วันนี้ 9/23/2020 ผมเหนื่อยมากๆ กับครอบครัวของผม ทุกอย่างผมไม่เคยมีตัวตน มีทุกอย่างยกเว้นความสุข ผมเหนื่อยผมท้อไปหมด ไม่มีกำลังใจ คนรอบข้างไม่มีใครไม่เหลือใครให้เล่าระบายได้ ผมใช้ชีวิตแบบไร้ทิศทาง ไม่มีวันไหนเลยที่กลับมาไม่ต้องมาฟังเสียงด่าเสียงบ่น คำด่ามันเจาะไปในใจผมแล้ว ทุกๆอย่างใจมันบออบช้ำทุกอย่าง วันนี้ผมเหลืออดจริงๆ มันตันหนักแน่นในจิตใจมากๆ ผมเหนื่อย ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปทำไม อยู่ไปก็ใช้ชีวิต วนอยู่ในลูปเดิมๆ มันเหนื่อยจนจะไม่ไหวแล้ว ผมอยากหายไปจากโลกนี้อยากไปอยู่ในที่ ที่ไม่มีใครรู้อยากใช้ชีวิตแบบที่ผมอยากจะทำ ผมโดนบังคับทุกอย่าง ผมมีพรสวรรค์ทางด้านกีฬา และผมทำได้ดีมากๆ ผมติดตัวแทนจังหวัดทุกปี ครอบครัวไม่เคยซัพพอร์ทอะไรซักอย่าง ผมเป็นพี่คนโตที่ต้องแบกรับทุกปัญหามาถาโถมรวมกัน ไม่เคยจะได้อยู่ใช้ชีวิตแบบคนอื่นซักที อยู่บ้านตัวเองยังจะต้องมานั่งระแวงพ่อกับแม่จับผิดเรื่องต่างๆ บอกก่อนนะครับว่าผมไม่มีเรื่อง ยาเสพติด ครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นทำให้ผม เป็นคนแบบนี้ ผมมี 2 ใบหน้า ใบหน้าที่ 1 คือใบหน้าที่อยู่สังคมภายนอกและเพื่อนสนิท ใบหน้าที่ 2 คือใบหน้าที่ทนทุกข์ตลอดเวลามองไปทางไหนก็หมองมน มืดไปหมดหาความสุขไม่เจอ ผมเหนื่อยมากๆเพื่อนๆ ผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงให้พ้นจากครอบครัวนี้ พูดด้วยกันมีคำหยาบตลอดเวลา กินข้าวเขาก็ไม่ชวน ผมต้องรอกินเศษเนื้อ หรือข้าวเหลือๆ ไก่ชิ้นเล็กหมูชิ้นน้อยๆ ต่อจากน้องหรือพ่อแม่ ถามผมทุกวันว่าวันนี้มาทำไมกลับบ้านมาทำไม กูไล่ทุกวันทำไมไม่ไป ถ้ามีที่ไปผมก็ไปแล้วผมไม่อยู่ให่รกหูรกตาหรอก ถ้าวันนึงผมอยู่ฝนร่างที่ไร้วิญญาณ พ่อแม่ ไม่ต้องร้องไใ่ต้องเสียน้ำตาเพราะผมทำในสิ่งที่ พ่อแม่เคยขอใหห้ผมแล้ว คือ ขอให้ผมตายไปจากชีวิต ไม่ต้องมาร้องไม่ต้องมาบอกคนอื่นว่าผมเป็นลูกคนโตที่รักมากๆไม่ต้องพูด ผมไม่ให้อภัย ผมจะตามอยู่ในทุกๆที่ และจะรอวันเอาคืน กับสิ่งที่ผมได้รับจากพ่อแม่กับการกระทำที่ สาหัสที่เคยทำกับผม
ผมควรใช้ชีวิตอย่างไร