คือหนูเป็นคนที่หน้าตาไม่ได้ดีค่ะหนูเริ่มโดนเพื่อนบลูลี่ตั้งแต่ป.6ค่ะแต่ก่อนหนูเป็นคนร่าเริงมากเป็นคนตลกสร้างสีสันในกลุ่มแต่พอเริ่มมาเข้าโรงเรียนมัธยมก็รู้สึกว่าเป็นสังคมที่ไม่เหมือนประถม หนูโดนล้อตั้งแต่เข้ามาเรียนเลยค่ะหนูเป็นคนที่ขอบตาดำมากเป็นภูมิแพ้ค่ะทำไงก็ไม่หายนอนให้เต็มอิ่มก็เป็นเหมือนเดิมเพื่อนมันก็ชอบพูดว่า"เห้ยไปสูบซาติ" "นอนหน่อยนะ" "ขอบตาดำแท้" ต่างๆนาๆมักจะพูดต่อท้ายว่าหยอก ล้อเล่น(แต่หนูไม่สนุกกับเขาด้วยเลยกับสิ่งที่เขาทำอยู่เขาทำเหมือนหนูเป็นตัวตลก)แล้วก็จะหัวเราะกันชอบพูดหักหน้าเราต่อหน้าคนอื่นๆ พอมันเป็นเยอะๆเข้าก็รู้สึกท้อมากคงามมั่นใจคือหายไปหมดเลยค่ะหนูโดนล้อมากขึ้นเรื่อยๆจนหนูเก็บมาคิดมาร้องไห้คนเดียวจนตอนนี้หนูอยู่ม.3ก็กลายเป็นว่าไม่อยากเข้าสังคม เก็บตัวอยู่คนเดียว ไม่ออกจากบ้านใครชวนไปไหนไม่เคยไป ข้าวเที่ยงที่โรงเรียนไม่กินตั้งแต่ม.2 ทุกวันนี้ไปโรงเรียนบ้างไม่ไปบ้างรู้สึกอยากตายไปก็ดีมันทรมานเหลือเกินลืมบอกไปค่ะหนูเป็นโรคซึมเศร้า+แพนิคมา3ปีแล้วไม่เคยบอกพ่อแม่ ไม่เคยได้รับการรักษา ไม่เคยไปปรึกษาแพทย์ เคยทำร้ายตัวเองก็บ่อยค่ะทำทุกวิธีหนูเหนื่อยมากเลยค่ะหาใครปรึกษาก็ไม่มีไม่มีใครที่ไว้ใจได้เลยสักคนไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆในวันที่เราต้องการเลยหนูควรทำไงคะให้ยิ้มรับวันพรุ่งนี้ ไม่มีวันไหนที่หนูไม่ร้องไห้เลย