อยู่ดีๆก็ดาวน์

อยู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยค่ะ ดิ่ง เหมือนความรู้สึกนี้มันวนกลับมา เป็นแบบนี้มาตั้งแต่12แล้ว ตั้งแต่ม.1 ขาดหรือลาโรงเรียนบ่อย ไม่อยากไปเรียน ครูบางคนก็บอกให้เราไม่ต้องรับรู้เรื่องอะไรนอกจากเรียน สนใจแค่เรื่องเรียน แต่มันทำไม่ได้
เรามีปัญหาเรื่องเพื่อนกับครอบครัว
สังคมรอบข้าง เพื่อนเราในห้องคือไม่มีใครคบเลย มีแต่เพื่อนต่างห้อง เพราะเราอยู่ห้อง gifส่วนเพื่อนสนิทอยู่ห้องธรรมดา จะได้เจอกันแต่ตอนซ้อมกีฬา เราเข้ากีฬาเพราะที่จะได้เจอเพื่อน แต่ตอนนี้เพื่อนเราเลิกเล่นกีฬาไปแล้วเราก็ไม่รู้จะเล่นไปเพราะอะไร ร่างกายเราก็ไม่ได้ดีอะไรมาก เหนื่อยง่ายเป็นลมบ่อย เวลา
เวลามีกลุ่ม เรามักจะได้อยู่กลุ่มคนที่ไม่มีใครเลือก มีแต่คนไม่มีความรับผิดชอบมากเท่าไหร่ เราก็รู้สึกเหนื่อย ส่วน
เรื่องครอบครัว พ่อเลี้ยงมีปัญหากับแม่ค่ะ
ทะเลาะกัน พ่อเลี้ยงทำร้ายแม่เรา โวยวายเสียงดัง เราไม่ได้ยอมรับพ่อเลี้ยงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และไม่เคยคิดจะเรียกพ่อด้วยซ้ำเพราะพ่อเรามีคนเดียว ตอนนี้แยกกันอยู่ แต่ก็ยังมารังควาน โพสต์รูป ตัดต่อรูปแม่เราเสียๆหายๆ เวลามีงานเลี้ยงรุ่นก็ทำให้แม่เราอับอายขายหน้าต่อหน้าคน เราก็ทนไม่ได้ที่เห็นใครก็ไม่รู้มาทำร้ายแม่เรา แล้วยังจะมาขู่ฆ่าอีก แต่แม่เราก็เลือกจะอยู่เฉยๆ เพราะเคยไปแจ้งตำรวจแล้ว ตร.ก็บอกว่ามันเป็นเรื่องของครอบครัว
เขามาโวยวายหน้าบ้าน เราก็โทรไปแจ้ง
เขาก็บอกให้เราบอกแม่เราไปเคลียร์กันดีๆ แล้ววางสายไป จน ตอนนี้ม.3แล้ว
เป็นปีที่สำคัญ กดดันเรื่องการเรียนนิดหน่อยเพราะโดนครูติ เพื่อนก็จะบูลลี่เรา เกี่ยวกับเรื่องเสียง เพราะเราเป็นคนหุ่นตัวใหญ่เสียงใหญ่
เวลาออกไปนำเสนอ ในกลุ่ม จะมีเพื่อนคนนึงเสียงเล็กเสียงดี ที่อ่านต่อจากเรา
เพื่อนก็จะกระซิบกันว่า คนนี้เสียงดี อย่างนั้นอย่างนี้ เราโดนติหนักที่สุดในกลุ่ม
แล้วครูที่ปรึกษาก็เคยเรียกเราไปพบ
เราคิดว่าน่าจะปรึกษาได้แต่กลับกัน เราพูดอะไรไม่ได้เลย แล้วยังบอกว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา เคยพูดเปิดอกกับคนในครอบครัว แต่พอรับรู้เขาก็ปัดตก
เราเลยรู้สึกไม่น่าพูดให้ฟังเลย
เราเบื่อทุกอย่าง ทุกอย่างเป็นปัญหาไปหมด
เราเป็นเด็กมีปัญหาไปแล้วจริงๆเหรอคะ