เรื่องของมีอยู่ว่า   เราได้คุยกับหนุ่มตุรกีคนหนึ่ง  ซึ่งเรารู้สึกเลยว่าเค้าสุภาพ เค้าใส่ใจ และแน่นอนเค้าปากหวาน ช่วงที่เราคุยกันเค้าก็จะบอกตลอดว่า
ทำอะไร อยู่ที่ไหน ถ่ายรูปส่งมาบ้างเวลาขับรถไปไหน หรือว่ากำลังทำงาน  เราผ่านการมีครอบครัวมาและมีลูกหนึ่งคนซึ่งเขารับรู้และเค้าก็รับได้  .. เราเองก็ไม่แน่ใจว่า เป็นเพราะการที่เราไม่ได้คุยกับใครเลยมา 2 ปี หรือว่าเค้ากับเรามันคลิกกันจริงๆ ที่ทำให้เรารู้สึกว่า เขาใช่ !!
สิ่งที่เรา2คนคุยกัน  เราเองมีความรู้สึกว่าเป็นการคุยกันของคนที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เช่นคุยเรื่องมุมมองความรัก/มุมมองเกี่ยวกับศาสนา  เค้าก็มักจะหาเรื่องมาถามเราว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร  แน่แน่นอนเราเป็นผู้หญิงเราต้องรู้สึกดีมากๆ     แต่!! เรายังเรายังไม่ลืม จุดยืน!ของตัวเอง         ...ว่าการที่เราจะเริ่มคุยกับใครสักคนนั้น มันหมายความว่าเราต้องการมีความสัมพันธ์ที่จริงจังและสิ้นสุดกับเขา  แต่ระหว่างที่เราคุยกันนั้น มันทำให้เรารู้ว่ามุมมองความรัก/ความสัมพันธ์ของเขา มันมีอุปสรรคเรื่องระยะทาง  เราจึงของหยุดการคุยกับเขา โดยให้เหตุผลไปว่า "ถ้าฉันคุยกับคุณต่อไปฉันจะต้อง รักคุณอย่างแน่นอน แต่คุณเองก็รู้ดีว่า ระยะทางมันเป็นอุปสรรค สำหรับคุณและฉัน " 

ถามว่าเราเสียใจไหม ที่ต้องหยุดความสัมพันธ์โดยที่มีความรู้สึกเหมือนดอกไม้ที่กำลังดบางบานเต็มหัวใจ " เราเสียค่ะ  แต่เรามองไม่เห็นอนาคตว่ามันจะเป็นไปได้ และสุดท้ายแล้ว คนที่จะเสียใจที่สุดก็คือเราเอง