เป็นแบบนี้กันมั๊ยคะ ?

เราคิดว่าเราต้องการเพื่อนอยู่หอด้วย เราคิดว่ามันโอเค คิดว่าการมีเพื่อนดีกว่าอยู่คนเดียว แต่พออยู่ด้วยกันไปแล้ว เรารู้สึกว่าเราโดดเดี่ยวทั้งๆเพื่อนก็ยังอยู่ไม่ไปไหน เรารู้สึกไม่ต้องการใครเลย เราไม่อยากให้เขาปลอบเวลาร้องไห้ เราไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งกับเรื่องของเรา ทั้งๆที่เขาเป็นเพื่อนที่สนิทมากๆและก่อนหน้านี้เราไม่เคยเป็นแบบนี้กับเขาเลย แต่นี่มันคือความคิดในใจที่เราคิดว่าเราไม่อยากให้เขามายุ่ง เราไม่ได้บอกให้เขารู้ เราเคยทะเลาะกันครั้งนึงแล้วส่วนใหญ่เราเป็นคนไม่ค่อยพูดเวลาเพื่อนว่าเราหรือด่าเรา เราเข้าใจว่าเขาใส่อารมณ์แต่ครั้งนี้เราก็ว่าเขากลับเหมือนกันเพราะเรารู้สึกไม่อยากทนแล้ว จนเราต้องออกมาปรับอารมณ์ตัวเอง พอเขาหายโกรธเขาก็มาง้อ มาขอโทษเขาลืมสิ่งที่ตัวเองพูด แต่เราเป็นคนฟัง เราจำฝังใจๆมาก ทุกวันนี้เราไม่ได้ให้อภัยเขาแต่เราใช้คำว่าต้องทนอยู่ให้ได้เพราะที่บ้านไม่อยากให้อยู่หอคนเดียว ตอนนี้เวลาเขาทำอะไรดีๆให้เรา ภาพจำกับเสียงที่เขาทำใส่เราวันนั้นมันจะลอยขึ้นมาในหัวตลอด เรามองเพื่อนคนนี้เปลี่ยนไปจากเดิม เราเหมือนเป็นคนถอยห่างจากเขาเองในความรู้สึก ซึ่งเราไม่รู้ว่าเกี่ยวกับที่เราเป็นตอนนี้มั๊ย เวลาเรามีเรื่องให้คิด เครียด เราไม่อยากให้เขามายุ่ง เรารู้สึกว่าตัวเองเศร้าลึกๆพอมีเวลาได้คิดมากเราจะหยิบเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคิดอีกหลายๆรอบหลายๆเรื่องในเวลาเดียวกัน เป็นคนที่คิดแล้วจะต่อยอดความคิดแบบว่าถ้าเป็นแบบนี้ตอนนี้ แล้วต่อไปจากตรงนี้ล่ะจะเป็นยังไง เราคิดไปเรื่อยๆจนตัวเองร้องไห้ แล้วพาลคิดไปเรื่องอื่นๆอีก เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เราเริ่มเป็นตั้งแต่เรามาอยู่หอกับเพื่อน เวลาเศร้าเราจะเศร้าจนตัวเองดาวน์ ดิ่งมากๆ เวลาตลกหรือมีเรื่องสนุกๆเราจะหัวเราะไม่หยุดเลย
จากที่เราสังเกตุตัวเองเราสรุปได้แค่ว่า เราสามารถไปไหนมาไหนคนเดียวได้ทำอะไรด้วยตัวเองได้ แต่ในขณะเดียวกันเราก็ต้องการเพื่อน และในขณะเดียวกันที่เราต้องการเพื่อน เราก็รู้สึกโดดเดี่ยวและไม่ต้องการใคร แบบนี้เรียกว่าเป็นโลกส่วนตัวสูงได้มั๊ยคะ หรือว่าเราเป็นแบบอื่นรึเปล่า เพราะเราพยายามหาข้อมูลในเน็ต แต่มันไม่อะไรที่ตรงกับเราตอนนี้เลย เราสามารถขอคำแนะนำความคิดเห็นจากผู้อ่านหรือมีใครสามารถบอกเราได้มั๊ยคะว่าเรากำลังเป็นอะไรอยู่ ขอบคุณค่ะ