เคยรู้สึกนอกคอกขนาดไหนกันบ้าง

งานบวชงานแต่ง งานศพ เลี้ยงพระ. ไปเที่ยวครอบครัว. ไม่เคยมีใครชวนเราเลย รู้จากเพื่อนข้างบ้าน. เพื่อนก็นึกว่าเรารู้. เพราะจัดบ้านเราแท้ๆ.  ทั้งที่แม่ก็คุยกับเราทุกวัน. ถามว่าเป็นยังไงก็ยังไม่คิดจะบอกสักคำ. น้อยใจแต่ไม่เท่าความสงสัยว่าทำไม. เพราะอะไร. ส่วนตัวเราว่านานๆมีงานแบบงานบวชงานแต่งเจอญาติแบบรี้มันครึกครื้นดีนะ. เราชอบ. เราเสียดายมากที่อยู่ใกล้แค่นี้ไม่มีใครบอกเลย. เรางงค่ะ
     บ้านใครเป็นแบบนี้บ้าง. อีกใจก็คิดว่าแม่อายรึป่าวที่เราต้องอยู่ในงาน. ป้าเคยบอกว่าเราเอ๋อ(ตอนเราเด็กค่ะ). เพราะเรายิ้มเยอะ เราสนุก. แต่ก็ไม่น่าจะใช่เหตุผลนี้. เราเลยถามว่าทำไมไม่เคยบอกเลยจะได้ทำบุญด้วย. แกหัวเราะเจื่อนๆแล้วตอบว่า. ทำเผื่อแล้วล่ะ!!
    หลายๆอย่างคือเหมือนเราเป็นคนนอก แต่คนนอกยังรู้ดีกว่าเราเลย.
   น้อยใจหลายเรื่องมาก. บ้านเรามีพี่สาวพี่ชาย. แต่แม่ไม่แบ่งอะไรให้เราสักอย่าง. ทั้งที่มรดกแกก็เยอะพอสมควร แล้วแกบอกว่าแก่มาจะอยู่กับเรา. เพราะไม่อยากเป็นภาระคนอื่น. ถามหน่อยว่าเป็นเพื่อนๆจะรู้สึกยังไง
พี่ๆยืมเงินเราแล้วห้ามบอกแม่. ทั้งที่เราไม่มีอะไรเลย. มีเงินก้อนนั้น. ยืมไปเราก็แค่พอตัว ไม่มีบ้าน มีรถพักหอ.  
       น้อยใจจริงๆนะ. เราไม่ได้คาดหวังที่ดินขนาดนั้นเพราะคงอยู่ไม่ได้เมื่อทำกับเราแบบนี้ แต่อยากให้นึกถึงเราทุกครั้ง. ไม่ใช่โทตามจิกทุกวันแต่เรื่องสำคัญไม่เคยบอกเรา. เราไปเทั่ยวกับเพื่อนก็ไม่ให้ไป.  ทุกๆอย่างทำให้เราเริ่มไม่พอใจจริงๆนะ ทำไมต้องทำแบบนี้