ผมมีรักนึงในสมัยมัธยม ซึ่งมันนานมากแล้วประมาณ6ปีได้ เราคบกันแบบที่บ้านทั้ง2ฝ่ายรู้ ที่บ้านผมก็มีไปส่งเธอบ้าง ที่บ้านเธอก็โทรมาหาผมเวลาเธอติดต่อไม่ได้ ความสัมพันธ์มันดีมากเลยคับ เราคบกันได้ประมาณปีนึง เป็นผมเองที่บอกเลิกเธอแต่กลับมาคิดตลอดทุกๆปีว่าทำไมนะทำไมเราถึงบอกเลิกคนนี้ไป ผมเป็นแฟนคนแรกของเธอด้วย เพื่อนๆหลายคนก็รู้ครับเธอเป็นคนดีมาก น่ารัก เรียนเก่ง สุภาพมากๆ สาเหตุเลิกนั้นไม่มีอะไรเลยครับตามประสาวัยรุ่นไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย แต่ผมเบื่อเหมือนมันไม่มีอะไรช่วงนั้นคงเครียดมากแล้วก็คงคิดน้อยเลยบอกเลิกไป ช่วงนั้นที่บ้านเธอก็ยังดีกับผมนะครับ พ่อแม่เธอก็บอกเป็นปกติเรายังวัยรุ่นมีรักก็ต้องมีจาก พ่อแม่เธอโทรหาผมบ้างบางครั้งแม้ตอนเลิกกันแล้ว แต่ผมรู้สึกผิดมากๆ วันเวลาผ่านไปผมก็มีคนใหม่ๆเข้ามาบ้าง ส่วนเธอก็มีคนมาตามจีบแต่เธอไม่ตัดสินใจคบใครเลย ส่วนผมก็มีแฟนใหม่แล้วเวลาคบคนใหม่กันไปสักพัก เธอก็จะวนกลับมาในหัวผมซึ่งผมก็จะไม่โอเคเลยที่เป็นแบบนี้จนทำให้เลิกกันไป ละเวลาจะเริ่มใหม่กับใครผมก็จะตั้งตัวเองไว้สูงเพราะเธอคนนั้นเพอร์เฟคแบบมากๆๆๆ ผ่านมาปีครึ่งโชคชะตาเล่นกับตลกครับ ผมพยายามกับไปขอคืนดีเธอ ได้สักพักนึงไปเที่ยวนู่นนี่ซื้อของฝากบอกเธออยากได้อะไรก็ซื้อมาให้ คุยกันเหมือนจะไปได้ดี เธอก็ปฏิเสธผมแล้วบอกพอเถอะเป็นเพื่อนกันมันก็ดีนะแบบนี้ ฝากเพื่อนมาบอกผมบ้าง คุยกับผมตรงๆบ้าง ผมก็ไม่ยอมง่ายๆครับ แต่ก็ไม่สำเร็จ จนผมพยายามลืมเธอจริงๆเริ่มมูฟออนออกจากเธอ ผ่านมาอีกครึ่งปีเธอก็ไปแอบปรึกษากับเพื่อนแบบว่า คิดถึงผมนะ กลับไปคบกับคนนี้ดีไหม(ซึ่งคือผม) 
ซึ่งตอนที่ผมรู้ผมก็เอ๊ะเธอยังไงกันแน่ แต่ผมก็มีคนคุยกำลังไปได้ดีเลย แล้วเธอก็ทักมาหาผม"ลองมาเริ่มกันใหม่ได้ไหม" ซึ่งผมเองเสียใจมากที่เป็นแบบนี้
เพราะคนใหม่ที่ผมคุยอยู่เราโอเคกันมากแล้ว และแน่นอนครับผมไม่ได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้นผมก็ต้องเลือกคนปัจจุบัน ผมก็บอกเธอไปประมาณว่าครั้งก่อนเราเหมือนคุยกันจบไปแล้วโอเคกันแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกัน ผมก็บอกเธอว่า มีคนคุยแล้วนะ เธอบอกเธอรู้ครับว่าผมมี เธอเลยจะกลับมาขอคืนดีไม่อยากให้ผมไป
เพื่อนๆผมก็บอกว่ากลับไปดิคนนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะ แต่ผมก็ไม่กลับไปครับ แล้วรู้ว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะ ละเราก็จากกันจริงๆ ต่อมาผมได้คบกับใหม่ได้2ปี
แต่2ปีที่ผ่านมา บอกได้เลยว่าเธอคนนั้นวนในหัวผมขนาดถึงขั้นที่ ผมไม่อยากลงรูปแฟนใหม่ ไม่อยากให้เธอเห็นว่าไปกับใคร เวลาจะทำอะไรเหมือนเกรงใจเธอคนนั้นคนเดียว ไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบนี้ไหม ผมคิดว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเธอยังไม่มีใครด้วยมั้ง เธอไม่ได้มีใครเลยนอกจากผม ซึ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปอีกว่าถ้าวันนั้นผมไม่บอกเลิกไปก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้ แล้วช่วงสุดท้ายของชีวิตมัธยมก็มาถึง วันปัจฉิม นร.ก็จะมีแลกรูปกัน เขียนข้อความหลังรูป ผมเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรเลยนอกจากข้อความของเธอ ผมจำได้ว่ามันนานมากแล้วยังหาตัวเธอไม่เจอเลยจนมันเย็นมากฟ้าเริ่มมืด ผมตัดสินใจโทรหาเธอแล้วบอกว่าอยู่ตรงไหน เธอบอกว่ากลับบ้านแล้ว ผมได้ยินผมเสียใจแล้วคิดไว้ว่ายังไงเธอก็ต้องเขียนมาให้ผม แล้วเธอโทรกลับมาครับบอกว่ากำลังวนรถกลับไปรอตรงนั้นนะ ผมดีใจมาก
ละเธอก็มาครับ แต่ไม่มีอะไรเลยนอกจากตัวเปล่า ผมก็ถามว่าได้เขียนถึงผมไหม เธอบอกไม่ได้เขียน รูปก็หมด ถ่ายรูปแทนได้ไหมผมได้ยินผมจุกเต็มอกเลยครับ พอถ่ายรูปเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้าย ผมก็บอกว่าจะไม่ลืมเธอเลย เป็นไงล่ะวันปัจฉิมที่ตั้งหน้าตั้งตารอ555555 หลังจากวันนั้นอยู่ๆเธอก็โทรมาบอกว่า"จริงๆเขียนให้นะ เก็บไว้ที่บ้าน ไม่คิดว่าผมจะมาเอาด้วยซ้ำ ผมก็บอกต้องเอาสิจะลืมได้ไง" แล้วเธอก็นัดผมให้ออกมาเอารูปกับข้อความ ผมจำได้วันนั้นผมขับรถซิ่งมากๆผมขับปาดไปปาดมาจนถึง3แยกครับ รถคันอื่นชะลอให้รถอีกฝั่งขับตรงมา แต่ผมกับเร่งความเร็วจนให้รถคันที่กำลังขับมาเบรคกะทันหันผมเองก็ต้องหักหลบแบบได้หนังเลยครับ ผมจอดรถพยายามตั้งสติมือสั่นไปหมด มันเกือบมากจริงๆ แล้วก็ขับไปถึงที่เรานัดกันจนได้ ผมได้ของที่เธอให้มาละผมก็กลับไปเปิดที่บ้าน เธอเขียนว่า"ดีใจที่ได้รู้จักกันนะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรด้วย ตอนนี้แฮปปี้มากๆที่ได้เป็นเพื่อนกัน ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิต เค้าก็จะไม่ลืมแกเพื่อนที่ดีของเค้า" ผมอ่านน้ำตาซึมเลยครับ ที่เธอเขียนแบบนี้คือ ทุกๆปีผมจะขอโทษเธอแล้วบอกว่ารู้สึกผิดตลอด มีโอกาสแค่ช่วงวันเกิด กับวันปีใหม่นั่นแหละครับ แล้วต่างคนต่างเตรียมสอบ พอคะแนนออกเราก็ทักถามกันคะแนนเป็นไงกันบ้าง เธอมาบ่นกับผมบ้าง ช่วงนั้นมันทำให้เราคุยกันเยอะขึ้น ผมก็คิดแหละครับว่าพอมีหวังอยู่ละก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอก็คงคิดเหมือนกัน 
ผมก็ให้กำลังใจตลอดแล้วผมก็รู้ว่ายังไงเธอก็ติดคณะที่เธออยากได้ เธอเรียนเก่งจนติดหมอจนได้ครับ ส่วนผมก็วิดวะธรรมดาๆ เธอก็ถามจะเจอเพื่อนดีไหม เรียนไหวไหม ผช.ล่ะ 55555 แล้วเหมือนพอมันไม่มีอะไรให้คุย เธอก็เริ่มห่างหายออกจากผม ผมก็ดูออกครับ ผมก็ไม่ไปตื๊อไปตามอะไร ละก็ถึงเวลาแยกย้ายกันจริงๆ ทางใครทางมัน แต่ก่อนจะไปแล้วผมก็เห็นเธอทวิตว่า ก็ยังคงแอบส่องแม้เิน่นนานมาแล้วก็ตาม ผมอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองอีกก็ได้ แต่เธอไม่เคยคบใครเลยนอกจากผมปะวะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ผมเก็บของทุกอย่างที่เธอให้ตั้งแต่ของชิ้นแรกไว้เป็นอย่างดี เขียนไปตอนนี้ก็ยังหันไปมองเลยครับ555555 ชีวิตมหาลัยผมก็ไม่อยากไปรบกวนอะไรมาก แล้วผมก็คิดว่าเราเป็นเพื่อนก็คงจะดีจริงๆแล้วมั้ง เธอควรเจอคนที่เธออยากเจอจริงๆชีวิตเธอดีมากๆ เรามีติดต่อกันแค่โชเชียลอะครับแบบ 6เดือนครั้งนึง ปีนึงคุยกัน 2-3ครั้ง พอผมมีแฟนก็เป็นแบบเดิมเธอวนกลับมาในหัวแบบผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยแล้วผมก็เลิกกับแฟน แต่ขอบอกเลยนะครับที่เลิกมาทั้งหมดนี่ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้นะครับ ไม่มีส่วนเลยแค่ผมเก็บมาคิดคนเดียวเฉยๆว่าทำไมเธอคนนี้ถึงวนกลับมาในหัวผมได้ตลอด รู้ทั้งรู้ว่าเธอคนนั้นก็ไม่มีทางได้กลับมาคบกัน ผ่านไป2-3ปีตั้งแต่จบมัธยมไป เธอก็ยังไม่มีแฟนเลยครับ ซึ่งตอนนี้ผมก็ไม่มีใครเหมือนกันแต่ผมจะไม่ทักไปจีบเธออะไรทั้งสิ้น ผมคิดว่าเหมือนผมทำไม่ดีกับเธอครั้งนั้นเลยเป็นตราบาปให้กับผม เวลาเริ่มใหม่กับใครผมรู้สึกผิดกับตัวเองมากๆ พอคบไปได้ระยะนึงผมจะนึกถึงคนๆนี้ตลอดจนผมไม่อยากเริ่มใหม่กับใครเลย ฟังเพลงไหนแล้วมันจะนึกขึ้นมา เธอมีอิทธิพลในความคิดของผมมาก ทุกๆปีแม่ผม ญาติๆผม ชอบถามถึงเธอว่าเป็นไงบ้าง คุยกันบ้างไหมทั้งๆที่เลิกกันแล้ว น้าผมนี่ชอบคนนี้เลยครับไปรับไปส่งในตอนคบกัน  เวลาผมมีคนใหม่น้าจะบ่นนู่นนี่ บอกเธอคนนี้ดีกว่า แต่ผมอยากให้เธอเจอคนที่จริงใจกับเธอแล้วก็รักเธอจริงๆ ผมว่าถ้าเห็นเธอมีรักดีๆผมก็คงจะชินละลืมได้ไปเอง มีแอบหวังโชคชะตาให้บังเอิญเจอกันบ้าง ยังไงก็ลองบอกผมทีว่าทำไงยังไงให้ลืมเธอได้ แล้วผมจะได้คบคนใหม่ๆไม่ต้องกังวลเรื่องแบบนี้ ขอบคุณมากครับ