สวัสดีครับ ผมชื่อ สม ตอนนี้อายุ20ปี กำลังศึกษาอยู่ปริญญาตรี
วันนี้ผมจะมาเหล้าชีวิตประสบการณ์ของตัวผมเองที่ผมได้สู้และฝันฝ่ากว่าจะมาถึง จุดนี้ได้มันลำบากอยากไรผมรู้ว่าชีวิตผมไม่ได้ลำบากที่สุดเพราะผมคอยบอกตัวเองอยู่เสมอมันจึงทำไห้ผมมีแรงสู้ต่อจนมาถึงวันนี้ได้ ณ ตอนนี้ผมไม่ได้มีทุกอย่างหลอกแต่ผมก็แค่อยากเล่าไห้มันได้ละบายออกมาบ้างเก็บไว้คนเดียวอันอึดอัด แต่ผมก็มีความสุขกับมันถึงแม้จะเหนื่อยบางในบางครั้ง
ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ครับมีพี่น้อง3คน มีพี่สาว ส่วนพี่ชายคนกลางแม่แท้งครับแล้วก็ผมเป็นคนสุดท้อง ผมเกิดมาได้แค่7เดือนพ่อผมก็ต้องถูกจับไป ผมเป็นคนชนเผาครับที่พ่อผมถูกจับก็เพราะถูกตำรวจยัดยา ตอนนั้นพ่อผมพูดภาษาไทยไม่ได้มากเขาถาอะไรมาก็ตอบได้แค่ว่าครับ เขาถามว่ายานี้ของคุณใช่ไหมพ่อผมก็ตอบแค่ว่าครับ จนต้องถูกจับตัวไป ส่วนแม่ผมนั้นกำลังไปทำงานอยู่ในไร่แต่มีเพื่อนแม่ที่รู้จักวิ่งไปบอกว่าพ่อถูกจับไปแล้วพอรู้ข่าวแม่ผมก็แทบล้มทั้งยืนเลยร้องไห้หนักมากทำอะไรไม่ได้เลยตอนพ่อถูกจับไปที่บ้านไม่มีอะไรเลยมีแค่ข้าวสาร1ถัง หลังจากนั้นมาแม่ก็คอยเลื้องดูผมกับพี่สาวมาโดยตัวคนเดียว
ความลำบากจึงเกิดขึ้นกับแม่ต้องเลื้องดูลูกเล็ก2คนตามลำพัง ค่าบ้านค่ากินภาระต้างๆจึงตกมาที่แม่คนเดียว เคยมีคนขอผมกับพี่จากแม่เพื่อไปเลื้องดูแต่แม่ไม่ไห้แม่ยอกว่าลูกแค่สองคนแม่เลื้องได้แม่เลื้องไหว เวลาผ่านไปผมอายุได้6ปี แม่ได้นำผมไปฝากเลื้องไว้ที่บ้านของป้าคนหนึ่งเขารับดูแลเด็ก ส่วนตัวของแม่นั้นมาหางานทำในตัวเมืองกรุงเทพฯ ความรู้สึกในวันนั้นผมยังไม่เคยลืมครับความรู้สึกที่ต้องจากแม่ในวัยแต่6ปี แม่บอกผมว่าแม่จะไปซื้อของที่ร้านท้ายหมู่บ้านแป๊บเดียวแล้วจะมารับกลับบ้านเวลาผ่านไปจนเย็นผมไม่เห็นแม่เลย ในใจมันก็เริ่มตั้งคำถามแม่ไปไหนเน็นแล้วแม่ยังไม่มาพอมองไปรอบๆก็เห็นเด็กๆวิ่งเล่นกัน3-4คน เป็นเด็กที่บ้านหลับนี้รับเลื้องไว้ผมก็เริ่มรู้สึกได้ว่าแม่ไปแล้วน้ำตามันก็เริ่มไหลเริ่มร้องหาแม่ป้าที่บ้านก็ดึงตัวผมไว้เพราะเห็นผมจะวิ่งออกไปตามหาแม่นอกบ้าน คืนนั้นทั้งคืนผมนอนไม่หลับได้แต่ร้องให้จนเช้าด้วยความเพลียผมจึงหลับไปในช่วงเช้า ต่นมาอีกทีก็บ่ายแล้วป้าที่ดูแลพอเห็นผมตื่นก็เรียกไห้ไปกินข้าวแต่ตอนนั้นผมไม่หิวอะไรแล้วคิดถึงแต่แม่เรียกหาแม่ป่าที่ดูแลก็บอกผมว่าแม่ไปทำงานเดียวแม่ก็มาแล้วผมได้ฟังแต่นั้นน้ำตามันก็ไหลลงมาอีกรอบหนึ่ง พอเย็นๆผมก็อาบน้ำกินข้าวแต่กินไม่มากแล้วก็ไปนั่งรอแม่บนเก้าอี้หน้าบ้านซึ่งติดถนน ในใจบอกแม่ไม่ทิ้งผมหรอกแม่ต้องมารับผมนั่งอยู่อย่างนั้นจนมืด ป้าผู้ดูแลก็มาพาผมเข้าบ้านคืนเป็นอีกคืนที่ผมก็ยังนอนทั้งน้ำตา เป็นแบบนี้ได้เป็นปีมั้งครับที่ผมไปนั้งรอแม่อย่างมีความหวังอนู่หน้าบ้านทุกๆเย็น แม้ผมจะปรับตัวได้แล้วก็ตาม จนผมหมดหวังเพราะไม่มีวี่แววที่แม่จะกลับมาเลย แม้แต่ติดต่อกลับมาหาก็ไม่มีเลยเพราะไม่มีวี่แววที่แม่จะกลับมาเลยเพราะการติดต่อสือสารในสมัคนั้นในชนบทมันเป็นไปได้ยาก ผมทั้งเศร้าทั้งเสียใจ ได้แต่คิดแม่ทิ้งผมไปแล้วเพราะไม่มีข่าวของแม่เลย ผมนั้นทั้งตัดใจและก็ท้อในความหวังที่ว่าแม่จะกลับมา
แต่ผมก็ได้มีโอกาสได้เรียนโรงเรียนของรัฐครับ
ผมขอหยุดไว้แค่นี้ก่อนนะครับเริ่มปวดมือแล้วถ้าอยากรู้ว่าหลังจากนี้ผมจะเป็นยังไงต่อไปก็ฝากติดตามด้วยนะครับถ้าว่างแล้วจะมาเล่าไห้ฟังต่อครับ
ชีวิตของชายคนหนึ่ง
วันนี้ผมจะมาเหล้าชีวิตประสบการณ์ของตัวผมเองที่ผมได้สู้และฝันฝ่ากว่าจะมาถึง จุดนี้ได้มันลำบากอยากไรผมรู้ว่าชีวิตผมไม่ได้ลำบากที่สุดเพราะผมคอยบอกตัวเองอยู่เสมอมันจึงทำไห้ผมมีแรงสู้ต่อจนมาถึงวันนี้ได้ ณ ตอนนี้ผมไม่ได้มีทุกอย่างหลอกแต่ผมก็แค่อยากเล่าไห้มันได้ละบายออกมาบ้างเก็บไว้คนเดียวอันอึดอัด แต่ผมก็มีความสุขกับมันถึงแม้จะเหนื่อยบางในบางครั้ง
ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ครับมีพี่น้อง3คน มีพี่สาว ส่วนพี่ชายคนกลางแม่แท้งครับแล้วก็ผมเป็นคนสุดท้อง ผมเกิดมาได้แค่7เดือนพ่อผมก็ต้องถูกจับไป ผมเป็นคนชนเผาครับที่พ่อผมถูกจับก็เพราะถูกตำรวจยัดยา ตอนนั้นพ่อผมพูดภาษาไทยไม่ได้มากเขาถาอะไรมาก็ตอบได้แค่ว่าครับ เขาถามว่ายานี้ของคุณใช่ไหมพ่อผมก็ตอบแค่ว่าครับ จนต้องถูกจับตัวไป ส่วนแม่ผมนั้นกำลังไปทำงานอยู่ในไร่แต่มีเพื่อนแม่ที่รู้จักวิ่งไปบอกว่าพ่อถูกจับไปแล้วพอรู้ข่าวแม่ผมก็แทบล้มทั้งยืนเลยร้องไห้หนักมากทำอะไรไม่ได้เลยตอนพ่อถูกจับไปที่บ้านไม่มีอะไรเลยมีแค่ข้าวสาร1ถัง หลังจากนั้นมาแม่ก็คอยเลื้องดูผมกับพี่สาวมาโดยตัวคนเดียว
ความลำบากจึงเกิดขึ้นกับแม่ต้องเลื้องดูลูกเล็ก2คนตามลำพัง ค่าบ้านค่ากินภาระต้างๆจึงตกมาที่แม่คนเดียว เคยมีคนขอผมกับพี่จากแม่เพื่อไปเลื้องดูแต่แม่ไม่ไห้แม่ยอกว่าลูกแค่สองคนแม่เลื้องได้แม่เลื้องไหว เวลาผ่านไปผมอายุได้6ปี แม่ได้นำผมไปฝากเลื้องไว้ที่บ้านของป้าคนหนึ่งเขารับดูแลเด็ก ส่วนตัวของแม่นั้นมาหางานทำในตัวเมืองกรุงเทพฯ ความรู้สึกในวันนั้นผมยังไม่เคยลืมครับความรู้สึกที่ต้องจากแม่ในวัยแต่6ปี แม่บอกผมว่าแม่จะไปซื้อของที่ร้านท้ายหมู่บ้านแป๊บเดียวแล้วจะมารับกลับบ้านเวลาผ่านไปจนเย็นผมไม่เห็นแม่เลย ในใจมันก็เริ่มตั้งคำถามแม่ไปไหนเน็นแล้วแม่ยังไม่มาพอมองไปรอบๆก็เห็นเด็กๆวิ่งเล่นกัน3-4คน เป็นเด็กที่บ้านหลับนี้รับเลื้องไว้ผมก็เริ่มรู้สึกได้ว่าแม่ไปแล้วน้ำตามันก็เริ่มไหลเริ่มร้องหาแม่ป้าที่บ้านก็ดึงตัวผมไว้เพราะเห็นผมจะวิ่งออกไปตามหาแม่นอกบ้าน คืนนั้นทั้งคืนผมนอนไม่หลับได้แต่ร้องให้จนเช้าด้วยความเพลียผมจึงหลับไปในช่วงเช้า ต่นมาอีกทีก็บ่ายแล้วป้าที่ดูแลพอเห็นผมตื่นก็เรียกไห้ไปกินข้าวแต่ตอนนั้นผมไม่หิวอะไรแล้วคิดถึงแต่แม่เรียกหาแม่ป่าที่ดูแลก็บอกผมว่าแม่ไปทำงานเดียวแม่ก็มาแล้วผมได้ฟังแต่นั้นน้ำตามันก็ไหลลงมาอีกรอบหนึ่ง พอเย็นๆผมก็อาบน้ำกินข้าวแต่กินไม่มากแล้วก็ไปนั่งรอแม่บนเก้าอี้หน้าบ้านซึ่งติดถนน ในใจบอกแม่ไม่ทิ้งผมหรอกแม่ต้องมารับผมนั่งอยู่อย่างนั้นจนมืด ป้าผู้ดูแลก็มาพาผมเข้าบ้านคืนเป็นอีกคืนที่ผมก็ยังนอนทั้งน้ำตา เป็นแบบนี้ได้เป็นปีมั้งครับที่ผมไปนั้งรอแม่อย่างมีความหวังอนู่หน้าบ้านทุกๆเย็น แม้ผมจะปรับตัวได้แล้วก็ตาม จนผมหมดหวังเพราะไม่มีวี่แววที่แม่จะกลับมาเลย แม้แต่ติดต่อกลับมาหาก็ไม่มีเลยเพราะไม่มีวี่แววที่แม่จะกลับมาเลยเพราะการติดต่อสือสารในสมัคนั้นในชนบทมันเป็นไปได้ยาก ผมทั้งเศร้าทั้งเสียใจ ได้แต่คิดแม่ทิ้งผมไปแล้วเพราะไม่มีข่าวของแม่เลย ผมนั้นทั้งตัดใจและก็ท้อในความหวังที่ว่าแม่จะกลับมา
แต่ผมก็ได้มีโอกาสได้เรียนโรงเรียนของรัฐครับ
ผมขอหยุดไว้แค่นี้ก่อนนะครับเริ่มปวดมือแล้วถ้าอยากรู้ว่าหลังจากนี้ผมจะเป็นยังไงต่อไปก็ฝากติดตามด้วยนะครับถ้าว่างแล้วจะมาเล่าไห้ฟังต่อครับ