เราเป็นลูกคนโตในบรรดาพี่น้อง 3 คน
ตั้งแต่ ม.1 จนถึงเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ส่งเรามาอยู่กับยายเราอยู่กับยายมาตลอด ความผูกพันของเรากับแม่จึงมีน้อย
พอยายเสียชีวิตไป เราเริ่มทำงาน เราก็กลับมาอยู่กับแม่ ส่วนน้องๆคนอื่นก็แยกไปมีครอบครัวอยู่ต่างจังหวัด (จริงๆในบรรดา 3 คนพี่น้อง แม่จะรักน้องชายคนกลางมากที่สุด ส่วนเรากับน้องสาวเป็นส่วนเกินตลอด ซึ่งแม่ก็ทำให้เห็นแบบนั้นมาตลอด) เมื่อทุกคนย้ายไปมีครอบครัว ก็ไม่มีใครพร้อมจะเอาแม่ไปอยู่ด้วย เราเลยเอาแม่มาอยู่ด้วย
เราอยู่กับแม่ เลี้ยงดูแม่มาตลอดตอนนี้ก็ผ่านมา 20 ปีแล้ว ให้เงินเดือนใช้ พาไปหาหมอ อยากได้อะไรก็หาให้ทุกอย่าง แต่ดูเหมือนว่าเราทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจในสายตาแม่เลย เวลาโมโหอะไรจากไหนก็จะมาลงที่เรา อารมณ์ก็แปรปรวน บ่อยครั้งที่อยู่ๆก็โกรธไม่พูดกับเราโดยไม่มีสาเหตุ ถามคำตอบคำ พูดจาแระชดประชันต่างๆนานา แต่เราก็พยายามอดทน ไม่เคยเถียง ไม่เคยพูดจาไม่ดีด้วย ถ้าเห็นแม่อารมณ์ไม่ดี เราก็แค่เลี่ยงๆหลบๆไป เป็นแบบนี้บ่อยมาค่ะ ดีด้วยไม่เกิน 3-4 วันก็เป็นอีกแล้ว เราเหนื่อยและท้อใจมากๆ
บางทีพอเห็นแม่คนอื่นที่เขาพูดดีๆกับลูก รักและเข้าใจลูก เราก็ได้แต่คิดถึงตัวเอง น้ำตาไหลว่าทำไมเราไม่มีแม่แบบนี้บ้าง
เราเครียด น้อยใจในชีวิตตัวเองและท้อมาก ควรทำยังไงดีคะ
รับมือยังไงกับแม่ที่อารมณ์แปรปรวน และไม่รักเรา
ตั้งแต่ ม.1 จนถึงเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ส่งเรามาอยู่กับยายเราอยู่กับยายมาตลอด ความผูกพันของเรากับแม่จึงมีน้อย
พอยายเสียชีวิตไป เราเริ่มทำงาน เราก็กลับมาอยู่กับแม่ ส่วนน้องๆคนอื่นก็แยกไปมีครอบครัวอยู่ต่างจังหวัด (จริงๆในบรรดา 3 คนพี่น้อง แม่จะรักน้องชายคนกลางมากที่สุด ส่วนเรากับน้องสาวเป็นส่วนเกินตลอด ซึ่งแม่ก็ทำให้เห็นแบบนั้นมาตลอด) เมื่อทุกคนย้ายไปมีครอบครัว ก็ไม่มีใครพร้อมจะเอาแม่ไปอยู่ด้วย เราเลยเอาแม่มาอยู่ด้วย
เราอยู่กับแม่ เลี้ยงดูแม่มาตลอดตอนนี้ก็ผ่านมา 20 ปีแล้ว ให้เงินเดือนใช้ พาไปหาหมอ อยากได้อะไรก็หาให้ทุกอย่าง แต่ดูเหมือนว่าเราทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจในสายตาแม่เลย เวลาโมโหอะไรจากไหนก็จะมาลงที่เรา อารมณ์ก็แปรปรวน บ่อยครั้งที่อยู่ๆก็โกรธไม่พูดกับเราโดยไม่มีสาเหตุ ถามคำตอบคำ พูดจาแระชดประชันต่างๆนานา แต่เราก็พยายามอดทน ไม่เคยเถียง ไม่เคยพูดจาไม่ดีด้วย ถ้าเห็นแม่อารมณ์ไม่ดี เราก็แค่เลี่ยงๆหลบๆไป เป็นแบบนี้บ่อยมาค่ะ ดีด้วยไม่เกิน 3-4 วันก็เป็นอีกแล้ว เราเหนื่อยและท้อใจมากๆ
บางทีพอเห็นแม่คนอื่นที่เขาพูดดีๆกับลูก รักและเข้าใจลูก เราก็ได้แต่คิดถึงตัวเอง น้ำตาไหลว่าทำไมเราไม่มีแม่แบบนี้บ้าง
เราเครียด น้อยใจในชีวิตตัวเองและท้อมาก ควรทำยังไงดีคะ