ผมมักถามคนอื่นว่าผมเป็นคนยังไง แต่มันนังไม่ใช่คำตอบ

ผมเป็นคนหนึ่งนะที่ไม่ชอบการหลงตัวเอง เพราะฉะนั้นผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นคนยังไงนะ
ตั้งแต่ตอนเรียนปวช. ผมก็เริ่มโตและเจอเรื่องต่างๆผ่านเข้ามาในชีวิต รวมถึงความรักด้วย ผมถามทุกคนเสมอว่า ตั้งแต่รู้จักกันมาสักพัก ผมดูเป็นคนนิสัยอย่างไร ทำไมถึงเลือกคบกับผม สิ่งที่ทุกคนบอกเหมือนกันคือ ผมเป็นคนดี ใจดี อ่อนโยน ซื่อสัตย์ แต่ผมรู้สึกเหมือนสิ่งที่ผมถาม ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการถามอ่ะ ฟังดูแปลกๆนะ พูดตรงๆเลยก็คือ ผมอยากจะถามว่า "ถ้าผมเป็นคนแบบที่พูดมา ทำไมผมถึงเจอแต่คนไม่ดี โดนนอกใจ โดนหลอก โดนทิ้ง โดนทำให้เสียใจ แล้วทำไมต้องทำแบบนี้กับผมด้วย"
สำหรับผมมันเหมือนคำถามประชดอ่ะ "บอกว่าผมเป็นคนดี แล้วนี่หรอสิ่งที่คนดีได้รับอ่ะ"
แต่ผมก็พูดไม่ได้ เพราะทุกคนๆที่ผมเจอคือทำหน้าซื่อยิ้มปกปิดความผิด ผมก็ไม่อยากให้ยิ้มๆอยู่แล้วทะเลาะ ผมเลยไม่พูด ปัจจุบันผมอายุ22 ผมเคยมีแฟนมา30+คน ที่มันเยอะเพราะผมอยู่กับใครได้ไม่นาน แล้วทุกคนที่ผมเจอคือ "หลอก นอกใจ ไม่สนใจผม" บ้างก็ยอมรับ บ้างก็ไม่ยอมรับ ผมก็ให้เวลานะ ยังทำดีด้วยเหมือนวันแรกที่เจอ แล้วประมาณ1เดือนหรือเดือนนิดๆ ผมจะถามเลยจะเลิกนิสัยแบบนี้หรือจะเลิกกับผม สุดท้ายผมก็ต้องปล่อยอ่ะ
ผมกลับบ้านผมก็ถามแม่นะ ว่าผมดูเป็นคนยังไง เขาก็บอกว่า"เป็นคนดี ขยัน ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน ไม่โกหกใคร" แต่ในใจผมก็อยากจะถามกลับนะ "นี่หรอแม่ สิ่งที่คนดีต้องเจออ่ะ" คือแม่ผมเป็นโรคประสาท เจอกันก็ทะเลาะกันทุกครั้ง ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องของผมเลย

มันเครียดนะ ผมไปมหาลัย แล้วยิ่งใกล้จบผมก็ยิ่งเครียด กลับบ้านก็รบกับแม่ อยู่กับแฟนก็แบบ... เฮ้ออ