มีปัญหาครอบครัวค่ะ ช่วยอ่านและเเสดงความเห็นกันหน่อยค่ะ

เราจะหาแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตต่อไปข้างหน้ายังไงดี ขอใช้พื้นที่ตรงนี้หน่อยนะคะ เราไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครดี แรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตของเราเราขอใช้คำว่าแต่ก่อนเราอยากอยู่เพราะหาเงินและทำหน้าที่เสาหลักของบ้าน ด้วยเราเป็นลูกคนโต เราเป็นผู้หญิง เราโดนแม่ตบหน้ามาประมาณ 5 ครั้งได้แล้ว ด้วยเหตุผลเราดื้อบ้าง ไม่ฟังบ้าน แต่วันนี้เราคิดว่าเราไม่ผิดและเราไม่ได้ตั้งใจ เหตุการณ์เกิดขึ้นเพราะเราเจอตุ๊กแกมันอยู่หน้าห้องแม่ เราเลยไล่มันไป แต่มันไปเกาะอยู่ตรงฝาผนัง หน้า(ชาย)เราเดินเข้ามาตะคอกใกล้ๆหูเรา (ทำให้เราตกใจนั้นแหละค่ะ) มันทำให้เราหลุดปากว่า (ห) แล้วยายเราที่นั่งอยู่เดินเข้ามาตีเรา ด้วยไม้ไล่ยุง ที่ทำจากเส้นเอ็นสีแดงหลายเส้นมัดรวมกัน แม่เคยบอกเราว่ายายรักน้ามากเพราะในบรรดาลูก3คน น้าเป็นลูกชายเพียงคนเดียว ซึ่งเราก็รู้ก่อนที่แม่จะเล่าให้เราฟัง ............ มันทำให้แม่เราน้อยใจเพราะประเด็นนี้ ด้วยความที่ยายรักน้ามากมันทำให้ยายฝสดเราแรงๆและไม่ยั้งมือประมาน5-6ครั้งได้ในเวลาไม่ถึงนาที แล้วก็ด่าเราเชิงเปรียบเทียบกับเด็กบ้านอื่น แม่ที่พึ่งจะอาบน้ำเสร้จก็เข้ามาพอดี และยายก็เล่าตามสิ่งที่ยายเห็น แต่ดันเล่าว่าเราด่าน่าว่าไอ้  เอาจริงๆมั้ยเราว่าหนึ่งเลยเราไม่ได้ตั้งใจและเราไม่ได้พูดคำว่าไอ้ เราคำแบบนั้นเราติดมาจากเพื่อนที่โรงเรียนซึ่งในสมัยนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้เลยว่าใครๆก็พูดกัน เรารู้ว่ามันไม่ควรพูด....แต่เราไม่ได้ตั้งใจที่จะพูด แต่ด้วยความตกใจและความเคยชิน มันหยาบคายจริงแต่ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดมันออกมา ตุ๊กแกที่อยู่ห่างกันแค่นิดเดียวใครจะไม่กลัว เราเลยเถียงยายว่าเราไม่ได้พูดคำว่า"ไอ้" อยู่ๆยายก็ร้องไห้และก็ตอบเราว่า ถ้าจะเป็นแบบนี้เก็บกระเป๋าย้ายออกไปเลย ลูกหลานแบบนี้ใครจะอยากให้อยู่ ด้วยความโมโหเราเลยตอบยายว่า "งั้นก็ไปเอาหลานที่เป็นลูกของน้ามาเลี้ยง ไม่ก็ลูกป้า เขาน่าจะดีกว่าเรา" เพราะเราโดนเพรียบเทียบกับคนที่อยู่ไกลกว่า หรือ คนข้างบ้าน ตลอด ด้วยความที่พูดออกไปแบบนั้น ทำให้แม่ตบหน้าเรา และก็บอกว่า ออกไปเลยจะไปอยู่ไหนก็ไป แม่เคยตบเราก่อนหน้านี้แล้วเพราะแรงกดดันแม่เยอะอาจจะทำให้แม่เครียดและเราดื้อในตอนตบก่อนหน้านั้น. แต่พอมาวันนี้มันทำให้เรารู้เลยว่าไม่ว่าเราจะพูดอะไรไป เขาไม่เคยฟังเราเป็นหลัก เขาฟังคนที่เขานับถือคนที่โตกว่าเป็นหลัก โดยที่ฟังเหตุผลของเรายังไม่จบ ความฝันที่ว่าอยากเป็นเสาหลักของบ้าน วันนี้คำว่าครอบครัวได้ทำความคิดนั้นพังไป เหลือเพียงแค่ว่าไม่อยากอยู่แล้ว ปัญหาเยอะเหลือเกิน แรงกดดันและความเครียดต่างๆรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่คนอายุ 17 ต้องเจอเหรอ ถ้าออกไปข้างนอกแล้วมันไม่มีความสุข อย่างน้อยมันก็มีบ้านที่มอบความสุข แต่บ้านไม่มีความสุขเราควรไปอยู่ตรงไหน...... ว่าด้วยเรื่องเรียนเราเรียนตรมแม่บอกตลอด เรียนห้อง1 ต้องกดดันกับสิ่งที่ไม่อยากเรียน ต้องกดดันที่ต้องเจอกับเพื่อนที่เลือกเรียนสิ่งที่ชอบแลเเขาเรียนเก่งในทางสายนั้น เราเหมือนแม่ฝันว่าอยากเป็นสิ่งนั้น แม่จึงดันเราให้เป็นสิ่งนั้นแทน ซึ่งเราทำให้ไม่ได้ แม่ก็เคยด้าเราเรื่องนี่เหมือนกัน ครั้งนั้นทำเราถึงกับเลือดตกยางออก กลับมาลองคิดทบทวนดูอีกครั้งมันทำให้เราคิดว่าเราก็เก่งเนาะปลอบตัวเองไม่ให้ร้องไห้กับเรื่องพวกนี้มาได้ตั้งหลายครั้ง แต่หากคิดไปในอีกทางนึ่ง กูกำลังทำอะไรอยู่วะ อนาคตที่วางไว้ก็ไม่ตรงกับที่เรียน ชีวิตข้างหน้าจะเป็นยังไง มีเพียงพ่อที่สนับสนุนและคอยให้กำลังใจ คือแบบแค่พ่อดุพ่อยังเป็นคนร้องไห้เองเลยเว้ยย พ่อคือพ่อที่ดีที่สุด เป็นพ่อที่สุภาพอ่อนโยน ไม่เคยพูดทำร้ายจิตใจเราเลย ไม่เคยตะคอกพ่อพูดแต่ด้านดีๆให้เรายิ้มสู้กับปัญหา อยากจะบอกพ่อ ถ้าพ่อผ่านมาอ่านและคิดว่าเป็นหนูที่มาระบายอารมณ์อยู่ในนี้ หนูไม่อยากบอกพ่อตรงๆ ไม่อยากคุยเรื่องแบบนี้ให้พ่อไม่สบายใจ ไม่อยากให้พ่อรับรู้เรื่องราววุ่นวายแบบนี้ แค่ในแต่ละวันแรงกดดันจากหลายๆทางก็ทำให้พ่อปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว หนูจะเอาพ่อมาเป็นแบบอย่างในชีวิตหนูนะ พ่อเป็นแรงบันดาลใจใจหนู ในชีวิตนี้หนูคงมีพ่อที่เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่สุด พ่อเปรียบเหมือนทุกคนในครอบครัว แม้คนที่อยูาใกล้หนูที่สุดก็เป็นครอบครัวเหมือนกันแต่อาจจะทำหน้าที่ได้ไม่ดีเท่า รักพ่อนะ และหนูจะตอบแทนพ่อจะเลี้ยงพ่อให้สบายกว่านี้ จะไม่คิดทิ้งพ่อไปอีกเหมือนกับหลายๆครั้ง ////ทุกคนคิดยังไงกันบ้างกับการกระทำของแม่