ขอระบายหน่อยครับ

มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากจนหาคำพูดหรือคำศัพท์มาอธิบายหรือพูดให้ใครซักคนรับฟังเเละเข้าใจจิตใจของเรา ว่ามันเเย่มากขนาดไหน เจ็บมากขนาดไหนไม่ได้เลย เค้าคือคนเเรกที่ผมรักและรักมากๆ เป็นผู้หญิงคนเเรกที่ได้ใช้สถานะว่า แฟน เป็นผู้หญิงคนเเรกในประสบการณ์เเละเรื่องราวหลายๆอย่างของผม แต่พอมาวันนี้วันที่ผมไม่มีเค้าอีกเเล้ว มันเหมือนบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป เปรียบเปรยก็เหมือน อยากจะคว้า อยากจะจับ อยากจะทำยังไงก็ได้ที่ไม่ทำให้สิ่งๆนั้นที่สำคัญกับตัวเราเองต้องหายไป แต่พยายามให้ตายยังไงเราก็ทำอะไรไม่ได้เลย ที่ตรงนั้นที่ๆเคยเป็นของผม ก็กลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว คนที่เค้าบอกรักก็ไม่ใช่ผมอีกต่อไป คนที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเค้าก็ไม่ใช่ผมอีกเเล้ว สิ่งต่างๆที่เคยทำร่วมกันเเละคนที่ได้อยู่ข้างเค้า ตอนนี้ก็ไม่ใช่ผมแล้ว มันเจ็บมากเลยนะ ผมจากที่ฟังเพลงเศร้าหรือได้ยินคนอื่นเค้าอกหัก โดนทิ้ง เเล้วบอกว่าเจ็บเอาตรงๆคือผมไม่เข้าใจความหมายของความรู้สึกเหล่านั้นเลย จนมาทุกวันนี้ พวกคุณเก่งกันจัง ทั้งผ่านมันไปได้ มูฟออนได้ เริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ได้ ซึ่งผมทำไม่ได้เลยยังคิดถึงเค้าทุกวันแทบทุกเวลา ทั้งรักทั้งเจ็บ ในขณะที่เค้าก็ไปเริ่มต้นใหม่ได้ตั้งแต่เริ่มทิ้งผมไปแล้วได้ไม่กี่วัน มีหลายคนก็บอกให้พอเถอะ หาใหม่ ปล่อยวาง หรือสารพัดเหตุผลมาบอกผม ซึ่งทุกอย่างที่ทุกๆคนต่างบอกมานั้นผมเข้าใจและมันคือเหตุผลที่ดีด้วยเช่นกัน แต่ใจผมไม่ยอมเลยยังไงก็ยืนยันว่าจะรักเค้าคนนี้แหละ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าแทบไม่ไหวเเล้วมันเป็นความรู้สึกที่เเย่มากจนหาคำมาพูดไม่ได้ใกล้เคียงสุดก็ "เจ็บปวด"กับ"ทรมาน" แต่ก็ยังจะเลือกที่จะรักเค้าและรอเค้า ทั้งๆที่ใช้สมองคิดแล้วมันแทบจะมีเหตุผลเป็นร้อยที่ตัวผมเองไม่จำเป็นต้องรอเพราะในเมื่อเค้ามีใหม่ไปแล้วดีไม่ดีเค้าแอบคุยกันตั้งแต่ตอนคบกันอยู่ด้วยซ้ำ แต่ใจก็ไม่เอาไม่ฟังและก็ไม่โกรธเค้าด้วย มันเจ็บมากจริงๆ จนบางทีก็เกลียดตัวเองทำไมกูต้องเป็นคนแบบนี้วะ😂 พวกคุณก็เก่งกันมากๆเลยที่ผ่านมันมาได้ผมนับถือในความเข้มเเข็งของจิตใจพวกคุณจริงๆ ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านครับ ผมไม่รู้จะไประบายที่ไหนอะไรยังไงก็เลยต้องเอามาระบายที่นี่ นี่แหละครับ 🙏