เราคบกับเเฟนมา6-7ปีพึ่งเลิกกันได้ไม่ถึงอาทิตย์เราอายุ20ปีเเฟน22ปีต้องบอกก่อนเลยว่าเรามีลูกด้วยกัน1คนสงสารลูกนึกถึงคำที่ลูกบอกกับเราว่าพ่อเค้าทิ้งหนูไปทำไมพ่อไม่อยู่กับหนูมันจุกอยุ่ในใจนำ้ตาไหลตลอดเวลาหยุดคิดเรื่องเค้าไม่ได้ทำใจยอมรับไม่ได้นึกโทษตัวเองทุกอย่างเราไม่เคยนอกใจเค้าเลยสักครั้งเเต่เราติดตรงที่เป็นผู้หญิงที่ขี้น้อยใจ
ค่อนข้างเอาเเต่ใจหวงหึงจนทำให้เค้าเบื่อเราตรงนี้หรือเปล่าเเต่เรารักเเละหวังดีกับเค้าที่เราเป็นเเบบนี้เพราะรักเค้าไม่อยากเสียเค้าไปเเต่วันที่เรากลัวมันก้อมาถึงจิงๆนอนไม่ได้กินอะไรน้อยลงเคลียสสับสนกับตัวเองอยากให้เค้ากลับมาเเต่เค้าก็เลือกที่จะมีความสุขใหม่เเต่กลับเราที่ไม่มีความสุขเลยสงสารลูกมากอยากให้ลูกได้มีความสุขเเต่เเฟนเราเป็นผช.ที่เอาทุกอย่าไม่ว่าจะติดเหล้าติดเพื่อนติดยาเสพติดมันเป็นเหตุผลที่เราทะเลาะกันมาตลอด6-7ปีเพราะเรารับไม่ได้อยากให้เค้าเลิกยาจะกิลเหล้าเราไม่เคยห้ามเราขอเค้าเรื่องเดียวเราจับได้ทุกครั้งเเต่มันก้อทะเลาะกันเเล้วก้อจบไปคิดน้อยใจตัวเองว่ามีข้อผิดผลาดตรงไหนรึเค้าไม่พอเองมันคงเป็นเวรกรรมที่ทำให้เราต้องมาจบอย่างนี้โชคชะตา​มันคงลิขิต​มาเเบบนี้เราคงต้องทำใจให้ได้อยากรุ้ว่าพวกคุณทำใจกันยังไงหรอค่ะถึงผ่านช่วงเวลาทีเลวร้ายนี้ไปได้