ข้อคิดชีวิตของนักบิด และหลายๆท่านครับ
หลายท่านอาจนึกไม่ถึงนึกไม่ออกว่าตอนที่เรากำลังจะตายเนี่ย เราจะเป็นอย่างไร รู้สึกนึกคิดอย่างไร เลยมีช่วงเวลาพิเศษในตอนนั้นมาแชรกันครับ
วันหนึ่ง ผมขี่มอเตอร์ไซค์ถูกรถคันอื่นกระแทกในขณะเดินทางรถล้มแบบไม่ได้เบรคเลย กระเด็นเข้าป่าตีลังกาหลายตลบ ตัวคนกระแทกกับมอเตอร์ไซค์ไถลไปหลายสิบเมตร ลุกขึ้นไม่ได้ รู้สึกตัวดี ว่าซีโครงหักแน่ๆ แน่นหน้าอกหายใจไม่ออกเพิ่มขึ้นตลอดเวลา จนถึงโรงพยาบาล ถึงมือหมอ พบว่าซี่โครงหักหลายซี่ มีซี่หนึ่งทิ่มปอด วันแรกที่ผมนอนโรงพยาบาลไม่มีคนเฝ้าครับ เนื่องจากผมล้มที่ต่างจังหวัดไกล้มืดเลยยังไม่ได้แจ้งญาติ คืนนั้นผมมีอาการแน่นหน้าอกเพิ่มขึ้นอีกครั้ง หายใจได้ที่ละสั้นๆเหมือนหายใจไม่ทัน เหนื่อยสั่นกล้ามเนื้อกระตุก ผมตัดสินใจกดปุ่มเรียกพยาบาล ตาเริ่มลาย ผมกำลังจะหมดสติ คิดอยู่ว่า ครั้งนี้เราจะรอดใหม
ตอนที่กำลังจะวูบ คิดว่า ยังไม่อยากตายเลย คิดถึงสิ่งที่เราอยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ คิดถึงสิ่งที่เป็นจุดดำในชีวิตที่เราเก็บมันไว้ยังไม่ได้ทำอะไรกับมัน แล้วน้ำตาก็ไหล ผมหมดสติไป ยังฝันเห็นเหมือนมีเด็กมาบอกว่า ปิดไฟให้แล้วนะ นอนให้สบาย แล้วก็เป็นความมืดเข้าครอบงำ พอฟื้นขึ้นมามีอะไรต่อระโยงระยางเต็มไปหมด เช็คดูตัวเอง เรายังไม่ตายนี่หว่า เลยมีโอกาสมาแชร์ให้เพื่อนๆ ให้ข้อคิดกับเพื่อนๆ ใครอยากทำอะไร ทำเลยครับ อยากเที่ยว อยากขี่มอเตอร์ไซค์ อย่ารอ อย่าพลัดวัน ใครที่คุณอยากจะกอด กอดเลย ใครที่คุณรู้สึกผิดต่อเขาอยากขอโทษ รีบเดินไปบอกเขาเลย ชีวิตมันสั้นนัก ไม่รู้ว่าเราจะตายตอนไหน อย่าให้มันติดใจเราไปจนตาย
ปล. ผมหายแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ
ผ่านช่วงเวลาแห่งความตายมา มีข้อคิดมาฝากครับ
หลายท่านอาจนึกไม่ถึงนึกไม่ออกว่าตอนที่เรากำลังจะตายเนี่ย เราจะเป็นอย่างไร รู้สึกนึกคิดอย่างไร เลยมีช่วงเวลาพิเศษในตอนนั้นมาแชรกันครับ
วันหนึ่ง ผมขี่มอเตอร์ไซค์ถูกรถคันอื่นกระแทกในขณะเดินทางรถล้มแบบไม่ได้เบรคเลย กระเด็นเข้าป่าตีลังกาหลายตลบ ตัวคนกระแทกกับมอเตอร์ไซค์ไถลไปหลายสิบเมตร ลุกขึ้นไม่ได้ รู้สึกตัวดี ว่าซีโครงหักแน่ๆ แน่นหน้าอกหายใจไม่ออกเพิ่มขึ้นตลอดเวลา จนถึงโรงพยาบาล ถึงมือหมอ พบว่าซี่โครงหักหลายซี่ มีซี่หนึ่งทิ่มปอด วันแรกที่ผมนอนโรงพยาบาลไม่มีคนเฝ้าครับ เนื่องจากผมล้มที่ต่างจังหวัดไกล้มืดเลยยังไม่ได้แจ้งญาติ คืนนั้นผมมีอาการแน่นหน้าอกเพิ่มขึ้นอีกครั้ง หายใจได้ที่ละสั้นๆเหมือนหายใจไม่ทัน เหนื่อยสั่นกล้ามเนื้อกระตุก ผมตัดสินใจกดปุ่มเรียกพยาบาล ตาเริ่มลาย ผมกำลังจะหมดสติ คิดอยู่ว่า ครั้งนี้เราจะรอดใหม
ตอนที่กำลังจะวูบ คิดว่า ยังไม่อยากตายเลย คิดถึงสิ่งที่เราอยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ คิดถึงสิ่งที่เป็นจุดดำในชีวิตที่เราเก็บมันไว้ยังไม่ได้ทำอะไรกับมัน แล้วน้ำตาก็ไหล ผมหมดสติไป ยังฝันเห็นเหมือนมีเด็กมาบอกว่า ปิดไฟให้แล้วนะ นอนให้สบาย แล้วก็เป็นความมืดเข้าครอบงำ พอฟื้นขึ้นมามีอะไรต่อระโยงระยางเต็มไปหมด เช็คดูตัวเอง เรายังไม่ตายนี่หว่า เลยมีโอกาสมาแชร์ให้เพื่อนๆ ให้ข้อคิดกับเพื่อนๆ ใครอยากทำอะไร ทำเลยครับ อยากเที่ยว อยากขี่มอเตอร์ไซค์ อย่ารอ อย่าพลัดวัน ใครที่คุณอยากจะกอด กอดเลย ใครที่คุณรู้สึกผิดต่อเขาอยากขอโทษ รีบเดินไปบอกเขาเลย ชีวิตมันสั้นนัก ไม่รู้ว่าเราจะตายตอนไหน อย่าให้มันติดใจเราไปจนตาย
ปล. ผมหายแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ