สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนครับ 
ชีวิตผม ตอนช่วงม.ปลาย มีปัญหาครอบครัว แม่จึงไห้ย้ายมาอยู่ในตัวเมือง คนเดียว
อยู่หอคนเดียวน่ะครับ นี่ก็อยู่มา3ปีแล้ว  
มันเศร้านะครับที่ มาแบบไม่รู้จักใคร 555....แต่
ผมก็ทนอยู่มาครับ
จนมาเจอพี่คนนึง เขาอยู่บ้านเกิดผมที่ผมจากมาครับ 
ผมจีบเขาก่อน แล้วเราก็คุยกันมา สักปีนึง ก็เริ่มทะเลาะกันตั้งแต่คุยเลยครับ  มาๆหายๆอยู่หลายช่วง แล้วก็ตกลงคบกัน
ทุลักทุเลมากครับ ทะเลาะกันทีผมนี่ยอมขึ้นรถกลับไปง้อเลยมีเดียว เมืองห่างจากบ้าน 96โลครับ 
ผ่านมาเยอะครับแต่
พอคบกัน เขาก็ย้ายมาเรียนมหาลัยอยู่เมืองแล้วคับ  ปัญหาของผมคือ เราไม่เข้าใจกันเลยครับ
เขาเป็นคนที่หน้าบูดตลอดเวลา เสียงพูดหงุดหงิดตลอด เขาก็พยายามบอกครับว่าเขาเป็นคนแบบนี้ 
แต่ผมก็ทำใจไม่ไห้อารมเสียไม่ได้อยู่ดี ก็คนมันถูกหงุดหงิดใส่นี่ จะไห้ยิ้มรับตลอดเลยหรอไง ผมก็มีหงุดหงิดกลับบาง ทีนี้ก็งอนหนักไม่เป็นท่า เหนือยมากครับ
ผมพยายามบอกไห้เขาปรับไห้หน่อยได้ไหมเขาก็บอก
ก็เป็นคนแบบนี้ เธอยังไม่ชินอีกหรอ เธอไม่รับเค้าไม่ได้ใช่มั้ย งั้นก็เลิกกันส้ะ  เห้อ.....
แล้วเขาก็ขี้งอนมากๆครับ ผมรู้สึกเหนื่อยมาก ตลอดเวลาที่คบกันมา ช่วงแรกๆเขาบอกเลิกผมบ่อยมากๆ 
จากตอนแรกที่ผมง้อเอาใจมาตลอด ทีนี้ผมปล่อยครับ อยากเลิกก็เลิก อยากร้องก็ร้องไป  ทีผมยังไม่ง้อเลยครับ มันเหมือนมันเหนื่อยกับเรื่องเดิมๆปัญหาเดิมๆ เขาก็เอาแต่โทดว่า ถ้าเธอพูดดี ทำดีเค้าก็ดีแล้วไหม  แต่ความรักมันอยู่ที่2คนอยู่ไหมครับ ช่วงแรกๆน่ะ ผมทำได้อยู่ครับ แต่ผ่านไปนานๆผมไม่ไหว ผมเหนื่อยมากๆ ที่ทนคอยเธองอน หนักมากกก บางเรื่องๆเล็กน้อยก็งอนหนัก ผมก็ง้อแทบตาย นานๆเข้าผมก็ง้อบ้าง ไม่ง้อบ้างครับ เหมือนเขาได้ใจเกินไป
 แต่เอาจริงๆ

ประเด็นมันอยู่ที่ความผูกพันน่ะสิครับ ผมอยากจะทิ้งเขาไห้ได้จริงๆสักครั้ง อยากหลุดจากวงจรนี้สักที 
แต่ผมไม่ได้รู้สึกอยากกอด อยากจุ๊บ อยากอยู่ใกล้ๆตลอดเหมือนก่อนแล้วนะครับ 
ผมแค่ยังเป็นห่วงเขา และผมไม่รู้จะทำยังไง ทิ้งเขาไปผมก็สงสารเขา แต่ก็สงสารตัวเองครับ

#ผมพยายามมาสุดๆแล้วครับอึดอัดมากจึงคิดมาตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา อาจพิมงงๆก็ขออภัยด้วยครับ ขอบคุณทุกท่านที่ไห้คำปรึกษาครับ.