สวัสดีครับ ผมมีประสบการณ์ในด้านความรักจะมาเล่าสู่กันฟัง
ผมจะแทนชื่อตัวเองว่า บ. ส่วนอดีตคนรักของผมแทนชื่อว่า ก.
เรื่องราวนี้ผมอยากจะมาเล่าให้ฟังเป็นความทรงจำที่ผมยังคงจำได้ไม่ลืม
ครั้งหนึ่งผมเคยศึกษาอยู่ที่วิทยาลัยอาชีวภูเก็ต แต่ผมจะเล่าตั้งแต่เริ่มต้นเลยครับ
หลังจากที่ผมจบการศึกษาในระดับมัธยมต้น ผมได้ย้ายมาศึกษาต่อที่วิทยาลัยอาชีวภูเก็ต เริ่มต้นจากการสอบเข้าก่อนผมตั้งใจจะเข้าศึกษาในสาขาวิชาศิลปกรรม...แผนกคอมพิวเตอร์กราฟิก เพราะเนื่องด้วยตัวผมเองเป็นคนที่ชอบวาดภาพ+เล่นเกมเป็นอย่างมาก ผมจึงคิดว่าสาขาวิชานี้ค่อนข้างที่จะคู่ควรที่สุด 555 ผมได้เริ่มจากการสอบเข้าสาขานี้ในตอนนั้น การสอบเข้าต้องใช้ทักษะเบื้องต้นในด้านศิลปะในการสอบ และ ผลการสอบก็ผ่านไปด้วยดี ในวันประกาศรายชื่อผู้ที่ได้รับสิทธิ์เข้าเรียนต่อ 1 ในนั้นมีชื่อผมมีอยู่ด้วย(ดีใจมากๆครับ) ผมในตอนนั้นยังไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิงหรืออะไรเลย ฮ่าๆ ต่อกันดีกว่า
และแล้วก็มาถึงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...หลังจากที่ผมได้สอบผ่านเข้าศึกษาต่อ ในวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่วันนั้นเป็นวันที่ผมได้เจอเพื่อนใหม่เยอะมากๆ เพราะว่าผมมาเข้าศึกษาต่อที่นี่ด้วยตัวคนเดียว เลยไม่ได้รู้จักกับใครมาก่อน ในวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ทางวิทยาลัยได้ให้นักศึกษามานั่งรวมกันทุกสาขา แต่ละสาขาจะนั่งเรียงกันเป็นหน้ากระดาน1แถวต่อๆกันไป ผมตื่นเต้นมากๆ ตื่นเต้นจนปวดท้องอึ แต่ก็จะลุกไปเข้าห้องน้ำมันก็จะเขิลหน่อยเพราะทุกสาขาที่นั่งกันอยู่ทุกหมดมีจำนวนคนที่เยอะมาก 1แถวจะมีพี่เลี้ยงอยู่1คน พี่เลี้ยงที่ได้รับเลือกก็มาจากรุ่นพี่ปวช.ที่อยู่ในวิทยาลัยนี่ละครับ เอาล่ะความรักของผมก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
ในวันนั้นขณะที่ผมนั่งฟังอาจารย์บรรยายปฐมนิเทศ ผมได้บังเอิญหันไปเห็นรุ่นพี่คนนึง เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆส่วนสูงราวๆ166 ซม. น้ำหนักหนักประมาณ42 ผิวขาวแต่ไม่มาก (ผมไม่ได้หื่นนะครับ) ผู้หญิงคนนั้นกำลังคุมนักศึกษาใหม่อยู่อีกแถวใกล้ๆแถวของผม แต่เธอมีสีหน้าที่เรียบเฉยมากๆ ขณะที่ร่างกายเธอขยับ
หน้าตาของเธอก็นิ่งเหมือนกับคนอมทุกข์ตลอดเวลาครับ ในตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเขาย้ายสถานที่ปฐมนิเทศไปอีกที่ แต่ยังคงนั่งรวมอยู่ในตอนนั้นผมกำลังทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่อย่างสนุกสนาน แต่แล้วผมก็หันไปเห็นเธอคนนั้นอีกแล้ว เธอคนนั้นกำลังนั่งฟังอาจารย์บรรยายอยู่ แต่รู้ไหมครับการที่ผมเจอในครั้งนี้เหมือนโชคชะตาตั้งใจจะให้ผมหันไปมองเธอ ตอนนั้นเธอก็นั่งหน้านิ่งๆแต่...การนิ่งครั้งนี้มันมีเสน่ห์โดนใจผมมากๆ ใบหน้าที่อมชมพูพร้อมกับเหงื่อแบบนิดๆหน่อยๆ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนมีเพลงบรรเลงขึ้นอยู่ในหัวใจของผมทันที จากเด็กน้อยที่ไม่เคยตกหลุมรักใครต้องมาตกหลุมรักเธอคนนี้เข้าอย่างเต็มๆ ใช่แล้วครับผมชอบเธอ ผมละสายตาจะใบหน้าอันเรียบเฉยนั่นไม่ได้เลย ราวกับว่ามีมนต์สะกดมาดลใจไม่ให้หันไปมองอย่างอื่น
หลังจากที่ได้สิ้นสุดการปฐมนิเทศลงผมก็ไม่ได้เจอกับเธออีกเลยจนกระทั่งวันเปิดเรียน 14 พฤษภาคม 2555 เป็นเวลา16:00 น. ผมกำลังเดินขึ้นบันไดไปเรียนบนชั้น3ของอาคาร ในตอนนั้นผมก็เดินไปที่ริมระเบียงและก็กำลังชื่นชมวิวสวยๆจากที่สูง ผมมองลงไปด้านล่างมีผู้คนมากมาย พร้อมกับต้นไม้ที่เรียงเป็นระเบียบ เป็นวิวที่แปลกตามากๆเพราะผมก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ ระหว่างที่กำลับเสพบรรยากาศรอบๆ สายตาของผมเผลอไปมองเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังยืนจิ้มไอแพดอยู่หน้าอาคารตรงข้าม ผมลองใช้สายตาสังเกตุดีๆ ใช่แล้วครับเธอคนนั้นคือ พี่สาวในวันปฐมนิเทศ ผมดีใจมากเพราะผมไม่คิดว่าจะเจอกับเธออีก...ในตอนนั้นผมต้องเข้าเรียนแล้ว จึงอยู่มองนานไม่ได้เดี๋ยวโดนอาจารย์ดุ ในระหว่างที่กำลังเรียนสมาธิของผมกับประสาทสัมผัสถือแบ่งออกเป็นอย่างละครึ่ง ประสาทสัมผัสที่กำลังรับรู้ในส่วนที่กำลังเรียนอยู่ 50% แต่สมาธินี่สิผมมีแต่ภาพเธอคนนั้นอยู่ในหัวอีก50% ฮ่าๆ
หลังจากเลิกเรียนผมก็นั่งคิดหาวิธีที่จะทำยังไงถึงจะได้ติดต่อพูดคุยกับเธอคนนั้นได้ นั่งคิดอยู่สักพักผมก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเคยพูดคุยกับเพื่อนที่เป็นพี่เลี้ยงในวันปฐมนิเทศเช่นกัน ใช่แล้วครับเพื่อนของเธอคนนั้นเขาเล่นเฟสบุคละก็บังเอิญมากที่เพื่อนของเธอคนนั้นมีเพื่อนร่วมกันกับผมในเฟสบุคด้วย เอาละครับเข้าทาง
ผมไม่รอช้ารีบเข้าเฟสบุคของตัวเองเพื่อที่จะเข้าไปส่องในเฟสบุคของเพื่อนเธอเพื่อที่จะหาเฟสบุคของเธอให้ได้ อันนี้ต้องบอกก่อนว่าตอนนั้นผมยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอหรืออะไรทั้งนั้นจึงค่อนข้างลำบากในการค้นหา ผมจึงเริ่มด้วยการเข้าไปดูรูปภาพที่แท็คของเพื่อนเธอ
เย้! ใช่แล้วครับผมเจอเฟสบุคของเธอแล้ว...แต่รู้มั้ยว่าผมยังไม่กล้าที่จะแอดเพื่อนเธอไปผมทำใจอยู่สักพัก "เอาล่ะ เริ่มได้"
ผมทำการแอดเฟสบุคของเธอไป เวลาผ่านไปราวๆ 2-3 ชม. การแจ้งเตือนเฟสบุคขึ้นมา เธอคนนั้นได้รับแอดผมแล้วผมดีใจมากที่เธอรับแอดเพื่อนของผม
ปฏิบัติการกำลังจะเริ่มละครับ
ผมรวบรวมความกล้าที่จะทักทายเธอในแชทส่วนตัวของเธอ ในตอนนั้นแชทของเธอขึ้นสีเขียวพอดี เธอกำลังออนไลน์อยู่ ผมตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด มือสั่นกระสับกระส่ายหน้าแดงใจเต้นรัว ผมรวบรวมความกล้าไปพักใหญ่จนกระทั่ง"เอาวะ เอาวะ!!" ประโยคคำถามแรกที่ผมถามเธอ
"พี่ใช่ พี่ที่ปฐมนิเทศใช่ไหม"
ผมถามด้วยความเขิลและก็ตื่นเต้นด้วย ในตอนนั้นเองมีเสียงแจ้งเตือนแชทเฟสบุคดังขึ้น ตึ้ง!
"ใช่ค่ะ" เธอตอบกลับมาแบบนี้ ในตอนนั้นโลกของผมกลายเป็นสีชมพูดไปแล้ว ผมก็พูดคุยสนทนากับเธอไปเรื่อยโดยที่ยังไม่ได้บอกความรู้สึกในใจอะไร
ในตอนนั้นผมคิดว่าเธอก็คงจะงงเหมือน ประมาณว่าอะไรของเด็กคนนี้ ฮ่าๆ และผมก็ได้รู้จักชื่อของเธอ เธอมีชื่อว่า ก. เกิดวันที่ xx ตุลาคม 2538 เกิดวันจันทร์ กรุ๊ปเลือด โอ เธออายุมากกว่าผมแค่ 1 ปี ผมชื่อว่า บ. เกิดวันที่ xx กันยายน2539 เกิดวันอังคาร ในตอนนั้นผมก็เพ้อเจ้อไปเรื่อยครับ เดือนเกิดติดกัน วันเกิดติดกัน ประมาณว่าเดือนแรกฉลองวันเกิดผมเดือนต่อไปก็ฉลองวันเกิดเธอ ฮ่าๆ ในวันต่อมาผมทำความรู้จักกับเพื่อนๆของ ก. และเพื่อนๆของ ก. เขาก็รู้ครับว่าผมชอบ ก. มากๆ ผมและเพื่อนๆของ ก. จึงได้วางแผนเซอไพส์บอกรัก อิอิ แผนมีอยู่ว่าต้องหาเวลาว่างระหว่างเรียนให้ตรงกับเธอเพื่อที่พบจะสามารถไปพบเธอได้ เพื่อนๆของ ก. จึงดูตารางเรียนของผมและของ ก. จนไปเห็นว่าจะมีอยู่คาบนึงที่วิชาเรียนของผมกับ ก. เรียนในอาคารเดียวกัน นึกภาพตามนะ
อาคารมีสีขาว มี6ชั้น ภายในอาคารชั้นแรกจะกว้างเหมือนเป็นลานกว้างไว้สำหรับนักอ่านหนังสือผ่อนคลายสมาธิ ตรงลานกว้างนั้นมีที่นั่งเยอะแยะไปหมด อีกทั้งยังสามารถมองขึ้นไปจะเห็นระเบียงห้องเรียนของชั้น 2 ได้
ตามแผนที่วางไว้ ก. จะเรียนอยู่ชั้น 2 ส่วนผมเรียนอยู่ชั้น 1 ผมกับเพื่อนๆของ ก. คิดไว้ว่าในตอนที่ ก. เรียนเสร็จจากชั้น2 ผมจะไปรอ ก. ที่ลานกว้างของชั้น 1
โดยที่ให้เพื่อนๆของ ก. พาเธอเดินลงมาที่ลานกว้างของชั้น 1 ผมจะสารภาพรักกับเธอตรงนั้นพร้อมกับดอกไม้ตามสูตรของผู้ชายจีบผู้หญิงแบบออริจินัล
*ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้ทุ่มเทความรักให้ใครได้ขนาดนี้มาก่อน*
เข้าเรื่องต่อนะครับ เวลาผ่านไปไม่กี่วันนับจากวันนั้นที่ผมวางแผนกับเพื่อนๆของ ก. จนกระทั่งถึง
วันที่ 18 พฤษภาคม 2555 วันนั้นเป็นวันศุกร์ ตามแผนเลยครับ ผมไปรอเธอที่ลานอาคารชั้น 1 และได้บอกเพื่อนๆของก. ว่าผมอยู่ที่นั่นแล้ว ผมเงยหน้ามองขึ้นไปบนระเบียงห้องเรียนของ ก. ผมเห็นเพื่อนๆของ ก. เดินออกมา "เอาล่ะถึงเวลาแล้ว ใจเย็นๆ"ผมกล่าวกับตัวเองรวบรวมความกล้า...จนกระทั่งเธอเดินลงบันไดลงมาถึงชั้น 1 ผมเห็นเธอ แล้วเธอก็เห็นผมด้วยเช่นกัน ในตอนนั้นเธอคงจะรู้แล้วว่าผมเตรียมแผนการอะไรสักอย่างอยู่ในใจ เธอยืนมองอยู่แต่ไม่ยอมเดินมา เพื่อนๆของเธอจึงพยายามดึงเธอมาให้ได้จนกระทั่งเธอยอมเดินมาถึงที่ผมอยู่ ในตอนนั้นบรรยากาศค่อนข้างที่จะเสียงดัง แต่รู้ไหมว่าผมไม่ได้ยินเสียงรอบๆบริเวณนั้นอีกแล้ว ในใจผมต้องการรับรู้แค่เสียงของเธอเท่านั้น เธอนั่งลงพร้อมกับยิบไอแพดอาวุธคู่กายของเธอขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่นิ่งเฉยเหมือนคนอมทุกข์ตลอดเวลา ในใจผมตอนนั้นผมก็กลัวนะ กลัวว่าจะแห้วเพราะสีหน้าของเธอทำให้ผมไม่สามารถเดาได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ ผมยืนอยู่นิ่งพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงที่แอบไว้อยู่ด้านหลัง ผมหันไปมองเพื่อนๆของเธอ เพื่อนๆของผมและคนอื่นๆที่อยู่บริเวณใกล้ๆนั้น รู้ไหมครับทุกคนหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันมามองตรงที่ผมอยู่กับ ก. และแล้วผมก็ใจดีสู้เสือเป็นไงเป็นกัน ผมเดินช้าๆ2-3 ก้าวไปตรงหน้าเธอ
ผมคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ มันทำให้เธอที่กำลังจิ้มไอแพดอยู่ถึงกับชะงักนิดนึงจากสีหน้าที่เรียบเฉยนิ่งๆ ก็แสดงอาการออกมาว่าตกใจ ดวงตาคู่นั้นผมยังจำได้ดี
เป็นครั้งแรกที่ผมได้ใกล้ๆเธอในตอนนั้น เธอสวยมากๆ จากที่ผมคุกเข่าอยู่ผมก็ต่อด้วยนำดอกกุหลาบที่อยู่ในมือยื่นส่งให้เธอ
ในตอนนั้นเธอใช้มือซ้ายลูบท้ายทอยตัวเอง ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าในตอนนั้นเธอเขิลหรืออะไร ผมต่อด้วยการพูดว่า
"ผมชอบพี่นะ พี่เป็นแฟนกับผมนะ"
ในตอนนั้นแหละครับทุกคนในบริเวณนั้นส่งเสียงกริ๊ดกันดังมาก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจแล้วครับสมาธิของผมในตอนนั้นผมรอคำตอบจากปากเธอว่า เธอจะพูดว่าอะไร
เธอให้คำตอบผมว่า
"มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ"
ผมอึ้งอยู่ด้วยความที่ไม่เคยรู้จักกับความรักทำให้ผมคิดได้ในทันทีว่า ใช่แล้วมันเร็วไปไหมที่ผมจะไปขอเธอเป็นแฟน
ผมจึงได้ถามต่อไปว่า
"งั้นผมขอเบอร์โทรศัพท์พี่ได้ไหม"
ผมลุ้นมากเพราะในใจก็กลัวว่าเธอจะไม่ให้ แต่แล้วในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี
เธอให้เบอร์โทรศัพท์มา ผมดีใจที่สุดเพราะอย่างน้อยถึงเราจะไม่ได้เป็นแฟนกันก่อน แต่คำตอบที่เธอพูดมาว่า "มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ" ทำให้ผมคิดได้ทันทีว่าก่อนจะกำเนิดความรัก เราต้องเรียนรู้กับมันก่อนจะให้อยู่ๆเกิดขึ้นโดยกระทันหันไม่ได้
เธอลุกขึ้นและเดินไปพร้อมกับเจ้าไอแพดเคสสีชมพูฟรุ้งฟริ้งอันนั้นไป ผมยืนคิดอยู่ต่อว่าได้เบอร์มาแล้วต้องทำยังไงต่อ"มันก็ต้องโทรคุยกันสิ"
หลังจากที่ผมได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมา ผมก็ได้โทรหาเธอทุกวันคุยกันตามประสาผู้ชายจีบผู้หญิง เอาล่ะครับจุดเริ่มต้นในการเรียนรู้ความรักของผมกำลังเริ่มขึ้นแล้ว หลังจากนี้คือการที่เธอให้บทพิสูจย์กับผมว่า ผมนั้นคู่ควรกับเธอหรือป่าว เป็นเรื่องราวมากมายที่ผมพบเจอก่อนที่จะได้เป็นแฟนกับเธอ
ผมใช้เวลาตามจีบตามคุยกับเธอ เป็นระยะเวลากว่า 9 เดือน หากมีใครสนใจจะอ่านต่อผมจะมาเล่าให้ฟังในตอนถัดไป ขอบคุณครับที่อ่านมาถึงตอนนี้
สิ้นสุด 7 ปี
ผมจะแทนชื่อตัวเองว่า บ. ส่วนอดีตคนรักของผมแทนชื่อว่า ก.
เรื่องราวนี้ผมอยากจะมาเล่าให้ฟังเป็นความทรงจำที่ผมยังคงจำได้ไม่ลืม
ครั้งหนึ่งผมเคยศึกษาอยู่ที่วิทยาลัยอาชีวภูเก็ต แต่ผมจะเล่าตั้งแต่เริ่มต้นเลยครับ
หลังจากที่ผมจบการศึกษาในระดับมัธยมต้น ผมได้ย้ายมาศึกษาต่อที่วิทยาลัยอาชีวภูเก็ต เริ่มต้นจากการสอบเข้าก่อนผมตั้งใจจะเข้าศึกษาในสาขาวิชาศิลปกรรม...แผนกคอมพิวเตอร์กราฟิก เพราะเนื่องด้วยตัวผมเองเป็นคนที่ชอบวาดภาพ+เล่นเกมเป็นอย่างมาก ผมจึงคิดว่าสาขาวิชานี้ค่อนข้างที่จะคู่ควรที่สุด 555 ผมได้เริ่มจากการสอบเข้าสาขานี้ในตอนนั้น การสอบเข้าต้องใช้ทักษะเบื้องต้นในด้านศิลปะในการสอบ และ ผลการสอบก็ผ่านไปด้วยดี ในวันประกาศรายชื่อผู้ที่ได้รับสิทธิ์เข้าเรียนต่อ 1 ในนั้นมีชื่อผมมีอยู่ด้วย(ดีใจมากๆครับ) ผมในตอนนั้นยังไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิงหรืออะไรเลย ฮ่าๆ ต่อกันดีกว่า
และแล้วก็มาถึงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...หลังจากที่ผมได้สอบผ่านเข้าศึกษาต่อ ในวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่วันนั้นเป็นวันที่ผมได้เจอเพื่อนใหม่เยอะมากๆ เพราะว่าผมมาเข้าศึกษาต่อที่นี่ด้วยตัวคนเดียว เลยไม่ได้รู้จักกับใครมาก่อน ในวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ทางวิทยาลัยได้ให้นักศึกษามานั่งรวมกันทุกสาขา แต่ละสาขาจะนั่งเรียงกันเป็นหน้ากระดาน1แถวต่อๆกันไป ผมตื่นเต้นมากๆ ตื่นเต้นจนปวดท้องอึ แต่ก็จะลุกไปเข้าห้องน้ำมันก็จะเขิลหน่อยเพราะทุกสาขาที่นั่งกันอยู่ทุกหมดมีจำนวนคนที่เยอะมาก 1แถวจะมีพี่เลี้ยงอยู่1คน พี่เลี้ยงที่ได้รับเลือกก็มาจากรุ่นพี่ปวช.ที่อยู่ในวิทยาลัยนี่ละครับ เอาล่ะความรักของผมก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
ในวันนั้นขณะที่ผมนั่งฟังอาจารย์บรรยายปฐมนิเทศ ผมได้บังเอิญหันไปเห็นรุ่นพี่คนนึง เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆส่วนสูงราวๆ166 ซม. น้ำหนักหนักประมาณ42 ผิวขาวแต่ไม่มาก (ผมไม่ได้หื่นนะครับ) ผู้หญิงคนนั้นกำลังคุมนักศึกษาใหม่อยู่อีกแถวใกล้ๆแถวของผม แต่เธอมีสีหน้าที่เรียบเฉยมากๆ ขณะที่ร่างกายเธอขยับ
หน้าตาของเธอก็นิ่งเหมือนกับคนอมทุกข์ตลอดเวลาครับ ในตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเขาย้ายสถานที่ปฐมนิเทศไปอีกที่ แต่ยังคงนั่งรวมอยู่ในตอนนั้นผมกำลังทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่อย่างสนุกสนาน แต่แล้วผมก็หันไปเห็นเธอคนนั้นอีกแล้ว เธอคนนั้นกำลังนั่งฟังอาจารย์บรรยายอยู่ แต่รู้ไหมครับการที่ผมเจอในครั้งนี้เหมือนโชคชะตาตั้งใจจะให้ผมหันไปมองเธอ ตอนนั้นเธอก็นั่งหน้านิ่งๆแต่...การนิ่งครั้งนี้มันมีเสน่ห์โดนใจผมมากๆ ใบหน้าที่อมชมพูพร้อมกับเหงื่อแบบนิดๆหน่อยๆ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนมีเพลงบรรเลงขึ้นอยู่ในหัวใจของผมทันที จากเด็กน้อยที่ไม่เคยตกหลุมรักใครต้องมาตกหลุมรักเธอคนนี้เข้าอย่างเต็มๆ ใช่แล้วครับผมชอบเธอ ผมละสายตาจะใบหน้าอันเรียบเฉยนั่นไม่ได้เลย ราวกับว่ามีมนต์สะกดมาดลใจไม่ให้หันไปมองอย่างอื่น
หลังจากที่ได้สิ้นสุดการปฐมนิเทศลงผมก็ไม่ได้เจอกับเธออีกเลยจนกระทั่งวันเปิดเรียน 14 พฤษภาคม 2555 เป็นเวลา16:00 น. ผมกำลังเดินขึ้นบันไดไปเรียนบนชั้น3ของอาคาร ในตอนนั้นผมก็เดินไปที่ริมระเบียงและก็กำลังชื่นชมวิวสวยๆจากที่สูง ผมมองลงไปด้านล่างมีผู้คนมากมาย พร้อมกับต้นไม้ที่เรียงเป็นระเบียบ เป็นวิวที่แปลกตามากๆเพราะผมก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ ระหว่างที่กำลับเสพบรรยากาศรอบๆ สายตาของผมเผลอไปมองเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังยืนจิ้มไอแพดอยู่หน้าอาคารตรงข้าม ผมลองใช้สายตาสังเกตุดีๆ ใช่แล้วครับเธอคนนั้นคือ พี่สาวในวันปฐมนิเทศ ผมดีใจมากเพราะผมไม่คิดว่าจะเจอกับเธออีก...ในตอนนั้นผมต้องเข้าเรียนแล้ว จึงอยู่มองนานไม่ได้เดี๋ยวโดนอาจารย์ดุ ในระหว่างที่กำลังเรียนสมาธิของผมกับประสาทสัมผัสถือแบ่งออกเป็นอย่างละครึ่ง ประสาทสัมผัสที่กำลังรับรู้ในส่วนที่กำลังเรียนอยู่ 50% แต่สมาธินี่สิผมมีแต่ภาพเธอคนนั้นอยู่ในหัวอีก50% ฮ่าๆ
หลังจากเลิกเรียนผมก็นั่งคิดหาวิธีที่จะทำยังไงถึงจะได้ติดต่อพูดคุยกับเธอคนนั้นได้ นั่งคิดอยู่สักพักผมก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเคยพูดคุยกับเพื่อนที่เป็นพี่เลี้ยงในวันปฐมนิเทศเช่นกัน ใช่แล้วครับเพื่อนของเธอคนนั้นเขาเล่นเฟสบุคละก็บังเอิญมากที่เพื่อนของเธอคนนั้นมีเพื่อนร่วมกันกับผมในเฟสบุคด้วย เอาละครับเข้าทาง
ผมไม่รอช้ารีบเข้าเฟสบุคของตัวเองเพื่อที่จะเข้าไปส่องในเฟสบุคของเพื่อนเธอเพื่อที่จะหาเฟสบุคของเธอให้ได้ อันนี้ต้องบอกก่อนว่าตอนนั้นผมยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอหรืออะไรทั้งนั้นจึงค่อนข้างลำบากในการค้นหา ผมจึงเริ่มด้วยการเข้าไปดูรูปภาพที่แท็คของเพื่อนเธอ
เย้! ใช่แล้วครับผมเจอเฟสบุคของเธอแล้ว...แต่รู้มั้ยว่าผมยังไม่กล้าที่จะแอดเพื่อนเธอไปผมทำใจอยู่สักพัก "เอาล่ะ เริ่มได้"
ผมทำการแอดเฟสบุคของเธอไป เวลาผ่านไปราวๆ 2-3 ชม. การแจ้งเตือนเฟสบุคขึ้นมา เธอคนนั้นได้รับแอดผมแล้วผมดีใจมากที่เธอรับแอดเพื่อนของผม
ปฏิบัติการกำลังจะเริ่มละครับ
ผมรวบรวมความกล้าที่จะทักทายเธอในแชทส่วนตัวของเธอ ในตอนนั้นแชทของเธอขึ้นสีเขียวพอดี เธอกำลังออนไลน์อยู่ ผมตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด มือสั่นกระสับกระส่ายหน้าแดงใจเต้นรัว ผมรวบรวมความกล้าไปพักใหญ่จนกระทั่ง"เอาวะ เอาวะ!!" ประโยคคำถามแรกที่ผมถามเธอ
"พี่ใช่ พี่ที่ปฐมนิเทศใช่ไหม"
ผมถามด้วยความเขิลและก็ตื่นเต้นด้วย ในตอนนั้นเองมีเสียงแจ้งเตือนแชทเฟสบุคดังขึ้น ตึ้ง!
"ใช่ค่ะ" เธอตอบกลับมาแบบนี้ ในตอนนั้นโลกของผมกลายเป็นสีชมพูดไปแล้ว ผมก็พูดคุยสนทนากับเธอไปเรื่อยโดยที่ยังไม่ได้บอกความรู้สึกในใจอะไร
ในตอนนั้นผมคิดว่าเธอก็คงจะงงเหมือน ประมาณว่าอะไรของเด็กคนนี้ ฮ่าๆ และผมก็ได้รู้จักชื่อของเธอ เธอมีชื่อว่า ก. เกิดวันที่ xx ตุลาคม 2538 เกิดวันจันทร์ กรุ๊ปเลือด โอ เธออายุมากกว่าผมแค่ 1 ปี ผมชื่อว่า บ. เกิดวันที่ xx กันยายน2539 เกิดวันอังคาร ในตอนนั้นผมก็เพ้อเจ้อไปเรื่อยครับ เดือนเกิดติดกัน วันเกิดติดกัน ประมาณว่าเดือนแรกฉลองวันเกิดผมเดือนต่อไปก็ฉลองวันเกิดเธอ ฮ่าๆ ในวันต่อมาผมทำความรู้จักกับเพื่อนๆของ ก. และเพื่อนๆของ ก. เขาก็รู้ครับว่าผมชอบ ก. มากๆ ผมและเพื่อนๆของ ก. จึงได้วางแผนเซอไพส์บอกรัก อิอิ แผนมีอยู่ว่าต้องหาเวลาว่างระหว่างเรียนให้ตรงกับเธอเพื่อที่พบจะสามารถไปพบเธอได้ เพื่อนๆของ ก. จึงดูตารางเรียนของผมและของ ก. จนไปเห็นว่าจะมีอยู่คาบนึงที่วิชาเรียนของผมกับ ก. เรียนในอาคารเดียวกัน นึกภาพตามนะ
อาคารมีสีขาว มี6ชั้น ภายในอาคารชั้นแรกจะกว้างเหมือนเป็นลานกว้างไว้สำหรับนักอ่านหนังสือผ่อนคลายสมาธิ ตรงลานกว้างนั้นมีที่นั่งเยอะแยะไปหมด อีกทั้งยังสามารถมองขึ้นไปจะเห็นระเบียงห้องเรียนของชั้น 2 ได้
ตามแผนที่วางไว้ ก. จะเรียนอยู่ชั้น 2 ส่วนผมเรียนอยู่ชั้น 1 ผมกับเพื่อนๆของ ก. คิดไว้ว่าในตอนที่ ก. เรียนเสร็จจากชั้น2 ผมจะไปรอ ก. ที่ลานกว้างของชั้น 1
โดยที่ให้เพื่อนๆของ ก. พาเธอเดินลงมาที่ลานกว้างของชั้น 1 ผมจะสารภาพรักกับเธอตรงนั้นพร้อมกับดอกไม้ตามสูตรของผู้ชายจีบผู้หญิงแบบออริจินัล
*ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้ทุ่มเทความรักให้ใครได้ขนาดนี้มาก่อน*
เข้าเรื่องต่อนะครับ เวลาผ่านไปไม่กี่วันนับจากวันนั้นที่ผมวางแผนกับเพื่อนๆของ ก. จนกระทั่งถึง
วันที่ 18 พฤษภาคม 2555 วันนั้นเป็นวันศุกร์ ตามแผนเลยครับ ผมไปรอเธอที่ลานอาคารชั้น 1 และได้บอกเพื่อนๆของก. ว่าผมอยู่ที่นั่นแล้ว ผมเงยหน้ามองขึ้นไปบนระเบียงห้องเรียนของ ก. ผมเห็นเพื่อนๆของ ก. เดินออกมา "เอาล่ะถึงเวลาแล้ว ใจเย็นๆ"ผมกล่าวกับตัวเองรวบรวมความกล้า...จนกระทั่งเธอเดินลงบันไดลงมาถึงชั้น 1 ผมเห็นเธอ แล้วเธอก็เห็นผมด้วยเช่นกัน ในตอนนั้นเธอคงจะรู้แล้วว่าผมเตรียมแผนการอะไรสักอย่างอยู่ในใจ เธอยืนมองอยู่แต่ไม่ยอมเดินมา เพื่อนๆของเธอจึงพยายามดึงเธอมาให้ได้จนกระทั่งเธอยอมเดินมาถึงที่ผมอยู่ ในตอนนั้นบรรยากาศค่อนข้างที่จะเสียงดัง แต่รู้ไหมว่าผมไม่ได้ยินเสียงรอบๆบริเวณนั้นอีกแล้ว ในใจผมต้องการรับรู้แค่เสียงของเธอเท่านั้น เธอนั่งลงพร้อมกับยิบไอแพดอาวุธคู่กายของเธอขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่นิ่งเฉยเหมือนคนอมทุกข์ตลอดเวลา ในใจผมตอนนั้นผมก็กลัวนะ กลัวว่าจะแห้วเพราะสีหน้าของเธอทำให้ผมไม่สามารถเดาได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ ผมยืนอยู่นิ่งพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงที่แอบไว้อยู่ด้านหลัง ผมหันไปมองเพื่อนๆของเธอ เพื่อนๆของผมและคนอื่นๆที่อยู่บริเวณใกล้ๆนั้น รู้ไหมครับทุกคนหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันมามองตรงที่ผมอยู่กับ ก. และแล้วผมก็ใจดีสู้เสือเป็นไงเป็นกัน ผมเดินช้าๆ2-3 ก้าวไปตรงหน้าเธอ
ผมคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ มันทำให้เธอที่กำลังจิ้มไอแพดอยู่ถึงกับชะงักนิดนึงจากสีหน้าที่เรียบเฉยนิ่งๆ ก็แสดงอาการออกมาว่าตกใจ ดวงตาคู่นั้นผมยังจำได้ดี
เป็นครั้งแรกที่ผมได้ใกล้ๆเธอในตอนนั้น เธอสวยมากๆ จากที่ผมคุกเข่าอยู่ผมก็ต่อด้วยนำดอกกุหลาบที่อยู่ในมือยื่นส่งให้เธอ
ในตอนนั้นเธอใช้มือซ้ายลูบท้ายทอยตัวเอง ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าในตอนนั้นเธอเขิลหรืออะไร ผมต่อด้วยการพูดว่า
"ผมชอบพี่นะ พี่เป็นแฟนกับผมนะ"
ในตอนนั้นแหละครับทุกคนในบริเวณนั้นส่งเสียงกริ๊ดกันดังมาก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจแล้วครับสมาธิของผมในตอนนั้นผมรอคำตอบจากปากเธอว่า เธอจะพูดว่าอะไร
เธอให้คำตอบผมว่า
"มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ"
ผมอึ้งอยู่ด้วยความที่ไม่เคยรู้จักกับความรักทำให้ผมคิดได้ในทันทีว่า ใช่แล้วมันเร็วไปไหมที่ผมจะไปขอเธอเป็นแฟน
ผมจึงได้ถามต่อไปว่า
"งั้นผมขอเบอร์โทรศัพท์พี่ได้ไหม"
ผมลุ้นมากเพราะในใจก็กลัวว่าเธอจะไม่ให้ แต่แล้วในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี
เธอให้เบอร์โทรศัพท์มา ผมดีใจที่สุดเพราะอย่างน้อยถึงเราจะไม่ได้เป็นแฟนกันก่อน แต่คำตอบที่เธอพูดมาว่า "มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ" ทำให้ผมคิดได้ทันทีว่าก่อนจะกำเนิดความรัก เราต้องเรียนรู้กับมันก่อนจะให้อยู่ๆเกิดขึ้นโดยกระทันหันไม่ได้
เธอลุกขึ้นและเดินไปพร้อมกับเจ้าไอแพดเคสสีชมพูฟรุ้งฟริ้งอันนั้นไป ผมยืนคิดอยู่ต่อว่าได้เบอร์มาแล้วต้องทำยังไงต่อ"มันก็ต้องโทรคุยกันสิ"
หลังจากที่ผมได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมา ผมก็ได้โทรหาเธอทุกวันคุยกันตามประสาผู้ชายจีบผู้หญิง เอาล่ะครับจุดเริ่มต้นในการเรียนรู้ความรักของผมกำลังเริ่มขึ้นแล้ว หลังจากนี้คือการที่เธอให้บทพิสูจย์กับผมว่า ผมนั้นคู่ควรกับเธอหรือป่าว เป็นเรื่องราวมากมายที่ผมพบเจอก่อนที่จะได้เป็นแฟนกับเธอ
ผมใช้เวลาตามจีบตามคุยกับเธอ เป็นระยะเวลากว่า 9 เดือน หากมีใครสนใจจะอ่านต่อผมจะมาเล่าให้ฟังในตอนถัดไป ขอบคุณครับที่อ่านมาถึงตอนนี้