สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดไป ขออภัยด้วยนะคะ
เราขอเริ่มเลยเนอะ 🤣
ตั้งแต่เกิดมา เราเข้มแข็งมาตลอด ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องเรียน เราสู้มาตลอดค่ะ แต่มันก็มีเรื่องสั่นเวลาตื่นเต้นนี่แหละค่ะ ที่ทำให้บางทีเราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ตั้งแต่เด็กเวลาเราออกไปพูดหน้าห้อง หรือทำอะไรต่อหน้าคนอื่น ไม่ว่าจะหลายคนหรือคนเดียวก็ตาม ใจเราจะเต้นแรงและสั่นทุกครั้งเลยค่ะ ทั้งที่ในใจเรามั่นใจว่าเราทำมันได้สบายมากนะคะ แต่พอถึงเวลาจริงๆเราควบคุมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ใจเต้นแรงมากๆค่ะ แล้วก็สั่นมากๆด้วย เวลาเรียนแลป เราไม่สามารถทำได้เลยค่ะ เพราะมีอาการสั่นมาก เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราสั่นทำไมค่ะ สั่นจนบางครั้งอาจารย์ต้องมาจับมือตอนเราทำแลปก็มีค่ะ เพื่อนทุกคนต่างหัวเราะเยาะ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ เวลาเราเรียนปฎิบัติเราก็จะสั่นทุกครั้งเลยค่ะ ทุกคนต่างหัวเราะเรา เพื่อนหัวเราะเราและเพื่อนก็เรียกอาจารย์มาดูเราสั่นค่ะ มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ แต่เราเป็นคนที่เรียนทฤษฎีได้ดีนะคะ แต่พอปฎิบัติแย่มากๆเลยค่ะ เวลาสอบปฎิบัติก็ได้คะแนนน้อยเพราะสั่นมาก เราเคยสอบชั่งถั่วเขียวค่ะ(เรียนเรื่องเครื่องชั่งนะคะ) เราสั่นเม็ดถั่วเขียวกระจายลงพื้นหมดเลยค่ะ เราไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นได้เลยค่ะ เหมือนร่างกายกับใจเรามันไม่ไปด้วยกันเลยค่ะ ใจเรามั่นใจว่าทำได้แน่นอน แต่เวลาลงมือทำจะสั่นมากๆจริงๆค่ะ เราลองค้นหาวิธีรักษานะคะ เขาบอกว่าให้ลองออกไปทำบ่อยๆ ออกไปพูดบ่อยๆ เราก็ออกค่ะ พยายามเป็นตัวแทนเพื่อน เพื่อสู้กับความสั่น ความกลัว แต่ผลที่ได้คือ ไม่ว่าจะออกไปะกี่ครั้งเราสั่นทุกครั้งเลยค่ะ เเล้วเราก็โดนเพื่อนหัวเราะเยาะทุกครั้ง พูดเหยียดทุกครั้ง เรารู้สึกแย่มากกว่าเดิมอีกค่ะ เราจะสั่นทุกครั้งเมื่อมีคนมองว่าเราทำอะไรอยู่ค่ะ เป็นเกือบทุกคนเลยค่ะ (ยกเว้นพ่อแม่ญาติพี่น้องนะคะ) อาการนี้มันทำให้เรากลัวและไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวทำผิด ทำออกมาไม่ดี เราไปพบจิตแพทย์ค่ะ หมอให้ยาลดกังวลมาค่ะ (Diazepam)มาค่ะ ยาก็ช่วยได้ระดับหนึ่งนะคะ แต่เวลาเราไม่ได้กินก็สั่นเหมือนเดิมค่ะ เราไม่อยากกินยานี้บ่อยค่ะกลัวมีผลข้างเคียงกับร่างกาย เราท้อมากค่ะ ท้อกับอาการนี้ ท้อกับเสียงหัวเราะเยาะ ท้อกับคำเหยียดหยาม ดูถูก จนบางครั้งไม่อยากอยู่แล้วก็มีค่ะ แต่ก็คิดถึงแม่ค่ะ แม่อุตส่าห์ส่งเรียนมาขนาดนี้ ก็อยากอยู่เพื่อตอบแทนแม่ค่ะ (แม่เราทำงานหาเงินส่งเราเรียนคนเดียวนะคะ) ตอนนี้เราปี3แล้วค่ะ เทอมหน้าต้องไปฝึกงานแล้ว เราอยากหายกับอาการนี้ เราคงว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้อยู่คงไม่มีใครรับเราทำงานแน่ๆค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เราท้อมากค่ะ ท้อมา10กว่าปี โดนหัวเราะ ดูถูกมาตลอดค่ะ ใครมีวิธีรักษาให้หายขาดมั้ยคะ สาเหตุเกิดจากอะไร หรือใครมีอาการแบบนี้มาแลกเปลี่ยนกันนะคะ😇
ตื่นเต้นแล้วสั่น!!! อาการที่ทำให้บางทีไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
เราขอเริ่มเลยเนอะ 🤣
ตั้งแต่เกิดมา เราเข้มแข็งมาตลอด ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องเรียน เราสู้มาตลอดค่ะ แต่มันก็มีเรื่องสั่นเวลาตื่นเต้นนี่แหละค่ะ ที่ทำให้บางทีเราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ตั้งแต่เด็กเวลาเราออกไปพูดหน้าห้อง หรือทำอะไรต่อหน้าคนอื่น ไม่ว่าจะหลายคนหรือคนเดียวก็ตาม ใจเราจะเต้นแรงและสั่นทุกครั้งเลยค่ะ ทั้งที่ในใจเรามั่นใจว่าเราทำมันได้สบายมากนะคะ แต่พอถึงเวลาจริงๆเราควบคุมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ใจเต้นแรงมากๆค่ะ แล้วก็สั่นมากๆด้วย เวลาเรียนแลป เราไม่สามารถทำได้เลยค่ะ เพราะมีอาการสั่นมาก เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราสั่นทำไมค่ะ สั่นจนบางครั้งอาจารย์ต้องมาจับมือตอนเราทำแลปก็มีค่ะ เพื่อนทุกคนต่างหัวเราะเยาะ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ เวลาเราเรียนปฎิบัติเราก็จะสั่นทุกครั้งเลยค่ะ ทุกคนต่างหัวเราะเรา เพื่อนหัวเราะเราและเพื่อนก็เรียกอาจารย์มาดูเราสั่นค่ะ มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ แต่เราเป็นคนที่เรียนทฤษฎีได้ดีนะคะ แต่พอปฎิบัติแย่มากๆเลยค่ะ เวลาสอบปฎิบัติก็ได้คะแนนน้อยเพราะสั่นมาก เราเคยสอบชั่งถั่วเขียวค่ะ(เรียนเรื่องเครื่องชั่งนะคะ) เราสั่นเม็ดถั่วเขียวกระจายลงพื้นหมดเลยค่ะ เราไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นได้เลยค่ะ เหมือนร่างกายกับใจเรามันไม่ไปด้วยกันเลยค่ะ ใจเรามั่นใจว่าทำได้แน่นอน แต่เวลาลงมือทำจะสั่นมากๆจริงๆค่ะ เราลองค้นหาวิธีรักษานะคะ เขาบอกว่าให้ลองออกไปทำบ่อยๆ ออกไปพูดบ่อยๆ เราก็ออกค่ะ พยายามเป็นตัวแทนเพื่อน เพื่อสู้กับความสั่น ความกลัว แต่ผลที่ได้คือ ไม่ว่าจะออกไปะกี่ครั้งเราสั่นทุกครั้งเลยค่ะ เเล้วเราก็โดนเพื่อนหัวเราะเยาะทุกครั้ง พูดเหยียดทุกครั้ง เรารู้สึกแย่มากกว่าเดิมอีกค่ะ เราจะสั่นทุกครั้งเมื่อมีคนมองว่าเราทำอะไรอยู่ค่ะ เป็นเกือบทุกคนเลยค่ะ (ยกเว้นพ่อแม่ญาติพี่น้องนะคะ) อาการนี้มันทำให้เรากลัวและไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวทำผิด ทำออกมาไม่ดี เราไปพบจิตแพทย์ค่ะ หมอให้ยาลดกังวลมาค่ะ (Diazepam)มาค่ะ ยาก็ช่วยได้ระดับหนึ่งนะคะ แต่เวลาเราไม่ได้กินก็สั่นเหมือนเดิมค่ะ เราไม่อยากกินยานี้บ่อยค่ะกลัวมีผลข้างเคียงกับร่างกาย เราท้อมากค่ะ ท้อกับอาการนี้ ท้อกับเสียงหัวเราะเยาะ ท้อกับคำเหยียดหยาม ดูถูก จนบางครั้งไม่อยากอยู่แล้วก็มีค่ะ แต่ก็คิดถึงแม่ค่ะ แม่อุตส่าห์ส่งเรียนมาขนาดนี้ ก็อยากอยู่เพื่อตอบแทนแม่ค่ะ (แม่เราทำงานหาเงินส่งเราเรียนคนเดียวนะคะ) ตอนนี้เราปี3แล้วค่ะ เทอมหน้าต้องไปฝึกงานแล้ว เราอยากหายกับอาการนี้ เราคงว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้อยู่คงไม่มีใครรับเราทำงานแน่ๆค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เราท้อมากค่ะ ท้อมา10กว่าปี โดนหัวเราะ ดูถูกมาตลอดค่ะ ใครมีวิธีรักษาให้หายขาดมั้ยคะ สาเหตุเกิดจากอะไร หรือใครมีอาการแบบนี้มาแลกเปลี่ยนกันนะคะ😇