ยาวหน่อยนะครับ
ตอนนี้ผมคุยๆ กับผู้หญิงคนนึงมาจะสองเดือนแล้วครับ เราเจอกันโดยบังเอิญ ผมอายุ 30 น้องอายุ 23 พึ่งเริ่มทำงาน โดยรวมก็ถือว่า ok ในระดับนึง ในเรื่อง ทัศนคติ นิสัย และการใช้ชีวิต (ความคิดเธอค่อนข้างโตกว่าคนรุ่นเดียวกันพอสมควรครับ) ตอนนี้เหมือนอยู่ในสถานะคนคุยกัน แต่ผมก็ชัดเจนมาตลอดนะครับว่าจีบ เค้าเองก็รับรู้และไม่ได้ปฏิเสธ แต่เหมือนแบ่งรับแบ่งสู้ ดูพฤติกรรมผมและความอดทนยังไงไม่รู้
เหมือนจะไปได้สวยใช่มั้ยครับ? แต่ถ้ามันเรียบง่ายขนาดนั้น มันก็คงไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าชีวิตคนสิครับ (แมร่งงเอ๊ยยยย)
ประเด็นคือเธอเป็นคนเงียบๆ โลกส่วนตัวสูงครับแต่ติดเพื่อนมากในสังคมเล็กๆของเธอ ไปไหนมาไหนหรือทำอะไรตัวคนเดียวเป็นเรื่องปกติ ครั้งสุดท้ายที่มีแฟนนี่คือ 4-5 ปีที่แล้ว สังคมเธอคนค่อนข้างเล็กเพื่อน 4-5 คนจากสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่เจอกันบ่อยมากเกือบทุกวันหลังเลิกงานหรือเสาร์-อาทิตย์
ผมเข้าใจเธอตรงนี้นะ ผมเองก็โลกส่วนตัวสูงเหมือนกันและไม่คิดจะไปเปลี่ยนแปลงอะไรเธอเลย ไม่คาดหวังให้เธอต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ในแบบที่ผมต้องการ ไม่เคยเซ้าซี้ จู้จี้จุกจิก หรือไปเยอะใส่ ออกแนวใส่ใจเธอเป็นห่วงเธออยู่ห่างๆซะมากกว่า ผมชอบเธอในแบบที่เธอเป็นอยู่แล้ว เข้าใจความไม่ติดมือถือ (เวลาทำงานและเวลาอยู่กับเพื่อนไม่แตะมือถือส่วนมากผมพิมพ์ทิ้งไว้แล้วเธอจะมาตอบ ไม่ได้ตอบทันที) ผมพูดเสมอว่าตอนนี้ผมไม่คิดจะเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเธอเมื่อยังไม่ถึงเวลา เข้าใจว่าอายุประมาณนี้ติดเพื่อน เพื่อนมาก่อนเป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้สำหรับผมคือการเข้าไปอยู่ข้างๆ ชีวิตเค้า คอยให้กำลังใจคอยดูแลเค้าในเวลาที่เค้าไม่ ok มากกว่า
จากคนที่จะไม่พอใจเวลามีคนมาถามว่าอยู่ไหน ทำอะไร กลับเมื่อไหร่ (ผมไม่ทำนะครับไม่ใช่สไตล์ผม แต่คนที่เคยมาจีบทำ) กลายเป็นคนรายงานผมเองเวลาอยู่ข้างนอกตอนกำลังจะกลับบ้านหรือถึงบ้านแล้ว
จากคนที่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์นานๆ กลับอนุญาตให้ผมโทรมาอยู่เป็นเพื่อน เวลาอยู่ข้างนอกกับเพื่อนของเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน และเริ่มแนะนำเพื่อนให้ผมรู้จักคร่าวๆ
เวลาชวนไปไหนเธอก็ไปนะครับ แต่อาจจะนัดยากหน่อย เพราะงานเธอเวลาหยุดไม่ค่อยตรงกับชาวบ้าน
แต่นอกจากนี้แล้ว เธอนิ่งมากครับ นิ่งจริงๆ นิ่ง shiphai เลยครับ ไม่แสดงออกเลยว่ารู้สึกยังไง แค่ไหน บางทีผมก็มีท้อบ้างครับ คืออยากรู้สัญญาณที่ชัดเจนขึ้นบ้างว่าจะยังไงต่อ
ช่วงแรกๆที่คุยกันเคยถามเธอตรงๆนะครับ เรื่องตอบช้า เรื่องติดเพื่อนหรือไม่ค่อยแสดงออก เธอก็บอกว่าเธอรู้ตัวดีว่ามันเป็นนิสัยที่ไม่น่ารักของเธอ แต่นี่คือตัวตนของเธอ ถ้าทนเธอไม่ไหวเมื่อไหร่ แล้วผมจะไปเธอก็เข้าใจนะ ไม่อยากให้เสียเวลา
ล่าสุดที่ถามไปตรงๆว่าระหว่างผมกับเธอเรามีโอกาสที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ได้มั้ย คำตอบที่ได้กลับมาคือ ถ้าตอบว่ามีก็เหมือนให้ความหวัง เธอขอว่าอย่าพึ่งคิดเรื่องพัฒนาความสัมพันธ์ได้มั้ย ให้เวลาเป็นตัวช่วยตัดสินดีกว่า แล้วตอนนี้เราสองคนก็พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ (ซึ่งก็จริงส่วนหนึ่ง เพราะเราทั้งคู่เป็นคนที่รักตัวเองในระดับหนึ่ง ไม่ใช่คนโหยหาความรักจากใครสำหรับผม ผมรักตัวเองเป็น และรักมากพอแล้วจน ณ ตอนนี้ความสุขของผมคือการได้ดูแลใครซักคนให้ดีกว่าในแบบที่ตัวเองโตมา) เธอไม่อยากเอาคำๆเดียว คำว่าแฟนมาใช้ แล้วเปลี่ยนทุกอย่างไป ตอนนี้เธอเลยยังไม่อยากคิดจะมีแฟนหรือว่าใช้คำว่าแฟนกับใคร ยังพอใจกับชีวิตในตอนนี้อยู่ แต่เธอก็ไม่คิดจะปิดกั้นผม ผมอยากจะคุยกับใครก็ได้ตามใจผมเลย ถ้าวันนึงผมเจอคนที่ถูกใจแล้วอีกฝั่งนึงก็พร้อมที่จะเป็นแฟนกับผม เธอก็จะยินดีด้วย
ป.ล. ตอนไปถามนี่ไม่ได้ดราม่าหรือน้อยใจอะไรเธอนะครับ แต่พออายุมากขึ้นสิ่งเดียวที่ต้องการในคสพ. คือความสบายใจครับ เลยถามไปเหมือนเพื่อโยนหินถามทาง (แต่อาจจะโยนก้อนใหญ่ไปหน่อย เพราะดันเป็นคนตรงๆ)
คำถามที่อยากจะถามคุณผู้หญิงนะครับ แบบนี้คือยังไงครับ จะว่ากั๊กก็ไม่เชิง หรือว่าผมจะยังไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเธอ (ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็เข้าใจนะครับเธออายุยังน้อยยังมีโอกาสได้เจอคนอีกเยอะ อาจจะยังไม่อยากผูกมัดกับใคร ในขณะที่ผมปีนี้ก็ 30 แล้วครับ ผ่านอะไรมาเยอะ ตอนนี้อยากหา life partner อยู่ด้วยกันเรียบๆง่ายไม่หวือหวาแต่มั่นคงมากกว่า) หรือว่าเธอแค่ยังไม่มั่นใจในตัวผมครับ? ผมมืดแปดด้านจริงๆ ครับ
ถามว่าเธอมีคนคุยคนอื่นมั้ย เท่าที่ผมดู ก็ไม่น่าจะมีนะครับ เพราะถ้าไม่นอนก็อยู่กับเพื่อนเกือบจะตลอดเวลา (เธอนอนเก่งมากครับเพราะทำงานหนัก บวกติดเพื่อน เสาร์-อาทิตย์ตื่นตอนเย็นหรือนอนข้ามวันคือเรื่องปกติ ถ้ามีแข่งนอนผมจะส่งไปประกวดเลยครับ ได้ตังมากินขนมฟรีชัวร์ๆ) เคยถามตรงๆ เธอก็บอกว่าไม่มี
เรื่องของเรื่องคือผมไม่อยากคิดอะไรเข้าข้างตัวเองน่ะครับ อยากจะเพื่อใจไว้ด้วยส่วนหนึ่ง
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะครับ
อยากถามคุณผู้หญิงโลกส่วนตัวสูงหรือติดเพื่อนหน่อยครับ
ตอนนี้ผมคุยๆ กับผู้หญิงคนนึงมาจะสองเดือนแล้วครับ เราเจอกันโดยบังเอิญ ผมอายุ 30 น้องอายุ 23 พึ่งเริ่มทำงาน โดยรวมก็ถือว่า ok ในระดับนึง ในเรื่อง ทัศนคติ นิสัย และการใช้ชีวิต (ความคิดเธอค่อนข้างโตกว่าคนรุ่นเดียวกันพอสมควรครับ) ตอนนี้เหมือนอยู่ในสถานะคนคุยกัน แต่ผมก็ชัดเจนมาตลอดนะครับว่าจีบ เค้าเองก็รับรู้และไม่ได้ปฏิเสธ แต่เหมือนแบ่งรับแบ่งสู้ ดูพฤติกรรมผมและความอดทนยังไงไม่รู้
เหมือนจะไปได้สวยใช่มั้ยครับ? แต่ถ้ามันเรียบง่ายขนาดนั้น มันก็คงไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าชีวิตคนสิครับ (แมร่งงเอ๊ยยยย)
ประเด็นคือเธอเป็นคนเงียบๆ โลกส่วนตัวสูงครับแต่ติดเพื่อนมากในสังคมเล็กๆของเธอ ไปไหนมาไหนหรือทำอะไรตัวคนเดียวเป็นเรื่องปกติ ครั้งสุดท้ายที่มีแฟนนี่คือ 4-5 ปีที่แล้ว สังคมเธอคนค่อนข้างเล็กเพื่อน 4-5 คนจากสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่เจอกันบ่อยมากเกือบทุกวันหลังเลิกงานหรือเสาร์-อาทิตย์
ผมเข้าใจเธอตรงนี้นะ ผมเองก็โลกส่วนตัวสูงเหมือนกันและไม่คิดจะไปเปลี่ยนแปลงอะไรเธอเลย ไม่คาดหวังให้เธอต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ในแบบที่ผมต้องการ ไม่เคยเซ้าซี้ จู้จี้จุกจิก หรือไปเยอะใส่ ออกแนวใส่ใจเธอเป็นห่วงเธออยู่ห่างๆซะมากกว่า ผมชอบเธอในแบบที่เธอเป็นอยู่แล้ว เข้าใจความไม่ติดมือถือ (เวลาทำงานและเวลาอยู่กับเพื่อนไม่แตะมือถือส่วนมากผมพิมพ์ทิ้งไว้แล้วเธอจะมาตอบ ไม่ได้ตอบทันที) ผมพูดเสมอว่าตอนนี้ผมไม่คิดจะเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเธอเมื่อยังไม่ถึงเวลา เข้าใจว่าอายุประมาณนี้ติดเพื่อน เพื่อนมาก่อนเป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้สำหรับผมคือการเข้าไปอยู่ข้างๆ ชีวิตเค้า คอยให้กำลังใจคอยดูแลเค้าในเวลาที่เค้าไม่ ok มากกว่า
จากคนที่จะไม่พอใจเวลามีคนมาถามว่าอยู่ไหน ทำอะไร กลับเมื่อไหร่ (ผมไม่ทำนะครับไม่ใช่สไตล์ผม แต่คนที่เคยมาจีบทำ) กลายเป็นคนรายงานผมเองเวลาอยู่ข้างนอกตอนกำลังจะกลับบ้านหรือถึงบ้านแล้ว
จากคนที่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์นานๆ กลับอนุญาตให้ผมโทรมาอยู่เป็นเพื่อน เวลาอยู่ข้างนอกกับเพื่อนของเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน และเริ่มแนะนำเพื่อนให้ผมรู้จักคร่าวๆ
เวลาชวนไปไหนเธอก็ไปนะครับ แต่อาจจะนัดยากหน่อย เพราะงานเธอเวลาหยุดไม่ค่อยตรงกับชาวบ้าน
แต่นอกจากนี้แล้ว เธอนิ่งมากครับ นิ่งจริงๆ นิ่ง shiphai เลยครับ ไม่แสดงออกเลยว่ารู้สึกยังไง แค่ไหน บางทีผมก็มีท้อบ้างครับ คืออยากรู้สัญญาณที่ชัดเจนขึ้นบ้างว่าจะยังไงต่อ
ช่วงแรกๆที่คุยกันเคยถามเธอตรงๆนะครับ เรื่องตอบช้า เรื่องติดเพื่อนหรือไม่ค่อยแสดงออก เธอก็บอกว่าเธอรู้ตัวดีว่ามันเป็นนิสัยที่ไม่น่ารักของเธอ แต่นี่คือตัวตนของเธอ ถ้าทนเธอไม่ไหวเมื่อไหร่ แล้วผมจะไปเธอก็เข้าใจนะ ไม่อยากให้เสียเวลา
ล่าสุดที่ถามไปตรงๆว่าระหว่างผมกับเธอเรามีโอกาสที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ได้มั้ย คำตอบที่ได้กลับมาคือ ถ้าตอบว่ามีก็เหมือนให้ความหวัง เธอขอว่าอย่าพึ่งคิดเรื่องพัฒนาความสัมพันธ์ได้มั้ย ให้เวลาเป็นตัวช่วยตัดสินดีกว่า แล้วตอนนี้เราสองคนก็พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ (ซึ่งก็จริงส่วนหนึ่ง เพราะเราทั้งคู่เป็นคนที่รักตัวเองในระดับหนึ่ง ไม่ใช่คนโหยหาความรักจากใครสำหรับผม ผมรักตัวเองเป็น และรักมากพอแล้วจน ณ ตอนนี้ความสุขของผมคือการได้ดูแลใครซักคนให้ดีกว่าในแบบที่ตัวเองโตมา) เธอไม่อยากเอาคำๆเดียว คำว่าแฟนมาใช้ แล้วเปลี่ยนทุกอย่างไป ตอนนี้เธอเลยยังไม่อยากคิดจะมีแฟนหรือว่าใช้คำว่าแฟนกับใคร ยังพอใจกับชีวิตในตอนนี้อยู่ แต่เธอก็ไม่คิดจะปิดกั้นผม ผมอยากจะคุยกับใครก็ได้ตามใจผมเลย ถ้าวันนึงผมเจอคนที่ถูกใจแล้วอีกฝั่งนึงก็พร้อมที่จะเป็นแฟนกับผม เธอก็จะยินดีด้วย
ป.ล. ตอนไปถามนี่ไม่ได้ดราม่าหรือน้อยใจอะไรเธอนะครับ แต่พออายุมากขึ้นสิ่งเดียวที่ต้องการในคสพ. คือความสบายใจครับ เลยถามไปเหมือนเพื่อโยนหินถามทาง (แต่อาจจะโยนก้อนใหญ่ไปหน่อย เพราะดันเป็นคนตรงๆ)
คำถามที่อยากจะถามคุณผู้หญิงนะครับ แบบนี้คือยังไงครับ จะว่ากั๊กก็ไม่เชิง หรือว่าผมจะยังไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเธอ (ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็เข้าใจนะครับเธออายุยังน้อยยังมีโอกาสได้เจอคนอีกเยอะ อาจจะยังไม่อยากผูกมัดกับใคร ในขณะที่ผมปีนี้ก็ 30 แล้วครับ ผ่านอะไรมาเยอะ ตอนนี้อยากหา life partner อยู่ด้วยกันเรียบๆง่ายไม่หวือหวาแต่มั่นคงมากกว่า) หรือว่าเธอแค่ยังไม่มั่นใจในตัวผมครับ? ผมมืดแปดด้านจริงๆ ครับ
ถามว่าเธอมีคนคุยคนอื่นมั้ย เท่าที่ผมดู ก็ไม่น่าจะมีนะครับ เพราะถ้าไม่นอนก็อยู่กับเพื่อนเกือบจะตลอดเวลา (เธอนอนเก่งมากครับเพราะทำงานหนัก บวกติดเพื่อน เสาร์-อาทิตย์ตื่นตอนเย็นหรือนอนข้ามวันคือเรื่องปกติ ถ้ามีแข่งนอนผมจะส่งไปประกวดเลยครับ ได้ตังมากินขนมฟรีชัวร์ๆ) เคยถามตรงๆ เธอก็บอกว่าไม่มี
เรื่องของเรื่องคือผมไม่อยากคิดอะไรเข้าข้างตัวเองน่ะครับ อยากจะเพื่อใจไว้ด้วยส่วนหนึ่ง
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะครับ