ทุกครั้งที่ผมพาแฟนขี่รถเที่ยว ผมจะขอไม่ให้เธอป้องกัน กลัวเกิดเหตุกะทันหัน

ความทรงจำดีๆ ระหว่างผมกับเธอ ตั้งแต่แรกเจอ จนถึงการเที่ยวครั้งนั้น เปรียบดั่งรองเท้าข้างซ้าย

รองเท้าข้างขวาคือเจ้าตัวน้อย ที่เธอจะดูแลอย่างดี เพราะคือสิ่งสุดท้ายที่ผมทิ้งไว้

ใครจะวิจารณ์ว่า มันไม่ใช่รองเท้า มันคือตรวนล่ามอิสรภาพ ก็แล้วแต่ เธอเลือกผม ไม่ใช่ผมเลือกเธอ

หนี้สินเป็นเพียงตัวเลขไร้สาระ ที่ผมนับ คือเลข km/h ที่วาดบนหน้าทัมป์

เสียงหัวใจผมลั่นสนั่นเหมือนเสียงท่อ พร้อมทำให้เธอละลาย เลิกงอน โกรธา

ความจริงใจผมไม่ใช่ลื่นเป็นปลาไหล มันเกาะกระชับราวกับยางเกรดเทพ

ผมไม่เคยลังเลที่จะทำ just do it ปาด มุด ยกล้อ บ่งบอกว่าผมคือนักรบแถวหน้า พร้อมสู้ไม่ลังเล

ยิ่งมีแอลกฮอล์ในเลือด พลังการประมวลผล จะเร็วกว่าควันตั้มคอมพิวเตอร์

มิตรแท้คือคนที่เข้าใจเรา โลกนี้ไม่จำเป็นต้องเข้าใจเรา เราไม่ได้คบกันเพราะวัตถุนิยม จริงอยู่ มันเป็นของนอกกาย แต่มันก็คือทางสู่มิตรภาพของผองเรา

ทุกความก้าวร้าว คือ พลังที่ร่างมนุษย์ปกแทบปิดไม่มิด เพราะมีเธอ ผมถึงใช้พลังเพื่อทางบวก

ชีวิตผมเน้นลึกลับซับซ้อน อย่าได้ถามถึงชื่อแซ่ทะเบียน ให้ทุกคนเรียกผมเป็นฉายาจะดีกว่า

โลกนี้ ควรจะมีสายเลือดของผม สืบต่อไป ผมมั่นใจว่าเธอ จะไม่ตัดทางกัน

... วันหยุดทีไร มากันเป็นสิบ ที่ท่องเที่ยวโดนเบียดเบียน เฮ้อ ...