ได้เวลาออกเดินทาง
เรื่องเขย่าขวัญ : ภารกิจในคืนลอยกระทง
แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรอก ผมไม่ได้ลอยกระทงมาเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว ฮาโลวีนบ้าบอนั่นก็ไม่เคยร่วม แค่อยากเล่าให้ฟังเฉย ๆ
คืนนี้ก็คล้าย ๆ กับทุกคืน ผมรับงานมาชิ้นหนึ่ง เป้าหมายคือชายนักธุรกิจร่างท้วมที่พักอยู่คนเดียวในโรงแรมหรู ในตอนแรก ผมคิดว่าจะรอให้มันออกมานอกโรงแรมแล้วค่อยจัดการ แต่ไอ้โง่นั่นดันเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ผมจึงต้องเปลี่ยนแผนเป็นการขึ้นไปเยือนมันถึงที่
ภารกิจเป็นไปอย่างราบรื่น เคาะประตูห้องสองที แล้วบอกว่าเอาของมาส่ง พอมันเปิดประตูปุ๊บก็ลงมือ
หลังจากฆ่ามันเสร็จ ก็มาถึงขั้นตอนชวนสะอิดสะเอียน ผู้ว่าจ้างของผมต้องการให้มันหายตัวไป จึงจำเป็นที่จะต้องหั่นศพ บอกตรง ๆ นะ ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย นอกจากมันจะเป็นงานที่ชวนอ้วก ความเสี่ยงก็สูงจนแทบไม่คุ้มค่าจ้าง
คิดดูนะ สมมุติว่าคุณกำลังใช้เลื่อยหั่นขาของมันอยู่ แล้วจู่ ๆ มีพนักงานโรงแรมหน้าโง่สะเออะมาเคาะประตูเรียก คุณจะเดินออกไปไล่มันโดยไม่มีกลิ่นคาวเลือดติดตัวยังไงล่ะ เพราะฉะนั้น ผมจึงต้องลงมือให้เร็วที่สุด ถึงจะไม่เนี้ยบเหมือนตอนเอาไปหั่นที่บ้าน แต่ก็พอถู ๆ ไถ ๆ ได้
แต่คืนนี้ก็ถือว่าโชคเข้าข้างผม ไม่มีไอ้หน้าโง่คนไหนมาเคาะประตู การชำแหละจึงดำเนินไปอย่างราบรื่น ผมทิ้งบางส่วนลงในท่อน้ำ แต่ชิ้นส่วนที่เหลือก็มีเยอะจนผมรู้สึกใจหาย ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะภาชนะที่ผมเตรียมมามีแค่กระเป๋าเดินทางล้อลากใบเดียว
ผมใช้เวลาราว ๆ ครึ่งชั่วโมงในการยัดทุกชิ้นส่วนลงกระเป๋า แล้วก็เป็นไปตามที่ผมคาด กระเป๋าใบนี้เล็กไปหน่อย แม้จะพยายามยัดสุดความสามารถ ก็ยังมีชิ้นส่วนหนึ่งชิ้นไม่สามารถยัดเข้าไปได้ ชิ้นส่วนนั้นคือ ‘มือ’ ผมไม่สามารถยัดมือลงไปได้จริง ๆ
แต่ไม่เป็นไร ผมยังมีกระเป๋าเป้อีกใบที่เอาไว้เก็บอุปกรณ์ ซึ่งก็น่าจะมีพื้นที่สำหรับซุกมือข้างหนึ่ง ผมเปิดกระเป๋า หยิบถุงกระดาษข้างในออกมา แล้วเทของในถุงลงพื้น ของที่ว่าก็คือธนบัตรสีเทาที่มัดรวมกันเป็นปึก ๆ หรือก็คือเงินค่ามัดจำ สำหรับงานนี้
ผมยัดมือข้างนั้นใส่ไว้ในถุงกระดาษ แล้วยัดถุงเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ ส่วนเงินที่กองอยู่บนพื้น ผมนำไปยัดไว้ในกระเป๋าหน้า แล้วทำการรูดซิป
ดูเหมือนทุกอย่างจะพร้อมแล้ว ได้เวลาออกเดินทาง