สังคมการทำงานเป็นยังไงกันบ้างค่ะ

เหนื่อยมากๆอยากระบายกับใครสักคนนึง ขอถามหน่อยได้มั้ยว่ายิ่งโตไปเรื่อยๆต้องเจออะไรบั่นทอนจิตใจขนาดนี้เลยหรอแล้วถ้าร้องไห้จะดูบ้ามั้ยกับเรื่องเล็กน้อยๆดูเอาแต่ใจไปมั้ยถ้ามีเรื่องเล็กๆน้อยๆเข้ามากระทบจิต

นี่โตพอจะคิดได้นะว่าคนไหนสอนดี นี่แค่อยากเกิดมามีความสุขเท่านั้นเอง ทำใมต้องมาพูดให้บั่นทอนจิตใจทุกวัน เห้ยแต่จริงที่ว่า เราขาดอะไรเราจะขวานขวายหาสิ่งนั้น พออยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข จะอยู่ไปทำใม ออก

ตอนเรียนอยู่หรือตอนเด็กทำไมมีความสุขจัง แต่พอทำงานทำไมมันเหนื่อยไม่เหมือนตอนเรียน มีแต่การแข่งขัน ใส่หน้ากากเข้าหากัน นินทากัน เหวี่ยงใส่กัน ไม่ชอบขี้หน้า เราต้องอยู่กับสังคมแบบนี้ ทำให้สุขภาพจิตเสีย

เรื่องมีอยู่ว่า ทำงานที่นึงคะ มา3ปี มีพนักงานเวียนเข้าเวียนออกปัจจุบันมีอยู่3คน เพื่อนร่วมงานคนที่1ที่อยู่นานกว่าเรา2ปี นั่นมีนิสัยที่พูดประจบอยู่เป็น ไม่เคยผิดเอาตัวรอดเลี่ยงเก่งมากโยนให้คนอื่นตลอด ค

ตอนนี้ลูกกำลังจะเข้าเรียนอ.1 แม่ก็มองอนาคตตอนเข้าประถมไปด้วย บ้านใกล้โรงเรียนประสาทวิทยา ส่วนโรงเรียนอนุบาลนนท์และการัญศึกษา ก็ไม่ได้ไกลบ้านมาก -โรงเรียนประสาทวิทยา ใกล้บ้านที่สุด แต่ที่ลังเลเพราะ เท่

ต่อ... ในเมื่อบาสเขาบูมมาก และปรับสนามแข่งวอลเลย์บอลได้ด้วย ไม่แปลกที่เขากล้าลงทุน+ยังไงก็มีงบบำรุงรักษาดูแล... ส่วนไทยก็วนๆอยู่แต่หัวหมาก-นครปฐม -โคราช บางกอกอารีน่า หนองจอกก็ไม่ผ่านมาตรฐาน FIVB (

ใครเป็นเหมือนเราบ้างไหมมีความสุขกับเพื่อนอยู่ดีๆพอกลับมาถึงบ้านก็พบแต่กับปัญหาเดิมๆซ้ำๆจากที่มีความสุขก่อนหน้านี้กลับจมดิ่งลง เรื่องมากมายที่อยากจะทำกลับไม่มีอารมณ์ทำมัน เหนื่อย และท้อกับเรื่องเดิมๆจา

คือเอาจริงพวกติดยาหรือพวกป่วยจิตเพราะแฟนทิ้งปัญญาอ่อนให้กำลังใจพอคนป่วยจริงที่เค้าวิตกกังวลซึมเศร้าไอ้นักจิตนี่ตัวบั่นทอนเลยยิ่งนักจิตโรงพยาบาลวชิระภูเก็ตนี่หนักมันจะมีอยู่คนนึงที่ปากแจ๋วหมอรักษาโคตรด

บ้านมีลูก 3 คน เดิมทีพอจะเป็นคนเจ้าระเบียบ เนี๊ยบทุกอย่างเวลาจะทำอะไร เวลาใครทำอะไรให้ไม่ถูกใจ พ่อจะใช้คำพูดคำด่าที่แรงๆ จนพี่คนโตย้ายออกไปอยู่ข้างนอกกับแฟน ส่วนแม่ผมทำงานที่ต่างจังหวัด พอแม่กลับมาอยู