เราเป็นคนขี้วิตกกังวลสุดๆ เครียดมากโดยเฉพาะเรื่องเรียน กลัวว่าจะเป็นยังงั้นยังงี้ คิดก่อนเหตุ เหนื่อย ท้อ โปรดอ่านให้จบ

เราเป็นคนขี้วิตกกังวลแบบสุดๆ เครียดมาก กังวลมาก กลัวว่าจะเป็นยังงั้นยังงี้ เหงื่ออกมือ หัวใจเต้นแรง เวลาเครียดมากๆจะเจ็บท้องแสบท้อง เราไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยแต่ก็กลับความตาย เราเป็นคนที่มองทุกอย่างในแง่ลบตลอดทุกวินาที เราควรไปพอจิตแพทย์หรือกลับไทยดีไหม เข้าสู่สตอรี่ของเราเลยค้า ขอร้องอ่านให้จบแล้วช่ววงอกวิธีหน่อย เราไม่มีเพื่อนเลยแบบที่สนิทๆอะ แบบที่คุยได้ทุกเรื่องไม่มีเลย คือแม่เรายังพูดกับเราเลยว่ามันยังไม่เกิดขึ้นเลย ทำไมคิดลบ ทำไมต้องคิดเองเออเอง ตอนนี้เราอายุ 16 ปีค่ะ เราเรียนอยู่ที่เมกามาทั้งหมด5ปี สามปีแรกเรียนรรรัฐmiddle schoolจากป.6-ม.2 ปีแรกเรียนโอเคมาก ปีสองปีสาม ไม่รู้เรื่องเลย คือเคยนั่งอยู่ในห้องทั้งชั่วโมงแกล้งทำเป็นทำงานแต่จริงๆคือไม่ได้ทำเลย คิดไม่ออก มันท้อมาก เครียด กังวลมาก (ตอนนั้นเรามีคนช่วยเราเรื่องการบ้านอะ เราแทบไม่ได้คิดเลย สองปีนั้นคือเราเครียดมาก) ตอนนั้นเรากลับมาเรียนที่ไทย1ปีตอนม.4 กลับมาเมกาเข้ารรเอกชล ตอนแรกกังวลมาก แบบโครตๆว่าจะเรียนไม่ได้ ที่ไหนได้รรเอกชลง่ายกว่าตอนเรียนรรรัฐที่middle schoolอีก คาบอะไรก็น้อย เราเลยคิดว่าจะเรียนมหาลัยไม่ได้เพราะมหาลัยมันยากกว่านี้เยอะ เราเลยตัดสินใจม.5ย้ายไปรรรัฐhigh schoolเพิ่งเปิดเรียนไปเมื่อวันจันทร์ เรียนทางonlineใช้คอม เรากังวลมาก เรากลัวจะเรียนไม่ไหว อาทิดนี้เรายังไม่ค่อยได้เรียนเลยยังไม่รู้ว่าจะเป็นไง แต่กังวลอาทิดหน้ามาก ว่าถ้ามีสอบจะทำไง จะผ่านไหม ถ้ามีpresentationจะทำไง ถ้ามีให้ทำslidesเยอะๆจะทำได้ไหม แถมเรามีปัญหาเรื่องตารางสอนด้วยเพราะปีนี้เรียนonline ทางรรจัดตารางสอนมาให้เลยทั้งๆที่ทางรรต้องได้รับใบtranscriptsก่อน ถึงจะจัดตารางสอนให้เด็กใหม่ได้ ใบtranscriptก็คือใบย้ายรรอะ ใบที่บ่งบอกว่าเราtake classอะไรไปบ้าง เรามีคาบelectiveเป็นgeneral art ครูบอกว่าเราต้องtake classเพราะมหาลัยมันต้องการให้เรา take artหนึ่งปีในhigh school (หนูไปถามเพื่อนมาเพื่อนบอกที่ครูพูดถึงคือfine art คือพวกแบบศิลปะ ดนตรี เต้น การแสดง) เราเคยtake classพวกนี้ตอนเรียนที่ไทยตอนอยู่ม.4 (เราเรียนศิลปะและดนตรีทั่วไปอะ) แล้วพอเราบอกครูครูบอกว่ามันไม่มีคาบอื่น มันเต็มหมด แถมเพราะมันเป็นcovidทำให้คาบelectiveมีน้อยมาก แบบ2-3วิชาเอง จากที่ตอนแรกควรมีเป็น10-20อะ ครูมีวิชากีฬาให้เลือก แต่เราเรียนกีฬาครบกำหนด2ปีแล้วในhigh school ฉะนั้นเราไม่จำเป็นต้องเรียน เราเลยหมดหนทางจริงๆ คือความเป็นจริงทางรรต้องขอใบtranscriptsเพื่อดูclassที่เราtakeไปปีก่อนๆ เราจะได้ไม่ต้องtake classซ้ำ (มันไม่มีประโยชน์สำหรับเราอะเพราะเราไม่ได้จะเรียนไปทางart เราอยากไปเรียนอย่างอื่นแทน) แต่นี่ไม่มีเลยกลับเอาตารางสอนมาให้เลย เราอีเมลครูเรื่องcredits ตั้ง2ครั้งวันนี้ตอนเช้ากับตอนเที่ยง แต่ครูยังไม่ตอบ เรากลัวว่าเขาจะมองว่าเราใจร้อนเกิน เรากลัวว่าเขาจะว่าเรา คิดตลอด เราปรึกษาเพื่อนแม่คนหนึ่ง เขาบอกว่าเราใจร้อนไปต้องให้เวลาเพราะมันไม่ใช่แค่เราคนเดียว เราเลยกลับมาคิดว่าเราไม่น่าส่งอีเมลไปรอบสองเลย ครูเขาคงไม่ชอบเราแน่เลย คิดลบอะไรต่างๆนาๆแถมเรายังกังวลมากว่ามันส่งไม่ถึงรึเปล่า ครูไม่เห็นรึเปล่า หรือครูเบื่อเราที่อีเมลบ่อยเลยไม่อยากตอบ ทำไมครูไม่ตอบทั้งๆที่เมื่อเช้ายังตอบเลยอะไรพวกนี้ เราเลยส่งไป2ครั้ง (เราคุยเรื่องelectiveกับครูมาตั้งแต่วันเปิดเรียนแล้ว วันจันทร์อะทางอีเมล โทรไม่ได้เพาาะมันเยอะเกิน ไม่ใช่ตัวเราคนเดียวที่อยากคุย) ครั้งนี้คือกังวลว่าครูจะไม่ทันสังเกตเห็นอีเมลเพราะครูเค้ามีพวกผู้ปกครองอีเมลมาหาเยอะมากเพราะมันมีปัญหาเรื่องเรียนออนไลน์อะไรแบบนี้ คือเครียดมาก ตอนวันอาทิดที่ผ่านมาคือเครียดมาก กังวลวันเปิดเรียน นอนหลับๆตื่นๆ ตื่นมาตอนเช้าก็กังวลเลย ทั้งเรื่องเรียนเรื่องตารางสอนเรื่องเรียนออนไลน์ เราเป็นคนขี้วิตกกังวลอะ แบบพอส่งแบบformไปแล้วแต่กลับมานั่งคิดตลอดว่าเราลืมส่งรึเปล่า เน็ตมันป่วนรึเปล่า ส่งถึงไหมอะไรแบบนี้เต็มหัวทุกนาทีอะ เวลาทำงานก็ต้องดูgrammarรายละเอียดต่างๆมากมาย คือถ้าทำไม่ดีก็เครียด หรือถ้าส่งงานไปแล้ว แล้วพอกลับมาดูกลับเห็นว่าเราลืมทำตรงนี้หรือลืมgrammarตรงนี้ก็เครียดมาก กังวลมากว่าจะโดนหักคะแนน ครูจะอนุโลมไหม เวลาเราพูดหรืออะไรคือเราต้องคิดก่อนหลายๆรอบเพราะกลัวพูดผิด คือบางทีก็ต้องจดไว้ก่อนเลย เวลาพูดก็กลัวครูไม่เข้าใจ ฟังไม่ชัดอะไรแบบนี้ หรือบางทีเวลาคิดก็คิดคำพูดไม่ออก เหงื่อออกมือ ทั้งๆที่เรียนมา4ปี ปีนี้เป็นปีที่5 แต่อังกฤษเวลาพูดยังไม่ได้เรื่องเลย แบบพูดติดๆขัดๆ grammarผิดอะไรแบบนี้ เราเคยใช้เวลาทำงานทำการบ้าน 2-3ชั่วโมงทั้งๆที่คนอื่นๆใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง คือเวลาครูลงงานในgoogle classroomก่อนเวลาคาบเรียนนั้นหรือลงในคาบ เราจะต้องรีบเปิดดูเลย เราต้องรับเปิดทำเพราะกลัวส่งไม่ทันในเวลาที่กำหนด เรากลัวมากเวลามีอะไร(งานอะ)เด้งขึ้นมา เครียดทันที ยังไม่ทันเปิดงานก็กังวลเลย ว่าจะทำได้ไหมอะไรแบบนี้ แถมบางทีต้องส่งภายในคาบก็มี แถมเรากลัวลงรายละเอียดไม่พอหรือตีโจทย์ไม่แตก หรือกลัวครูไม่เข้าใจว่าเราสื่อถึงอะไร หรือคิดเองว่าตัวเราใช้ศัพท์ง่ายเกินเพราะไม่รู้คำศัพท์ยาก แบบเรียนมาตั้งนานแต่รู้สึกไม่คืบหน้า ตอนเรียนรรเอกชลเมกาแล้วก็ตอนปิดเทอมเราก็โอเค เราติดเกมมันช่วยให้เราผ่อนคลายอะ เหมือนเราไม่อยากรับรู้โลกของความเป็นจริงเลยอะ มันเหนื่อยแล้วมันก็ทรมานมากๆเราไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยแต่เรากลัวความตายอะ มันท้อมาก เราไม่เห็นอนาคตเลยอะ คือไม่รู้เดินต่อไปยังไง ไม่รู้จะทำเกรดได้ดี จะผ่านเรียนปีนี้ด้วยเกรดที่ดีไหม คิดมาก คิดไปก่อนตลอด คิดไปถึงนู่นจะเรียนมหาลัยยังไง จะสอบข้อสอบรัฐตอนม.6ผ่านไหม จะได้คะแนนดีรึเปล่า เราไม่กล้าทำร้ายตัวเองแบบถึงตาย แต่เราเคยทำร้ายตัวเองแบบใช้ของมีคมข่วนๆอะ เรากังวลมากตอนนี้ที่มาอยู่รรรัฐ ถ้าไม่เรียนที่รรรัฐก็เรียนมหาลัยยากมาก แถมตอนนี้แม่ก็ไม่มีตังจ่ายด้ววถ้าเรียนรรออนไลน์ เราควรกลับไปเรียนไทยไหมค่ะ (แต่ปีนี้ก็ไม่อยู่ดีเพราะรรที่ไทยเริ่มไปแล้วแถมแม่ยังไม่ได้ตังจากรัฐ ต้องรอ อาจจะได้ปีหน้า ย้ำอาจจะ แม่บอกไม่รู้ แถมถ้าเราเรียนที่ไทย เราอายเพื่อนอะ เรากังวล เราเครียดมาก ร้องไห้ทุกวัน โทรหาแม่อยากให้แม่รับกลับ ครั้งก่อนที่กลับมีแต่เพื่อนถามมีโอกาสไปเรียนถึงเมกาทำไมกลับมา มันทำให้เราอยากกลับไปทั้งๆที่ตอนนั้นเราสอบติดรรชื่อดังในชลบุรีแต่เราก็ออกมา แล้วมาเมกา) หรือเราควรเรียนอยู่ที่นี่ค่ะ แต่เรากังวลตลอดเลยอะ เราควรไปหาจิตแพทย์ไหมค่ะ (ต้องรอได้ประกันด้วย ตอนนี้ยัง) อีกอย่างคือเราไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆกับเราเลย ตอนอยู่ไทยเราก็มีเพื่อนปกติ แต่อยู่ที่นี่ก็มีที่รรเก่าแต่ไม่ได้สนิทมาก แถมเรียนออนไลน์ปีนี้ไม่มีเพื่อนเลย เป็นเด็กใหม่อะ ไม่รู้จักใครเลย ขอโทษถ้าเราพูดซ้ำไปซ้ำมา