เราคบกับแฟนได้5ปีแล้วค่ะ แฟนเราเป็นต่างชาติ เขาจะมาหาเราปีละสอง-สามครั้ง มาครั้งล่ะเดือน-สองเดือนค่ะ แล้วเขาก็ต้องกลับไปบ้านเขา
ไปๆมาๆแบบนี้ตลอดค่ะ เรายังไม่มีโอกาสได้ไปบ้านเขานะคะ แต่เราก็วิดีโอคอลคุยกันทุกวัน เขาเป็นคนดีมาก คอยช่วยเหลือเราตลอด ได้คุยกับเขาแล้วเรามีความสุขมาก เขาเองก็รักเรามากเหมือนกัน ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงคนอื่นเลยค่ะ เวลาเราเจออะไรแย่ๆในชีวิตมา พอได้คุยกับเขาแล้ว เราก็หายโกรธหายเหนื่อยเลยค่ะ เราเองก็พยายามรักษาน้ำใจ ให้เกียรติเขาเสมอ ไม่ทำตัวงี่เง่าเอาแต่ใจเลยค่ะ
แต่ด้วยอายุเราเองก็เริ่มมากขึ้นค่ะ ตอนนี้เรา 28 ปีแล้ว เราก็เริ่มมีความคิดที่อยากจะแต่งงานมีลูก ที่ผ่านมาเราคุยกันเรื่องอนาคตกันตลอดเลยค่ะ แต่เราเองก็ยังสนุกกับการทำงาน การหาเงิน การใช้เงิน เราก็เลยคุยกันขำๆ วางแผนกันเรื่อยเปื่อย ไม่ได้จริงจังมากค่ะ แฟนเราก็คุยเรื่องนี้เชิงหยอกล้อกัน คือเขาไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องแต่งงานเลยค่ะ แต่ปีนี้เราเริ่มซีเรียสค่ะ คุยกับเขาเรื่องนี้แบบจริงจัง ว่าเราควรจะเอายังไงกันต่อไปดี แต่เขาไม่มีคำตอบให้เรา ไม่กระตือรือร้น ไม่พยายาม ที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกันซักที แล้วก็พูดเล่น พูดตลก พยายามเปลี่ยนเรื่อง จนเราโมโหค่ะ ที่เขาไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้เลย
ยิ่งตอนนี้เราเองก็ได้ผลกระทบจากโควิดเรื่องการงาน และไม่ได้เจอเขามาจะครบ 1 ปีแล้ว เรารู้สึกน้อยใจ รู้สึกอิจฉาคู่ที่เขาได้ไปไหนมาไหนได้อยู่ด้วยกัน เรารู้สึกแย่มากๆ ใจนึงเราก็อยากเลิกกับเขานะคะ เพราะเราก็ไม่อยากรอ ไม่อยากผูกติดชีวิตเรากับเขาที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยตอนนี้ และเราคิดว่าจะอยู่ไปอย่างนี้ บอกรักกันผ่านวิดีโอคอล รอเขามาหา แล้วก็ไปส่งเขากลับ ได้เจอกันปีละ 2 -3 ครั้ง ไปตลอดจริงๆหรือ วงจรแบบนี้มันจะจบลงเมื่อไหร่ หรือท้ายที่สุดมันจะสมหวังได้อยู่ด้วยกันจริงๆหรือปล่าว เรามองไม่เห็นอนาคตเลยค่ะ ช่วยให้คำแนะนำหน่อยนะคะ ว่าเราควรจะทำยังไงดี
รักระยะไกล ไร้อนาคต ควรไปต่อหรือพอแค่นี้
ไปๆมาๆแบบนี้ตลอดค่ะ เรายังไม่มีโอกาสได้ไปบ้านเขานะคะ แต่เราก็วิดีโอคอลคุยกันทุกวัน เขาเป็นคนดีมาก คอยช่วยเหลือเราตลอด ได้คุยกับเขาแล้วเรามีความสุขมาก เขาเองก็รักเรามากเหมือนกัน ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงคนอื่นเลยค่ะ เวลาเราเจออะไรแย่ๆในชีวิตมา พอได้คุยกับเขาแล้ว เราก็หายโกรธหายเหนื่อยเลยค่ะ เราเองก็พยายามรักษาน้ำใจ ให้เกียรติเขาเสมอ ไม่ทำตัวงี่เง่าเอาแต่ใจเลยค่ะ
แต่ด้วยอายุเราเองก็เริ่มมากขึ้นค่ะ ตอนนี้เรา 28 ปีแล้ว เราก็เริ่มมีความคิดที่อยากจะแต่งงานมีลูก ที่ผ่านมาเราคุยกันเรื่องอนาคตกันตลอดเลยค่ะ แต่เราเองก็ยังสนุกกับการทำงาน การหาเงิน การใช้เงิน เราก็เลยคุยกันขำๆ วางแผนกันเรื่อยเปื่อย ไม่ได้จริงจังมากค่ะ แฟนเราก็คุยเรื่องนี้เชิงหยอกล้อกัน คือเขาไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องแต่งงานเลยค่ะ แต่ปีนี้เราเริ่มซีเรียสค่ะ คุยกับเขาเรื่องนี้แบบจริงจัง ว่าเราควรจะเอายังไงกันต่อไปดี แต่เขาไม่มีคำตอบให้เรา ไม่กระตือรือร้น ไม่พยายาม ที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกันซักที แล้วก็พูดเล่น พูดตลก พยายามเปลี่ยนเรื่อง จนเราโมโหค่ะ ที่เขาไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้เลย
ยิ่งตอนนี้เราเองก็ได้ผลกระทบจากโควิดเรื่องการงาน และไม่ได้เจอเขามาจะครบ 1 ปีแล้ว เรารู้สึกน้อยใจ รู้สึกอิจฉาคู่ที่เขาได้ไปไหนมาไหนได้อยู่ด้วยกัน เรารู้สึกแย่มากๆ ใจนึงเราก็อยากเลิกกับเขานะคะ เพราะเราก็ไม่อยากรอ ไม่อยากผูกติดชีวิตเรากับเขาที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยตอนนี้ และเราคิดว่าจะอยู่ไปอย่างนี้ บอกรักกันผ่านวิดีโอคอล รอเขามาหา แล้วก็ไปส่งเขากลับ ได้เจอกันปีละ 2 -3 ครั้ง ไปตลอดจริงๆหรือ วงจรแบบนี้มันจะจบลงเมื่อไหร่ หรือท้ายที่สุดมันจะสมหวังได้อยู่ด้วยกันจริงๆหรือปล่าว เรามองไม่เห็นอนาคตเลยค่ะ ช่วยให้คำแนะนำหน่อยนะคะ ว่าเราควรจะทำยังไงดี