สวัสดีค่ะ เราไม่รู้จะเกริ่นยังไงดีแต่เราเรียนจบมาได้ประมาณ2ปีแล้ว เราไม่เคยมีความสุขกับการมีชีวิตเลย ทุกการกระทำของเราจะถูกวิพากษ์วิจารณ์จากแม่อยู่เสมอ บ้านเราเคยมี4คนคือพ่อ แม่ เราและน้องชาย ตอนนี้พ่อเสียไปแล้ว แต่ก่อนที่พ่อจะเสียเราก็อยู่กับฝันร้ายมาตลอดตั้งแต่เริ่มจำความได้ พ่อเรากินเหล้าและไม่ค่อยทำงาน มีแต่แม่ที่เป็นเสาหลัก เวลาที่เมากลับบ้านก็มักจะทะเลาะและมีปากเสียงกันประจำจนบางครั้งแม่ก็ต้องพาเรากับน้องวิ่งหนีตอนที่พ่อเมาแล้วอาละวาดทำลายข้าวของ ตอนที่พ่อเรายังมีชีวิตอยู่เราเกลียดพ่อเรามาก เกลียดจนอธิษฐานทุกวันว่าอยากให้เขาตายๆไปสักที เขาทำร้ายแม่ต่อหน้าเราหลายครั้งมาก และมีหลายครั้งที่มันหนักจนเกือบถึงขั้นเสียชีวิตแต่แม่เราก็ยังทนอยู่กับเขามาตลอดจนเขาเสียเมื่อเราอายุ18จะเข้า19ปี แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ดีไปหมดซะทุกอย่าง เวลาที่ไม่เมาพ่อจะเป็นคนที่เข้าใจเรามากกว่า รับฟังเรามากกว่าแม่ เราเคยร้องไห้พ่อก็เข้ามาปลอบ แต่ถ้าร้องไห้ต่อหน้าแม่จะถูกแม่ด่าตลอดว่าปัญญาอ่อน ไร้สาระ จนเราไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกเลย ตอนเด็กๆเวลาที่ของเล่นน้องพังแม่ก็จะพยายามซื้อให้ใหม่ตลอด เราที่อยากได้อะไรก็ต้องยอมให้น้องก่อนเสมอ เราโคตรเกลียดคำว่าเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องเลย ตุ๊กตาสวยๆที่อยากมีเหมือนเพื่อนก็ไม่เคยซื้อให้เอาแต่บอกว่าเปลือง แต่น้องอย่างได้อะไรก็ซื้อให้เสมอ ครั้งนึงเราเคยร้องไห้และแม่บอกว่าถ้าไม่หยุดร้องจะฉีกการ์ดของเล่นเราทิ้งซึ้งเราไม่หยุดแม่ก็ฉักมันทิ้งต่อหน้าเรา เป็นเรื่องที่จำได้ไม่ลืมแต่เขาลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยทำแบบนั้น
เขาไม่ให้เรามีแฟน กลัวเราท้อง กลัวเราโดนหลอก เขากลัวเราพลาดเหมือนเขาในอดีต ซึ่งอันนี้เราก็ไม่ติดอะไรเพราะไม่ได้คิดจะอยากมีอยู่แล้ว ซึ่งจนทุกวันนี้เราก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ถ้าสมมติว่าชอบใครขึ้นมาก็ให้เขารู้ไม่ได้อีกเหมือนกันเพราะเขาพูดว่าถ้าท้องขึ้นมากูเอาตายนะ เราแค่ชอบใครสักคนมั้ย เราไม่ได้ไปมีอะไรกับเขาทำไมเวลาพูดอะไรถึงไม่คิดถึงใจคนฟังเลยสักนิด เขาคิดว่าเขาเป็นแม่จะพูดอะไรกับเราก็ได้ เพราะเราเคยเถียงเขาแล้วเขาก็ด่ากลับมาว่า"ยิ่งใหญ่แค่ไหนถึงมาเถียงกู เอาตัวเองยังไม่รอดก็ยังจะปากดี"บางครั้งก็บอกว่า"กูเป็นแม่นะ" ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเกิดมาเป็นลูกเขา เขาเลือกลูกไม่ได้เราเองก็เลือกแม่ไม่ได้เหมือนกัน ใครๆก็อยากได้อะไรที่มันตรงใจตัวเองทั้งนั้นเพียงแต่มันเลือกไม่ได้แค่นั้นเอง เราไม่เคยอยากเกิดมาในครอบครัวนี้ที่ให้ความสุขเราไม่ได้ เราไม่เคยมีความสุขเวลาออกไปเที่ยวกับที่บ้าน เราเกลียดการออกไปไหนมาไหนกับพ่อแม่ เขาควบคุมเรามาโดยตลอดและไม่เคยให้อิสระ หัดขับรถให้น้อง พอน้องอยากออกไปเที่ยวที่ไหนก็ให้ไป ต่างจากเราที่ไม่ให้ขับ เวลาจะไปไหนมาไหนก็ต้องไปส่งตลอด ตอนที่เราอยู่ม.ปลายงานก็เยอะ เขาต้องไปส่งบ่อยแล้วก็มักจะบ่นเสมอว่าน่ารำคาญ วุ่นวาย เราไม่รู้ว่าตัวเองจะมีตัวตนไปทำไมในเมื่อทำอะไรแล้วไม่ถูกใจเขาขนาดนี้ บ้านไม่เคยเป็นเซฟโซนให้เราเลยสักนิด เราคิดว่าหลังจากที่พ่อเสียชีวิตคงจะดีขึ้น แต่ไม่เลย มันหนักยิ่งกว่าเดิม
แม่เป็นหัวหน้าครอบครัวและบงการทุกอย่าง ก้าวก่ายแทบทุกเรื่องส่วนตัว เราเคยเขียนนิยายวายเรื่องหนึ่งและได้ตีพิมพ์อยู่ในตอนนี้ ก่อนหน้านั้นที่จะเซ็นสัญญา เราไปปริ้นค์ใบสัญญาออกมาพอเจาเห็นเขาก็ด่าว่าจะทำอะไรชอบไม่บอก กลัวไม่ได้ทำนักหรือไง ถ้าถูกหลอกขึ้นมาจะทำยังไงซึ่งเราก็ไม่สนใจ ระหว่างที่รอหนังสือตีพิมพ์ออกมาเขาก็ค่อนขอดเราอยู่อย่างงั้นว่านานขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เงินคงโง่ให้เขาหลอกไปแล้ว จนกระทั่งวันที่สำนักพิมพ์โอนเงินมาให้จำนวนนึงซึ่งมากพอสมควรเขาก็เข้ามาจัดแจงทุกอย่างบอกจะเอาไปจ่ายค่านั่นค่านี่ จะซื้อของทั้งๆที่มันเป็นเงินของเรา เราจะซื้อของของเรายังไม่ได้เลย เขาเอาเงินเราไปซื้อทองแล้วก็บอกว่าทองเป็นของเขาเราไม่มีส่วน เราเกลียดการที่แม่คิดว่าเขาเป็นแม่จะทำอะไรกับเราก็ได้ เขาไม่เคยคิดว่าบางอย่างที่เขาทำมันผิด เราเป็นลูกเราไม่มีสิทธิ์เถียง เขาเคยบอกเราว่าจะดีจะชั่วยังไงพ่อแม่ก็นังเป็นพ่อแม่ถ้าไปเกลียดพ่อแม่มันจะบาปตกนรก แต่ที่เป็นอยู่มันก็ไม่ต่างจากนรกเลยด้วยซ้ำ เราจะไปรักพ่อที่เคยเอามีดไล่ฟันเราตอนเมาเหล้าได้ยังไง แล้วเราจะรักแม่ที่ขโมยชีวิตเราไปได้ยังไง เราไม่เคยคิดเรื่องการฆ่าตัวตายมาก่อนจน3-4ปีหลังจากที่พ่อเสียก็มีเรื่องพวกนี้เข้ามาในสมองมากขึ้น เราได้แต่คิดว่าอยากหายไปแต่เราไม่กล้าพอ เรานอนไม่หลับเพราะติดกังวลมาตลอดตอนที่พ่อเมากลับมาดึกๆ เราอิจฉาเวลาที่เห็นทุกคนมีความสุขและมีชีวิตที่ดี ทำไมเราถึงไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนั้นบ้าง เราเกลียดที่แม่ชอบเอาเรื่องในครอบครัวไปเล่าให้ญาติพี่น้องเขาฟัง เราไม่เคยมองว่าสายตาที่คนนอกมองเข้ามาเพราะสงสาร เรารู้สึกเหมือนเขากำลังสมเพชและบีบตัวเราให้เล็กลงเรื่อยๆจนไม่มีใครสนใจ
เราก็แค่คนคนนึงที่อยู่ในจุดมืดที่ไฟหรือแสงสว่างส่องไม่ถึง ต่อให้จะตะโกนหรือขอความช่วยเหลือแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็น เราอยากเห็นตัวเองมีความสุขนะ และทุกวันนี้ก็กำลังพยายามมากๆ แต่มีอย่างเดียวที่กลัวคือกลัวว่ามันจะท้อระหว่างทางจนหมดกำลังใจและพาตัวเองไปไม่ถึงวันนั้น มันเหนื่อยมันท้อ ต่อหน้าทุกคนเราดูเฮฮาแบะมีความสุขมาก จนบางครั้งแม่ก็ยังด่าเลยว่าเวลาว่าอะไรไม่สำนึกไม่ฟัง มันอาจจะเป็นการกระทำที่นิสัยไม่ดีแต่เรากำลังต่อต้านเขาอยู่ อยากให้เขาเกลียดเรามากๆเผื่อสักวันถ้าไม่มีเราขึ้นมาเขาก็จะอยู่ได้โดยไม่เป็นอะไร การที่ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวในห้องมันเหนื่อยมากเลยนะ ต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้คนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน ตอนนี้เรากำลังวางแผนจะเก็บเงินและหนีออกไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองโดนที่ไม่มีเขา แต่มันดูมืดมนและมองไม่เห็นรูปร่างเลยเพราะเราไม่เคยอยู่โดยไม่มีคนที่บ้าน เราไม่รู้ว่าเรากำลังตัดสินใจถูกหรือผิด แต่ถ้าเรายังยอมอยู่กับเขาตลอดไปบางทีชีวิตเราอาจจะจบในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้ก็ได้ สำหรับใครที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ก็อยากขอบคุณมากนะคะที่เสียสละเวลามาอ่านแบะรับรู้ความทุกข์ใจของเรา ขอให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีและอย่าเจออะไรที่มันบั่นทอนจิตใจมากๆเหมือนเราเลยนะคะ ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคะ ขอบคุณค่ะ
ทรมานกับการถูกผูกติดกับครอบครัว
เขาไม่ให้เรามีแฟน กลัวเราท้อง กลัวเราโดนหลอก เขากลัวเราพลาดเหมือนเขาในอดีต ซึ่งอันนี้เราก็ไม่ติดอะไรเพราะไม่ได้คิดจะอยากมีอยู่แล้ว ซึ่งจนทุกวันนี้เราก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ถ้าสมมติว่าชอบใครขึ้นมาก็ให้เขารู้ไม่ได้อีกเหมือนกันเพราะเขาพูดว่าถ้าท้องขึ้นมากูเอาตายนะ เราแค่ชอบใครสักคนมั้ย เราไม่ได้ไปมีอะไรกับเขาทำไมเวลาพูดอะไรถึงไม่คิดถึงใจคนฟังเลยสักนิด เขาคิดว่าเขาเป็นแม่จะพูดอะไรกับเราก็ได้ เพราะเราเคยเถียงเขาแล้วเขาก็ด่ากลับมาว่า"ยิ่งใหญ่แค่ไหนถึงมาเถียงกู เอาตัวเองยังไม่รอดก็ยังจะปากดี"บางครั้งก็บอกว่า"กูเป็นแม่นะ" ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเกิดมาเป็นลูกเขา เขาเลือกลูกไม่ได้เราเองก็เลือกแม่ไม่ได้เหมือนกัน ใครๆก็อยากได้อะไรที่มันตรงใจตัวเองทั้งนั้นเพียงแต่มันเลือกไม่ได้แค่นั้นเอง เราไม่เคยอยากเกิดมาในครอบครัวนี้ที่ให้ความสุขเราไม่ได้ เราไม่เคยมีความสุขเวลาออกไปเที่ยวกับที่บ้าน เราเกลียดการออกไปไหนมาไหนกับพ่อแม่ เขาควบคุมเรามาโดยตลอดและไม่เคยให้อิสระ หัดขับรถให้น้อง พอน้องอยากออกไปเที่ยวที่ไหนก็ให้ไป ต่างจากเราที่ไม่ให้ขับ เวลาจะไปไหนมาไหนก็ต้องไปส่งตลอด ตอนที่เราอยู่ม.ปลายงานก็เยอะ เขาต้องไปส่งบ่อยแล้วก็มักจะบ่นเสมอว่าน่ารำคาญ วุ่นวาย เราไม่รู้ว่าตัวเองจะมีตัวตนไปทำไมในเมื่อทำอะไรแล้วไม่ถูกใจเขาขนาดนี้ บ้านไม่เคยเป็นเซฟโซนให้เราเลยสักนิด เราคิดว่าหลังจากที่พ่อเสียชีวิตคงจะดีขึ้น แต่ไม่เลย มันหนักยิ่งกว่าเดิม
แม่เป็นหัวหน้าครอบครัวและบงการทุกอย่าง ก้าวก่ายแทบทุกเรื่องส่วนตัว เราเคยเขียนนิยายวายเรื่องหนึ่งและได้ตีพิมพ์อยู่ในตอนนี้ ก่อนหน้านั้นที่จะเซ็นสัญญา เราไปปริ้นค์ใบสัญญาออกมาพอเจาเห็นเขาก็ด่าว่าจะทำอะไรชอบไม่บอก กลัวไม่ได้ทำนักหรือไง ถ้าถูกหลอกขึ้นมาจะทำยังไงซึ่งเราก็ไม่สนใจ ระหว่างที่รอหนังสือตีพิมพ์ออกมาเขาก็ค่อนขอดเราอยู่อย่างงั้นว่านานขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เงินคงโง่ให้เขาหลอกไปแล้ว จนกระทั่งวันที่สำนักพิมพ์โอนเงินมาให้จำนวนนึงซึ่งมากพอสมควรเขาก็เข้ามาจัดแจงทุกอย่างบอกจะเอาไปจ่ายค่านั่นค่านี่ จะซื้อของทั้งๆที่มันเป็นเงินของเรา เราจะซื้อของของเรายังไม่ได้เลย เขาเอาเงินเราไปซื้อทองแล้วก็บอกว่าทองเป็นของเขาเราไม่มีส่วน เราเกลียดการที่แม่คิดว่าเขาเป็นแม่จะทำอะไรกับเราก็ได้ เขาไม่เคยคิดว่าบางอย่างที่เขาทำมันผิด เราเป็นลูกเราไม่มีสิทธิ์เถียง เขาเคยบอกเราว่าจะดีจะชั่วยังไงพ่อแม่ก็นังเป็นพ่อแม่ถ้าไปเกลียดพ่อแม่มันจะบาปตกนรก แต่ที่เป็นอยู่มันก็ไม่ต่างจากนรกเลยด้วยซ้ำ เราจะไปรักพ่อที่เคยเอามีดไล่ฟันเราตอนเมาเหล้าได้ยังไง แล้วเราจะรักแม่ที่ขโมยชีวิตเราไปได้ยังไง เราไม่เคยคิดเรื่องการฆ่าตัวตายมาก่อนจน3-4ปีหลังจากที่พ่อเสียก็มีเรื่องพวกนี้เข้ามาในสมองมากขึ้น เราได้แต่คิดว่าอยากหายไปแต่เราไม่กล้าพอ เรานอนไม่หลับเพราะติดกังวลมาตลอดตอนที่พ่อเมากลับมาดึกๆ เราอิจฉาเวลาที่เห็นทุกคนมีความสุขและมีชีวิตที่ดี ทำไมเราถึงไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนั้นบ้าง เราเกลียดที่แม่ชอบเอาเรื่องในครอบครัวไปเล่าให้ญาติพี่น้องเขาฟัง เราไม่เคยมองว่าสายตาที่คนนอกมองเข้ามาเพราะสงสาร เรารู้สึกเหมือนเขากำลังสมเพชและบีบตัวเราให้เล็กลงเรื่อยๆจนไม่มีใครสนใจ
เราก็แค่คนคนนึงที่อยู่ในจุดมืดที่ไฟหรือแสงสว่างส่องไม่ถึง ต่อให้จะตะโกนหรือขอความช่วยเหลือแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็น เราอยากเห็นตัวเองมีความสุขนะ และทุกวันนี้ก็กำลังพยายามมากๆ แต่มีอย่างเดียวที่กลัวคือกลัวว่ามันจะท้อระหว่างทางจนหมดกำลังใจและพาตัวเองไปไม่ถึงวันนั้น มันเหนื่อยมันท้อ ต่อหน้าทุกคนเราดูเฮฮาแบะมีความสุขมาก จนบางครั้งแม่ก็ยังด่าเลยว่าเวลาว่าอะไรไม่สำนึกไม่ฟัง มันอาจจะเป็นการกระทำที่นิสัยไม่ดีแต่เรากำลังต่อต้านเขาอยู่ อยากให้เขาเกลียดเรามากๆเผื่อสักวันถ้าไม่มีเราขึ้นมาเขาก็จะอยู่ได้โดยไม่เป็นอะไร การที่ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวในห้องมันเหนื่อยมากเลยนะ ต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้คนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน ตอนนี้เรากำลังวางแผนจะเก็บเงินและหนีออกไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองโดนที่ไม่มีเขา แต่มันดูมืดมนและมองไม่เห็นรูปร่างเลยเพราะเราไม่เคยอยู่โดยไม่มีคนที่บ้าน เราไม่รู้ว่าเรากำลังตัดสินใจถูกหรือผิด แต่ถ้าเรายังยอมอยู่กับเขาตลอดไปบางทีชีวิตเราอาจจะจบในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้ก็ได้ สำหรับใครที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ก็อยากขอบคุณมากนะคะที่เสียสละเวลามาอ่านแบะรับรู้ความทุกข์ใจของเรา ขอให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีและอย่าเจออะไรที่มันบั่นทอนจิตใจมากๆเหมือนเราเลยนะคะ ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคะ ขอบคุณค่ะ