โดนเพื่อนในห้องแบน เหนื่อยใจมาก ใช้ชีวิตใน1วันแบบหมดแรง ทำไงดี ขอวิธีคิดบวกหน่อย

ตอนนี้เรากำลังอยู่ม.ปลาย สังคมเพื่อนม.ต้นของเราดีมากๆ เพื่อนทุกคนช่วยเหลือกัน สนิทกันทั้งห้อง แต่พอขึ้นม.ปลายเราสอบได้ห้องคิง ตอนเข้ามาแรกๆเราก็เงียบๆนิดหน่อย เพราะมีเพื่อนจากห้องเก่ามาน้อยมากๆ คือต้องหาเพื่อนใหม่ จำนวนนักเรียนในห้องน้อยมากๆไม่ถึง30คน และเป็นเด็กที่มาจากห้องคิงตั้งแต่ม.ต้นไปแล้วเกือบๆ20คน(ม.ต้นเราไม่ได้อยู่ห้องคิง) ระหว่างทางเดินม.ปลาย เราเหนื่อยมากๆ เพราะเพื่อนส่วนใหญ่ในห้องเห็นแก่ตัวกันมากๆ ไม่ช่วยกันเรียน เอาแต่ผลประโยชน์คบเพื่อนกันที่หน้าตา ฐานะและผลประโยชน์ ขี้นินทาและที่สำคัญเป็นพวกตรรกะวิบัติ เวลาใครซักคนไม่ชอบเพื่อนคนไหนก็จะแบนหรือboycott คนคนนั้น และอาการจะเป็นแบบ หนีห่าง ไม่เข้าใกล้ หากต้องทำงานร่วมกันก็จะยิ้มแบบไม่จริงใจ และอีกหลายๆอย่าง อันนี้คือเราเห็นจากเพื่อนคนนึงในห้องที่โดนมาก่อน เราสงสารเพื่อนคนนี้มาก เราไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องแบนเพื่อนคนนี้ ถ้ามีเหตุผลอะไรทำไมไม่คุยกัน คืองง แต่ตอนนี้มันเริ่มเหมือนว่าเราก็กำลังจะโดนแล้ว อาการมันชัดมากๆ เหมือนเพื่อนที่เราเล่นด้วยเขาก็เริ่มออกห่างเรา เราคิดว่าเป็นเพราะเพื่อนอีกคนที่เค้าดูจะไม่ชอบเรา คงจะนินทา/ทำให้เราดูแย่ จนเพื่อนอาจจะมองเราไปเป็นแบบนั้น ซึ่งเรานึกแล้วนึกอีกหาสาเหตุแบบคิดทบทวนต่างๆนานา ก็ไม่รู้เลยจริงๆว่าเราไปทำอะไรให้ หรือเราทำอะไรผิด ถ้าเรารู้เราอยากจะแก้ให้เร็วที่สุด เราไม่กล้าไปถามเพราะไม่อยากเป็นเหยื่อของคนพวกนั้น เขาทำอะไรใส่เราแย่หลายอย่าง อย่างเช่น พยายามดึงเพื่อนที่เราเล่นด้วยให้ออกจากเรา เวลาเราเดินผ่านก็จะแสดงอาการยิ้มๆแล้วมองเพื่อนในกลุ่ม หรือบางทีเราชวนคุยก็จะทำพฤติกรรมแปลกๆ
ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน มีนินทากลายๆเหมือนให้เรารู้ตัวว่าพูดถึงเรา เปรียบเทียบเราให้ดูต่ำกว่าพวกเขา บูลลี่เราต่างๆ เหยียดนิสัย เราเข้าใจนะว่าไลฟ์สไตล์เรากับเขามันไม่ค่อยคล้ายกัน เราพยายามปรับนะลองคิดหลายครั้งว่าเราอาจจะแปลกๆสำหรับพวกเขาพยายามจูนเข้าหา แต่ก็ดูเหมือนเขาไม่จูนมาหาเราบ้างเลย เราเหนื่อยจังเลยอะ แบบอยากไปรร.นะ แต่ไม่ใช่อยู่กับห้องๆนี้ เราพยายามไม่คิดถึงเรื่องนี้ แต่มันก็ยากอะเวลาไปที่รร.ก็เจอหน้า มันขัดใจเราจริงๆ เรารอว่าเมื่อไหร่จะมหาลัยซักที อยากออกไปจากที่แคบๆตรงนี้ เราไม่ใช่คนกลัวสังคมหรือไม่เข้าหา เราเชื่อว่าถ้าเราไปมหาลัยเราคงจะกลับไปมีความสุขแบบม.ต้นแน่ๆ เพราะสังคมมันกว้าง ที่ม.ปลายตรงนี้มันแคบจริงๆ เรายังไม่ได้ร้องไห้ให้กับเรื่องนี้นะ รส.ว่ามันเปลืองน้ำตาจริงๆ แค่เรารส.แย่มากๆๆๆๆ จนต้องออกมาระบาย คิดว่าถ้าไม่ได้ปลดปล่อยคงคลั่งอยู่ในใจเป็นบ้า ใครมีสถานการณ์คล้ายๆเราก็เอาออกมาแชร์ให้ฟังกันได้นะ เรายินดีรับฟัง หรือใครมีวิธีจัดการชีวิตกับเรื่องแย่ๆแบบนี้บอกเราที เรายินดีนำไปปรับใช้นะ