นี่เป็นกระทู้แรกของผม ปกติผมอ่านอย่างเดียว ถ้ามีข้อผิดพลาดหรือยาวไป ต้องขอโทษด้วยครับ
เริ่มเรื่อง...ผมอายุยี่สิบกว่า บ้านอยู่ต่างจังหวัดไม่ไกลกรุงเทพฯมากนัก วุฒิการศึกษา ป.6 ไม่ได้เรียนต่อ ฐานะทางบ้านจัดได้ว่าไม่ดี ใช้ชีวิตยากลำบากมาโดยตลอด หนี้สินรุงรัง แฟนทิ้ง เพื่อนก็ห่าง...จนวันหนึ่ง ผมมีโอกาสได้เจอพี่สาวคนนึงในเกม อายุสามสิบกว่า เป็นเจ้าของบริษัทหลายแห่ง ฐานะ สังคม ต่างกับผมมาก พี่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว...ผมยอมรับว่าผมว่าง ผมเหงา จึงได้คุยกับพี่เค้าบ่อย จนแอดไลน์ คุยกันทุกวันสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องกันแท้ๆ
คุยกันได้สักพัก พี่เริ่มช่วยผมในเรื่องหนี้สิน ทั้งหนี้สินของผม ของที่บ้าน ตั้งแต่ไม่กี่พันไปจนหลายหมื่น...ชีวิตผมเริ่มดีขึ้น
จนวันหนึ่ง พี่ถามว่าผมอยากเรียนต่อมั๊ย พี่จะพาเข้ามาอยู่ในกองมรดกของพี่ (พี่ผมส่งเสียเลี้ยงดูรับเลี้ยงเด็กเล็กด้อยโอกาสอยู่หลายคน)...พี่อยากให้ผมได้หลุดพ้นจากสภาพที่เป็นอยู่...โดยมีข้อแลกเปลี่ยนกับการที่ผมต้องเป็นน้องที่ดีคุยเล่นกับพี่สม่ำเสมอเหมือนเดิมและผมต้องไปเรียนต่อ ผมก็โอเค
ระหว่างรอที่เรียน พี่ตามใจผมทุกอย่าง ให้เงินเดือนผมเดือนละหมื่นสอง แต่ให้เพิ่มทุกครั้งที่ผมขอ...พี่ไม่ห้ามมีแฟน ผมเริ่มคบแฟนใหม่ มีเงินพาไปเที่ยวสังสรรกับเพื่อนแทบทุกคืน เพื่อนๆที่เคยห่างกันไปก็ได้กลับมา ผมพาแฟนไปเที่ยวต่างจังหวัดเดือนละหลายๆครั้ง ผมยอมรับว่าผมมีความสุขมาก ใช้เงินเดือนละหลายหมื่น... ผมอยากได้รถพี่ก็ซื้อรถให้ ผมอยากได้โทรศัพท์มือถือพี่ก็ซื้อไอโฟนให้ ผมอยากย้ายไปอยู่หอกับแฟนพี่ก็เช่าหอให้ ชีวิตผมสุขสบายมาก
ผมยอมรับว่าพอผมต้องแบ่งเวลาให้แฟนให้ครอบครัวให้เพื่อน ผมก็คุยกับพี่น้อยลง แต่ผมยังทักทุกวันนะ อาจจะแค่ประโยคสั้นๆและผมก็ไปธุระของผมต่อโดยที่ไม่ได้รอคุยกับพี่ยาวๆเหมือนเดิม...พี่ก็มีโกรธผมบ้าง งอนบ้าง แต่ก็ให้โอกาสผมแก้ตัว ผมก็พยายามปรับปรุงตัวคุยเล่นกับพี่ให้เหมือนเดิม
จากวันนั้นจนวันนี้ พี่เลี้ยงผมมาปีกว่าโดยที่ผมไม่ต้องทำงานและยังไม่ได้เรียน (ผมไม่รู้จะเรียนอะไรที่ไหน) แต่พี่เริ่มเปลี่ยนไป บ่นมากขึ้น เครียดมากขึ้น ไม่ตามใจผมเหมือนเดิม เคี่ยวเข็ญให้ผมไปเรียนหรือช่วยงานในบริษัท ผมก็พยายามนะแต่ผมโง่ผมทำไม่ได้...ปีนี้ เริ่มจำกัดค่าใช้จ่ายผมมากขึ้น บอกบริษัทมีปัญหา (ยังคงให้เงินเดือนผมเดือนละหมื่นสองสม่ำเสมอ) แต่บางเดือนผมต้องแบ่งให้ครอบครัวใช้ด้วยและแฟนผมยังเรียนอยู่ มาอยู่ด้วยกันก็กินใช้กับผมบ้าง พอผมเงินไม่พอใช้พี่ก็บ่น...เริ่มเรียกร้องให้ผมคุยเล่นเอาใจใส่ใจเค้ามากขึ้น บอกเค้าเครียด ถ้าอยากได้เงินเพิ่มผมต้องแลกด้วยการไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่ พิมพ์หวานๆเอาใจ หรือโพสต์เฟสถึงพี่ พี่บอกได้อ่านแล้วยิ้มได้อารมย์ดีหายเครียด แต่ผมก็กลัวแฟนกับเพื่อนๆจะเข้าใจผิด ผมอาย... เรียกร้องให้ผมพาไปเที่ยวตามที่ผมเคยสัญญาไว้นานแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้จะบอกแฟนว่ายังไง.....พอผมไม่ทำก็งอน หาเรื่องงอนผมตลอด....ผมมีเวลาให้แฟนผมมากกว่าพี่พี่ก้องอน ผมพาแฟนไปเที่ยวพี่ก็งอน ผมไปสังสรรกับเพื่อนพี่ก็งอน...บางเรื่องผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมผิดอะไร...ชอบเอาชนะ บังคับให้ผมง้อ ขอโทษ...บางทีผมก็เบื่อ แต่ไม่รู้จะทำไง
นี่ก็งอนผมอีก พี่ผมไม่สบายเข้ารพ. เมื่อวานผมไปสังสรรกับเพื่อนไม่ไกลจากที่พี่อยู่ แต่ฝนมันตกและกลับกันดึก ผมเลยไม่ได้แวะไปเยี่ยม ก็งอนผมอีกหาว่าผมไม่ใส่ใจไม่สนใจเค้า ไม่ยอมคุยกับผมเลย...ผมไม่รู้ว่าผมผิดอะไร ที่ผมทำผมผิดมากนักเหรอ ผมงงมาก ผมควรทำไงดี
ปล. ผมรักและเคารพพี่เหมือนแม่คนที่สอง พี่เลี้ยงผมดียิ่งกว่าแม่แท้ๆอีก...ผมสำนึกในบุญคุณของพี่นะ ตั้งใจไว้ว่าสักวันที่ผมเก็บเงินทำให้พ่อแม่ผมได้อยู่สุขสบายเมื่อไหร่ผมจะต้องตอบแทนบุญคุณพี่แน่
ปล2. ตลอดปีกว่า ผมกับพี่พึ่งได้มาเจอหน้ามากินข้าวกันแค่ 4 ครั้ง ไม่เคยทำอะไรเกินเลย พี่ผมบอกไม่ชอบ...ช่วยด้วยใจบริสุทธิ์...ต้องการแค่เห็นเด็กทุกคนที่พี่เลี้ยงได้ดี
ผมผิดอะไร...???
เริ่มเรื่อง...ผมอายุยี่สิบกว่า บ้านอยู่ต่างจังหวัดไม่ไกลกรุงเทพฯมากนัก วุฒิการศึกษา ป.6 ไม่ได้เรียนต่อ ฐานะทางบ้านจัดได้ว่าไม่ดี ใช้ชีวิตยากลำบากมาโดยตลอด หนี้สินรุงรัง แฟนทิ้ง เพื่อนก็ห่าง...จนวันหนึ่ง ผมมีโอกาสได้เจอพี่สาวคนนึงในเกม อายุสามสิบกว่า เป็นเจ้าของบริษัทหลายแห่ง ฐานะ สังคม ต่างกับผมมาก พี่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว...ผมยอมรับว่าผมว่าง ผมเหงา จึงได้คุยกับพี่เค้าบ่อย จนแอดไลน์ คุยกันทุกวันสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องกันแท้ๆ
คุยกันได้สักพัก พี่เริ่มช่วยผมในเรื่องหนี้สิน ทั้งหนี้สินของผม ของที่บ้าน ตั้งแต่ไม่กี่พันไปจนหลายหมื่น...ชีวิตผมเริ่มดีขึ้น
จนวันหนึ่ง พี่ถามว่าผมอยากเรียนต่อมั๊ย พี่จะพาเข้ามาอยู่ในกองมรดกของพี่ (พี่ผมส่งเสียเลี้ยงดูรับเลี้ยงเด็กเล็กด้อยโอกาสอยู่หลายคน)...พี่อยากให้ผมได้หลุดพ้นจากสภาพที่เป็นอยู่...โดยมีข้อแลกเปลี่ยนกับการที่ผมต้องเป็นน้องที่ดีคุยเล่นกับพี่สม่ำเสมอเหมือนเดิมและผมต้องไปเรียนต่อ ผมก็โอเค
ระหว่างรอที่เรียน พี่ตามใจผมทุกอย่าง ให้เงินเดือนผมเดือนละหมื่นสอง แต่ให้เพิ่มทุกครั้งที่ผมขอ...พี่ไม่ห้ามมีแฟน ผมเริ่มคบแฟนใหม่ มีเงินพาไปเที่ยวสังสรรกับเพื่อนแทบทุกคืน เพื่อนๆที่เคยห่างกันไปก็ได้กลับมา ผมพาแฟนไปเที่ยวต่างจังหวัดเดือนละหลายๆครั้ง ผมยอมรับว่าผมมีความสุขมาก ใช้เงินเดือนละหลายหมื่น... ผมอยากได้รถพี่ก็ซื้อรถให้ ผมอยากได้โทรศัพท์มือถือพี่ก็ซื้อไอโฟนให้ ผมอยากย้ายไปอยู่หอกับแฟนพี่ก็เช่าหอให้ ชีวิตผมสุขสบายมาก
ผมยอมรับว่าพอผมต้องแบ่งเวลาให้แฟนให้ครอบครัวให้เพื่อน ผมก็คุยกับพี่น้อยลง แต่ผมยังทักทุกวันนะ อาจจะแค่ประโยคสั้นๆและผมก็ไปธุระของผมต่อโดยที่ไม่ได้รอคุยกับพี่ยาวๆเหมือนเดิม...พี่ก็มีโกรธผมบ้าง งอนบ้าง แต่ก็ให้โอกาสผมแก้ตัว ผมก็พยายามปรับปรุงตัวคุยเล่นกับพี่ให้เหมือนเดิม
จากวันนั้นจนวันนี้ พี่เลี้ยงผมมาปีกว่าโดยที่ผมไม่ต้องทำงานและยังไม่ได้เรียน (ผมไม่รู้จะเรียนอะไรที่ไหน) แต่พี่เริ่มเปลี่ยนไป บ่นมากขึ้น เครียดมากขึ้น ไม่ตามใจผมเหมือนเดิม เคี่ยวเข็ญให้ผมไปเรียนหรือช่วยงานในบริษัท ผมก็พยายามนะแต่ผมโง่ผมทำไม่ได้...ปีนี้ เริ่มจำกัดค่าใช้จ่ายผมมากขึ้น บอกบริษัทมีปัญหา (ยังคงให้เงินเดือนผมเดือนละหมื่นสองสม่ำเสมอ) แต่บางเดือนผมต้องแบ่งให้ครอบครัวใช้ด้วยและแฟนผมยังเรียนอยู่ มาอยู่ด้วยกันก็กินใช้กับผมบ้าง พอผมเงินไม่พอใช้พี่ก็บ่น...เริ่มเรียกร้องให้ผมคุยเล่นเอาใจใส่ใจเค้ามากขึ้น บอกเค้าเครียด ถ้าอยากได้เงินเพิ่มผมต้องแลกด้วยการไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่ พิมพ์หวานๆเอาใจ หรือโพสต์เฟสถึงพี่ พี่บอกได้อ่านแล้วยิ้มได้อารมย์ดีหายเครียด แต่ผมก็กลัวแฟนกับเพื่อนๆจะเข้าใจผิด ผมอาย... เรียกร้องให้ผมพาไปเที่ยวตามที่ผมเคยสัญญาไว้นานแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้จะบอกแฟนว่ายังไง.....พอผมไม่ทำก็งอน หาเรื่องงอนผมตลอด....ผมมีเวลาให้แฟนผมมากกว่าพี่พี่ก้องอน ผมพาแฟนไปเที่ยวพี่ก็งอน ผมไปสังสรรกับเพื่อนพี่ก็งอน...บางเรื่องผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมผิดอะไร...ชอบเอาชนะ บังคับให้ผมง้อ ขอโทษ...บางทีผมก็เบื่อ แต่ไม่รู้จะทำไง
นี่ก็งอนผมอีก พี่ผมไม่สบายเข้ารพ. เมื่อวานผมไปสังสรรกับเพื่อนไม่ไกลจากที่พี่อยู่ แต่ฝนมันตกและกลับกันดึก ผมเลยไม่ได้แวะไปเยี่ยม ก็งอนผมอีกหาว่าผมไม่ใส่ใจไม่สนใจเค้า ไม่ยอมคุยกับผมเลย...ผมไม่รู้ว่าผมผิดอะไร ที่ผมทำผมผิดมากนักเหรอ ผมงงมาก ผมควรทำไงดี
ปล. ผมรักและเคารพพี่เหมือนแม่คนที่สอง พี่เลี้ยงผมดียิ่งกว่าแม่แท้ๆอีก...ผมสำนึกในบุญคุณของพี่นะ ตั้งใจไว้ว่าสักวันที่ผมเก็บเงินทำให้พ่อแม่ผมได้อยู่สุขสบายเมื่อไหร่ผมจะต้องตอบแทนบุญคุณพี่แน่
ปล2. ตลอดปีกว่า ผมกับพี่พึ่งได้มาเจอหน้ามากินข้าวกันแค่ 4 ครั้ง ไม่เคยทำอะไรเกินเลย พี่ผมบอกไม่ชอบ...ช่วยด้วยใจบริสุทธิ์...ต้องการแค่เห็นเด็กทุกคนที่พี่เลี้ยงได้ดี