คิดยังไงกับเรื่องแม่ไม่ให้มีความรัก

สวัสดีค่ะคือเรื่องมีอยู่ว่า แม่ไม่ยอมให้เรามีแฟน แม่เจอเราคุยกับผู้ชาย แม่บอกเลิกคุยบอกบล็อคด้วยซ้ำค่ะ บอกว่าการมีแฟนของเรามันทำให้เราเสียการเรียนทั้งที่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเลย เวลาเราจะทำอะไรเกี่ยวกับการเรียนเราแทบไม่คุยเลยแบบบอกเค้าไปว่าเราจะทำงานนะถ้าง่วงก็นอนก่อนไม่ต้องรออาจไม่ได้คุยงี้อะ เวลาจะสอบเราก็บอกจะอ่านหนังสือ ไม่ได้คุยนะ และเขาก็เข้าใจเรา บางทีเราขี้เกียจทำการบ้านเขาบังคับเราด้วยซ้ำไม่บอกว่าไม่ให้ทำมาคุยกันก่อน เขาจะบอกทำเสร็จค่อยมาคุยกัน แต่ทุกคนเข้าใจมั้ยว่าแม่อะ ไม่คิดจะยอมรับเรื่องแบบนี้เลย เห็นเราคุยก็บอกว่าถ้าไม่ได้คบจะคุยกับมันทำไมมันไม่มีหรอก คือเราไม่ได้คบ เพราะเรายังไม่พร้อมและเราคิดว่าให้เราติดมหาลัยก่อนค่อยจะพร้อม แล้วเรื่องแค่นี้แม่จะให้ลาออกจากโรงเรียนอีกด้วย เราอยู่ม.6แล้วนะทุกคน เราเครียดกับเรื่องที่แม่พูดให้เราแย่ๆเรื่องการเรียนก็มากแล้ว เราแค่อยากมีคนที่คอยรับฟังเราเวลาเราอยากระบายหรือเหงาอะไรหลายๆอย่างแค่นั้น แม่กลัวเราไปมีลูกด้วย กลัวเรียนไม่เต็มที่ ถ้ามันจะเป็นแบบนั้นเราคงเป็นตั้งแต่ม.1แล้วค่ะ เราเคยแอบแม่มีแฟนตั้งแต่อยู่ม.1เรารู้ว่าอะไรมันควรไม่ควร แม่ไม่เชื่อใจและไม่อยากให้เรามีความสุขเลยหรอ และอีกเหตุผลคือแม่บอก แม่บอกว่าแม่เขาไม่ดีเล่นการพนันดีบอกว่าลูกไม้มันหล่นไม่ไกลต้นหรอก แต่ถ้ามันจะไม่ดีเราก็ไม่ยุ่งได้ไงคะ แต่ตอนนี้มันดีทำไมแม่ต้องตัดสินหรือสอนลูกแบบนี้อยู่ มันผิดมากเลยหรอคะ เรารู้ว่าแม่เป็นห่วงอนาคตเรา แต่มันเกินไปอะ คือทำไมไม่เชื่อใจเรา ทำไมคิดว่าเราจะเหมือนคนอื่น(ปล.คนอื่นที่ว่า คิดว่าเราจะเหมือนเพื่อนบางคนที่ตอนนี้มีสามีมีลูกแล้วอะค่ะ) ทำไมว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ดีทั้งที่ยังไม่เจอเค้าจะริงๆ (เรากับผู้ชายคนนั้นอยู่หมู่บ้านเดียวกันเคยเรียนประถมด้วยกัน)