สวัสดีค่ะ อยากทราบความคิดเห็นจากหลายๆคน เรื่องชีวิตแต่งงาน ยาวหน่อย แต่จะพยายามกระชับนะคะ
*** เราเคยแต่งงานมาแล้ว 1 ครั้ง สามีเก่าเป็นคนอัธยาศัยดี ไม่เรื่องมาก ดูแลเราดีมาก มีทะเลาะกันบ้าง ถ้าตัดเรื่องความใจร้อนออกไป เค้าจะเป็นคนที่น่ารักมาก แต่เราก็ต้องเลิกกัน เพราะครอบครัวเค้าไม่ชอบเรา ตัดการให้ความช่วยเหลือทั้งหมด เราไม่อยากให้เค้าลำบากใจ เลยตัดสินใจเลิก แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกัน ไปกินข้าวกันบ้าง นานๆครั้ง ต่างคนต่างมูฟออน เรามีแฟนใหม่ เค้ามีแฟนใหม่ ผ่านไปหลายปี จนเราคิดว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับเค้าแล้ว เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น จนเราแต่งงานใหม่ ก็เลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย (อันนี้เราเค้าใจว่ามันอาจจะดูไม่เหมาะสม ถ้าเรา 2 คนยังติดต่อกันอยู่ สามีคนปัจจุบันอาจจะคิดมากได้) ฝั่งครอบครัวสามีใหม่ เป็นคนจีน แม่หวงลูกชาย กลัวไม่มีใครดูแล ส่วนพ่ออัธยาศัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทั้ง 2 คนไม่ชอบเราแต่คาดหวังกับเรามาก (อันนี้เราเริ่มคิดได้หลังจากแต่งงานแล้ว) เพราะเป็นสะใภ้คนเดียวที่อยู่ใกล้ ส่วนลูกๆคนอื่น อยู่ไกลหมด เราและสามีแยกมาอยู่บ้านอีกหลังที่ไม่ไกลมาก แต่เป็นบ้านแม่สามี บางครั้งเค้ามาตรวจบ้าน ก็จะบ่นใส่เรา โน่นสกปรก นี่สกปรก แต่ในความเป็นจริงคือ เราเป็นคนทำงานบ้านอยู่คนเดียว กวาดทุกวัน ถูบางวัน ทำกับข้าวทุกวัน ซักผ้า เก็บผ้า เก็บของให้เข้าที่ คือเราทำคนเดียวจริงๆค่ะ บวกกับเราช่วยงานสามีด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อนสามีเก่าเราช่วยเราหมด (ไม่ได้อยากเปรียบเทียบ แต่แม้กระทั่งที่พ่อแม่เรา ก็ไม่ได้ให้เราทำทุกอย่างเองแบบนี้ เพราะเรามีปัญหาเรื่องสุขภาพ) แต่เราก็อดทนทำให้ เพราะคิดว่าก็เป็นหน้าที่ของภรรยา แต่ไม่คิดว่าสามีเราจะไม่ช่วยเลยแบบนี้ เราเคยบอกว่าอยากให้ช่วย เค้าก็ช่วยนิดหน่อย แล้วก็กลายเป็นเราทำเองเหมือนเดิม จริงๆแล้วสามีใหม่เราก็นิสัยดี ตอนคบกันเป็นแฟน เค้าน่ารักกว่านี้มาก แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า คนนิสัยดี เค้าจะเห็นแก่ตัวกันมั๊ย นานเข้า เรากลายเป็นโรคซึมเศร้า จากความคาดหวังของคนในครอบครัวสามีเราทั้งหมด เราเริ่มร้องไห้คนเดียว เริ่มมีความคิดว่าไม่อยากอยู่แล้ว (ทั้งๆที่เมื่อก่อน เราไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเองเลย) แต่ก็สงสารพ่อแม่ตัวเอง อยากเลิก ก็สงสารพ่อแม่ตัวเอง เรากับสามีใหม่ทะเลาะกันบ้าง ทุกครั้งเค้าจะขึ้นเสียง ชอบพูดให้เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนผิด ทั้งๆที่เราก็แค่บอกว่าเรารู้สึกยังไง ไม่ได้บอกว่าเค้าผิด จนเราขึ้นเสียงกลับบ้าง เค้าก็ยิ่งโมโห สุดท้ายเราเลือกที่จะเลิกพูด เพราะคิดว่าพูดไป เค้าไม่ยอมรับรู้ความรู้สึกเรา แถมยังทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม แต่สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกันนะคะ พอช่วงดีๆกัน เค้าจะชอบพูดแต่เรื่องที่ตัวเองสนใจ และให้เราสนใจด้วย ใช้เวลาอยู่กับคอมพ์ฯทั้งวัน เราอยากออกไปข้างนอก เค้าไม่ชอบ พอเราจะออกไปคนเดียว เค้าก็บอกว่าจะไปด้วย แต่ก็อารมณ์เสีย เราอยากกินอาหารนอกบ้านบ้าง เค้าชอบกินที่บ้าน แต่ไม่ทำ (นานๆๆๆๆๆครั้งถึงได้ไป) คือเราอยู่บ้าน เพื่อทำงานบ้าน งานเค้าอย่างเดียวจริงๆ และถูกกดดันเรื่องมีลูกจากทุกคนที่บ้านเค้า เราไม่รู้จะปรึกษาพ่อแม่ยังไง เพราะกลัวเค้าจะเป็นห่วง ไม่สบายใจ ถ้าปรึกษาสามี เรารู้แน่ๆว่าเค้าจะโกรธเรา หาว่าเราโทษเค้า บอกตรงๆค่ะ ว่าทุกวันนี้เราผ่านมันไปอย่างลำบากใจจริงๆค่ะ เรารู้ว่าเราก็ไม่ได้ดีอะไรมาก แต่เรารู้ตัวเองว่า เราไม่เคยเอาเปรียบสามีเลย เราไม่เคยขอเงินเค้า ไม่เรียกร้องให้เค้าซื้อของให้ ถ้าเค้าทำอะไร เราก็จะช่วยตลอด แต่ทำไมเราถึงได้รับสิ่งนี้ตอบแทน เรารู้สึกว่าเรากำลังคิดผิดที่แต่งงาน เรากำลังกลับไปคิดถึงการแต่งงานครั้งแรก คิดถึงสามีเก่า แต่ก็พยายามห้ามตัวเอง เพราะเราไม่อยากทำผิดเรื่องแบบนี้ เราไม่คิดนอกกายนอกใจเค้านะคะ แต่บางครั้งมันเกิดการเปรียบเทียบขึ้นมาโดยที่เราก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันค่ะ อยากได้คำแนะนำจากทุกคน ว่าเราควรทำยังไงดีคะ? ปรับทัศนคติของตัวเองยังไงดี? ยังมีอะไรอีกที่เราควรทำในฐานะภรรยาที่ดี? ตอนนี้เราเริ่มหมดแรง ความสุขที่เคยมีมันเริ่มหายไป เราเริ่มไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเอง ไม่ได้ให้รางวัลอะไรตัวเลย เป็นเพื่อนๆ จะทำยังไงกันคะ?
ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์อ่านจนจบ
ควรทำยังไงดีคะ? เริ่มรู้สึกว่าไม่มีความสุขกับชีวิตแต่งงาน
*** เราเคยแต่งงานมาแล้ว 1 ครั้ง สามีเก่าเป็นคนอัธยาศัยดี ไม่เรื่องมาก ดูแลเราดีมาก มีทะเลาะกันบ้าง ถ้าตัดเรื่องความใจร้อนออกไป เค้าจะเป็นคนที่น่ารักมาก แต่เราก็ต้องเลิกกัน เพราะครอบครัวเค้าไม่ชอบเรา ตัดการให้ความช่วยเหลือทั้งหมด เราไม่อยากให้เค้าลำบากใจ เลยตัดสินใจเลิก แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกัน ไปกินข้าวกันบ้าง นานๆครั้ง ต่างคนต่างมูฟออน เรามีแฟนใหม่ เค้ามีแฟนใหม่ ผ่านไปหลายปี จนเราคิดว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับเค้าแล้ว เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น จนเราแต่งงานใหม่ ก็เลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย (อันนี้เราเค้าใจว่ามันอาจจะดูไม่เหมาะสม ถ้าเรา 2 คนยังติดต่อกันอยู่ สามีคนปัจจุบันอาจจะคิดมากได้) ฝั่งครอบครัวสามีใหม่ เป็นคนจีน แม่หวงลูกชาย กลัวไม่มีใครดูแล ส่วนพ่ออัธยาศัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทั้ง 2 คนไม่ชอบเราแต่คาดหวังกับเรามาก (อันนี้เราเริ่มคิดได้หลังจากแต่งงานแล้ว) เพราะเป็นสะใภ้คนเดียวที่อยู่ใกล้ ส่วนลูกๆคนอื่น อยู่ไกลหมด เราและสามีแยกมาอยู่บ้านอีกหลังที่ไม่ไกลมาก แต่เป็นบ้านแม่สามี บางครั้งเค้ามาตรวจบ้าน ก็จะบ่นใส่เรา โน่นสกปรก นี่สกปรก แต่ในความเป็นจริงคือ เราเป็นคนทำงานบ้านอยู่คนเดียว กวาดทุกวัน ถูบางวัน ทำกับข้าวทุกวัน ซักผ้า เก็บผ้า เก็บของให้เข้าที่ คือเราทำคนเดียวจริงๆค่ะ บวกกับเราช่วยงานสามีด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อนสามีเก่าเราช่วยเราหมด (ไม่ได้อยากเปรียบเทียบ แต่แม้กระทั่งที่พ่อแม่เรา ก็ไม่ได้ให้เราทำทุกอย่างเองแบบนี้ เพราะเรามีปัญหาเรื่องสุขภาพ) แต่เราก็อดทนทำให้ เพราะคิดว่าก็เป็นหน้าที่ของภรรยา แต่ไม่คิดว่าสามีเราจะไม่ช่วยเลยแบบนี้ เราเคยบอกว่าอยากให้ช่วย เค้าก็ช่วยนิดหน่อย แล้วก็กลายเป็นเราทำเองเหมือนเดิม จริงๆแล้วสามีใหม่เราก็นิสัยดี ตอนคบกันเป็นแฟน เค้าน่ารักกว่านี้มาก แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า คนนิสัยดี เค้าจะเห็นแก่ตัวกันมั๊ย นานเข้า เรากลายเป็นโรคซึมเศร้า จากความคาดหวังของคนในครอบครัวสามีเราทั้งหมด เราเริ่มร้องไห้คนเดียว เริ่มมีความคิดว่าไม่อยากอยู่แล้ว (ทั้งๆที่เมื่อก่อน เราไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเองเลย) แต่ก็สงสารพ่อแม่ตัวเอง อยากเลิก ก็สงสารพ่อแม่ตัวเอง เรากับสามีใหม่ทะเลาะกันบ้าง ทุกครั้งเค้าจะขึ้นเสียง ชอบพูดให้เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนผิด ทั้งๆที่เราก็แค่บอกว่าเรารู้สึกยังไง ไม่ได้บอกว่าเค้าผิด จนเราขึ้นเสียงกลับบ้าง เค้าก็ยิ่งโมโห สุดท้ายเราเลือกที่จะเลิกพูด เพราะคิดว่าพูดไป เค้าไม่ยอมรับรู้ความรู้สึกเรา แถมยังทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม แต่สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกันนะคะ พอช่วงดีๆกัน เค้าจะชอบพูดแต่เรื่องที่ตัวเองสนใจ และให้เราสนใจด้วย ใช้เวลาอยู่กับคอมพ์ฯทั้งวัน เราอยากออกไปข้างนอก เค้าไม่ชอบ พอเราจะออกไปคนเดียว เค้าก็บอกว่าจะไปด้วย แต่ก็อารมณ์เสีย เราอยากกินอาหารนอกบ้านบ้าง เค้าชอบกินที่บ้าน แต่ไม่ทำ (นานๆๆๆๆๆครั้งถึงได้ไป) คือเราอยู่บ้าน เพื่อทำงานบ้าน งานเค้าอย่างเดียวจริงๆ และถูกกดดันเรื่องมีลูกจากทุกคนที่บ้านเค้า เราไม่รู้จะปรึกษาพ่อแม่ยังไง เพราะกลัวเค้าจะเป็นห่วง ไม่สบายใจ ถ้าปรึกษาสามี เรารู้แน่ๆว่าเค้าจะโกรธเรา หาว่าเราโทษเค้า บอกตรงๆค่ะ ว่าทุกวันนี้เราผ่านมันไปอย่างลำบากใจจริงๆค่ะ เรารู้ว่าเราก็ไม่ได้ดีอะไรมาก แต่เรารู้ตัวเองว่า เราไม่เคยเอาเปรียบสามีเลย เราไม่เคยขอเงินเค้า ไม่เรียกร้องให้เค้าซื้อของให้ ถ้าเค้าทำอะไร เราก็จะช่วยตลอด แต่ทำไมเราถึงได้รับสิ่งนี้ตอบแทน เรารู้สึกว่าเรากำลังคิดผิดที่แต่งงาน เรากำลังกลับไปคิดถึงการแต่งงานครั้งแรก คิดถึงสามีเก่า แต่ก็พยายามห้ามตัวเอง เพราะเราไม่อยากทำผิดเรื่องแบบนี้ เราไม่คิดนอกกายนอกใจเค้านะคะ แต่บางครั้งมันเกิดการเปรียบเทียบขึ้นมาโดยที่เราก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันค่ะ อยากได้คำแนะนำจากทุกคน ว่าเราควรทำยังไงดีคะ? ปรับทัศนคติของตัวเองยังไงดี? ยังมีอะไรอีกที่เราควรทำในฐานะภรรยาที่ดี? ตอนนี้เราเริ่มหมดแรง ความสุขที่เคยมีมันเริ่มหายไป เราเริ่มไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเอง ไม่ได้ให้รางวัลอะไรตัวเลย เป็นเพื่อนๆ จะทำยังไงกันคะ?
ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์อ่านจนจบ