เราอายุ 30 ปี ทำงานด้านบัญชี เราอยู่ตัวคนเดียว ไร้พ่อแม่ ญาติพี่น้อง
พ่อกับแม่เลิกกัน ขนาดเลิกกันยังทะเลาะกันผ่านเราเสมอ แม่เป็นคนทิ้งไปก่อน ตอนอายุ20
เราถูกคาดหวังมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เรื่องเรียน การใช้เงิน
ครอบครัวไม่ได้มีสมบัติให้เราสักชิ้น เราต้องมาสร้างเอง เริ่มจาก บ้าน รถยนต์ (่ผ่อนอยู่)
ทำทุกอย่างเพื่อพ่อ (แต่ตอนนี้พ่อก็เก็บข้าวของไปเพราะคิดว่าเราเลือกแม่ เขาบอกว่าไม่มีความสุขที่เราติดต่อแม่อยู่)
เราไม่สามารถมีลูกได้เพราะร่างกายไม่แข็งแรง มีปัญหาเรื่องมดลูก ไตเหลือ1ข้าง เรื่องแฟนจึงตัดทิ้งจากชีวิต
ทุกคนค่อยๆออกห่างจากชีวิตเราไป เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก
ทุกครั้งที่พบเจอเรื่องแย่ๆ เราจะโทษตัวเองและด่าตัวเองเสมอ
ด่าตัวเองในใจตลอด เรารู้ตัวนะว่าคิดแบบนี้ไม่ดี แต่เราอดไม่ได้จริงๆ
เราไม่ชอบตัวเองแม้กระทั้งตอนส่องกระจก ไม่เคยมองตัวเองสวยเลย
ขาดความมั่นใจเมื่อต้องพบเจอคนอื่น อยากเล่าความเจ็บปวดให้คนรอบข้างฟัง
แต่เรากลับรู้สึกว่าพูดไปก็ไม่ได้กำลังใจอะไรกลับมา ยิ่งเวลาทำงานเราจะขาดความมั่นใจ
ตรวจเอกสารหน้าเดิมๆหลายรอบ ย้ำคิดย้ำทำ กลัวทำอะไรผิดพลาดตลอด
เราก็แค่อยากระบายลงในนี้
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
เรารู้สึกเกลียดตัวเอง อยากเลิกคิดแต่ทำไม่ได้
พ่อกับแม่เลิกกัน ขนาดเลิกกันยังทะเลาะกันผ่านเราเสมอ แม่เป็นคนทิ้งไปก่อน ตอนอายุ20
เราถูกคาดหวังมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เรื่องเรียน การใช้เงิน
ครอบครัวไม่ได้มีสมบัติให้เราสักชิ้น เราต้องมาสร้างเอง เริ่มจาก บ้าน รถยนต์ (่ผ่อนอยู่)
ทำทุกอย่างเพื่อพ่อ (แต่ตอนนี้พ่อก็เก็บข้าวของไปเพราะคิดว่าเราเลือกแม่ เขาบอกว่าไม่มีความสุขที่เราติดต่อแม่อยู่)
เราไม่สามารถมีลูกได้เพราะร่างกายไม่แข็งแรง มีปัญหาเรื่องมดลูก ไตเหลือ1ข้าง เรื่องแฟนจึงตัดทิ้งจากชีวิต
ทุกคนค่อยๆออกห่างจากชีวิตเราไป เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก
ทุกครั้งที่พบเจอเรื่องแย่ๆ เราจะโทษตัวเองและด่าตัวเองเสมอ
ด่าตัวเองในใจตลอด เรารู้ตัวนะว่าคิดแบบนี้ไม่ดี แต่เราอดไม่ได้จริงๆ
เราไม่ชอบตัวเองแม้กระทั้งตอนส่องกระจก ไม่เคยมองตัวเองสวยเลย
ขาดความมั่นใจเมื่อต้องพบเจอคนอื่น อยากเล่าความเจ็บปวดให้คนรอบข้างฟัง
แต่เรากลับรู้สึกว่าพูดไปก็ไม่ได้กำลังใจอะไรกลับมา ยิ่งเวลาทำงานเราจะขาดความมั่นใจ
ตรวจเอกสารหน้าเดิมๆหลายรอบ ย้ำคิดย้ำทำ กลัวทำอะไรผิดพลาดตลอด
เราก็แค่อยากระบายลงในนี้
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ