ตอนนี้เค้าเครียดมาก ทำไรไม่ถูกเลย T-T คือตอนนี้เค้าอยู่ม.6นะคะ คืออีกแค่ปีเดียวก็จบแล้ว ซึ่งเค้าก็คิดไว้แล้วว่าเค้าจะเรียนอะไร ที่จริงก็อยากเรียนหลายอย่างเลยล่ะ พ่อแม่บอกว่า ลูกจะเรียนอะไรก็ได้ พ่อแม่ไม่ขัด (แต่จริงๆพ่อเค่อยากให้เึ้าเรียนหมอมากๆ)
สิ่งที่เราอยากเรียนก็มีหลายอย่างมากๆเลยล่ะ
1. เค้าอยากเป็นสจ๊วต (แต่เป็นไม่ได้ เพราะมีโรคประจำตัวอยู่อ่ะ T-T) //ตัดไปความฝันนี้
2. เค้าอยากเป็นจิตรกร แต่โดนพ่อว่าตลอดเลย บอกว่าสมองแกมันไม่ได้สูงถึงขั้น จินตนาการได้เองหรอก ฝีมือก็ไม่ได้ดี ยังซ่าไปเรียนอะไรที่ตัวเองไม่ถนัด (ที่จริงเค้าถนัดด้านนี้มากๆเลยนะ เพื่อนเค้ายังชมเลย😢) นั่นทำให้เค้าท้อมากๆ T-T ถ้าเค้าได้กำลังใจเล็กๆจากพ่อกับแม่ นิดเดียวก็ได้ อะไรเค้าก็ทำได้จริงๆนะ T^T ไม่มีกำลังใจไหนจะดีเท่าพ่อกับแม่หรอกสำหรับเค้า //อันนี้ก็ตัดไป😭💔
3. อยากเรียนเชฟ อยากเรียนทำอาหาร อันนี้ก็โดนว่าเหมือนกัน ทั้งพ่อทั้งแม่ 😭 เขาบอกว่า เรียนอันนี้ก็ไม่ต่างจากจิตรกรหรอก ต้องมีไอเดีย มีจินตนาการ มีความสร้างสรรค์ แต่คนแบบฉัน ไม่มีทางทำอะไรแบบนี้ได้แน่ๆ 😢 อันนี้คือบั่นทอนหัวใจเค้ามากๆเลย ขนาดพ่อแม่ยังไม่เชื่อ ว่าหนูจะทำได้ แล้วใครจะเชื่อล่ะว่าหนูทำได้😔
ก็นั่นแหละค่ะ 555555 คือเค้าไม่ชอบหมอซักนิดเลย ไม่มีความคิดจะเป็นหมอ วินาทีนั้นคือ เค้าไม่อยากเรียนแล้ว เค้าไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมเรียนอะไรก็ไม่ได้ซักอย่าง ไหนบอกว่าจะเรียนอะไรก็ได้ไง ส่งเสริมทุกอย่าง พอเสนอไปแต่ละอัน ก็โดนปฏิเสธทุกอย่าง คือตอนนั้นดิ่งมากก ก็เลยตัดสินใจหาข้อมูลเกี่ยวกับหมอดู เผื่อจะมีสายที่ชอบ สุดท้ายก็เจอจนได้ และเค้าก็คิดว่า เค้าชอบเหมือนกันหมออันนี้ เพราะมันก็มีหลายคน ที่อาจจะเป็นเหมือนเรา นั่นก็คือ 'จิตเวช'
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะว่สที่อยากเรียนสายนี้เพราะว่า เค้าเคยเป็นเด็กเก็บกดมาก่อนค่ะ ซึ่งตอนนี้มันลามมาถึง เค้าเป็นโรคซึมเศร้าจะเข้าค่ายโรคจิตแล้ว5555 นั่นแหละค่ะ (ต้นเหตุก็ครอบครัวนีแหละค่ะ เริ่มเป็นตอนอายุ12จนตอนนี้จะ19)
เค้าอยากให้คำแนะนำกับผู้ป่วย เค้าอยากดูแล เค้าอยากมอบความอบอุ่นให้พวกเขาเหมือนที่เราอยากได้ อยากช่วยปลอบ อยากช่วยให้คำปรึกษา อยากช่วยให้เค้า ไม่เป็นเหมือนที่เราเป็น
ซึ่งเค้าก็คิดว่า นี่แหละน่าจะดีที่สุดแล้ว เพราะมันก็เป็นอาชีพหมอเหมือนที่พ่ออยากให้เป็น ถึงแม้จะใช้เวลาเรียนนานเป็นสิบปีก็เถอะ
เค้าตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับแม่ก่อนในตอนเช้า แม่บอกโอเคมากๆเลยล่ะ หลังจากนั้น พอตอนเย็น เค้าตัดสินใจบอกพ่อ
เค้าบอกพ่อว่า : ' พ่อ หนูรู้แล้วนะหนํจะเรียนอ่ะไร หนูอยากเรียนจิตเวช หนูอยากดูแลพวกเขา ถึงแม้มันจะใช้เวลาเรียนนานก็เถอะ หนูจะตั้งใจเรียน และพยายามสอบทุนให้ได้ จะไม่ได้ลำบากพ่อแม่ ถ้าหนูทำไม่ได้ หนูก็จะ พยายามหาเงินส่งเสียตัวเองเรียนให้ได้ พ่อแม่ไม่ต้องห่วงหรอก'
และคำตอบที่เค้าได้ยิน ทำให้เค้าอยากจะลาออกจากรร. อยากจะลาโลก อยากจะลาทุกอย่างเลย ไม่อยากเรียนแล้ว มันเจ็บ มันจุก มันไม่โอเค มันพูดไม่ออก
พ่อบอกว่า :' แกนี่หรอ จะไปเป็นจิตเวช ลำพังตัวเองยังเอาไม่รอด จะไปอยากรักษาคนอื่น ไปรักษาคนบ้าหรอ อยากเป็นบ้ารึไง อยู่กับบ้าทุกวัน อยากเป็นบ้างี้ แกตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากบ้า รักษาตัวเองให้หาย แล้วค่อยมาคุยกันใหม่
โอโห ได้ยินแล้วจุกเลย ไปต่อไม่ถูก อาการหนูเริ่มดีขึ้นมากๆจนจะเกือบหายแล้วนะคะ เจอคำพูดกระทบจิตใจจากครอบครัวแบบนี้คือไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว อยากจะกรี้ดดังๆ อยากร้องไห้โฮออกมา แต่มันทำไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไร มันจุกอยู่ข้างใน มันมากเกินที่จะพรั่งพรูออกมาได้รู้แต่ว่าข้างในตอนนี้พังแล้ว พังมาก หัวใจแตกสลายกับคำที่ได้ยิน 55555
นี่แหละค่ะ อยากรู้ว่าควร ทำอย่างไร พี่แม่ถึงจะ ยอมรับในสิ่งที่เราเป็นและในสิ่งที่เราอยากเรียนได้คะ
พ่อแม่ไม่ชอบสิ่งที่เราอยากเรียน ทำไงดีคะ?
สิ่งที่เราอยากเรียนก็มีหลายอย่างมากๆเลยล่ะ
1. เค้าอยากเป็นสจ๊วต (แต่เป็นไม่ได้ เพราะมีโรคประจำตัวอยู่อ่ะ T-T) //ตัดไปความฝันนี้
2. เค้าอยากเป็นจิตรกร แต่โดนพ่อว่าตลอดเลย บอกว่าสมองแกมันไม่ได้สูงถึงขั้น จินตนาการได้เองหรอก ฝีมือก็ไม่ได้ดี ยังซ่าไปเรียนอะไรที่ตัวเองไม่ถนัด (ที่จริงเค้าถนัดด้านนี้มากๆเลยนะ เพื่อนเค้ายังชมเลย😢) นั่นทำให้เค้าท้อมากๆ T-T ถ้าเค้าได้กำลังใจเล็กๆจากพ่อกับแม่ นิดเดียวก็ได้ อะไรเค้าก็ทำได้จริงๆนะ T^T ไม่มีกำลังใจไหนจะดีเท่าพ่อกับแม่หรอกสำหรับเค้า //อันนี้ก็ตัดไป😭💔
3. อยากเรียนเชฟ อยากเรียนทำอาหาร อันนี้ก็โดนว่าเหมือนกัน ทั้งพ่อทั้งแม่ 😭 เขาบอกว่า เรียนอันนี้ก็ไม่ต่างจากจิตรกรหรอก ต้องมีไอเดีย มีจินตนาการ มีความสร้างสรรค์ แต่คนแบบฉัน ไม่มีทางทำอะไรแบบนี้ได้แน่ๆ 😢 อันนี้คือบั่นทอนหัวใจเค้ามากๆเลย ขนาดพ่อแม่ยังไม่เชื่อ ว่าหนูจะทำได้ แล้วใครจะเชื่อล่ะว่าหนูทำได้😔
ก็นั่นแหละค่ะ 555555 คือเค้าไม่ชอบหมอซักนิดเลย ไม่มีความคิดจะเป็นหมอ วินาทีนั้นคือ เค้าไม่อยากเรียนแล้ว เค้าไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมเรียนอะไรก็ไม่ได้ซักอย่าง ไหนบอกว่าจะเรียนอะไรก็ได้ไง ส่งเสริมทุกอย่าง พอเสนอไปแต่ละอัน ก็โดนปฏิเสธทุกอย่าง คือตอนนั้นดิ่งมากก ก็เลยตัดสินใจหาข้อมูลเกี่ยวกับหมอดู เผื่อจะมีสายที่ชอบ สุดท้ายก็เจอจนได้ และเค้าก็คิดว่า เค้าชอบเหมือนกันหมออันนี้ เพราะมันก็มีหลายคน ที่อาจจะเป็นเหมือนเรา นั่นก็คือ 'จิตเวช'
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะว่สที่อยากเรียนสายนี้เพราะว่า เค้าเคยเป็นเด็กเก็บกดมาก่อนค่ะ ซึ่งตอนนี้มันลามมาถึง เค้าเป็นโรคซึมเศร้าจะเข้าค่ายโรคจิตแล้ว5555 นั่นแหละค่ะ (ต้นเหตุก็ครอบครัวนีแหละค่ะ เริ่มเป็นตอนอายุ12จนตอนนี้จะ19)
เค้าอยากให้คำแนะนำกับผู้ป่วย เค้าอยากดูแล เค้าอยากมอบความอบอุ่นให้พวกเขาเหมือนที่เราอยากได้ อยากช่วยปลอบ อยากช่วยให้คำปรึกษา อยากช่วยให้เค้า ไม่เป็นเหมือนที่เราเป็น
ซึ่งเค้าก็คิดว่า นี่แหละน่าจะดีที่สุดแล้ว เพราะมันก็เป็นอาชีพหมอเหมือนที่พ่ออยากให้เป็น ถึงแม้จะใช้เวลาเรียนนานเป็นสิบปีก็เถอะ
เค้าตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับแม่ก่อนในตอนเช้า แม่บอกโอเคมากๆเลยล่ะ หลังจากนั้น พอตอนเย็น เค้าตัดสินใจบอกพ่อ
เค้าบอกพ่อว่า : ' พ่อ หนูรู้แล้วนะหนํจะเรียนอ่ะไร หนูอยากเรียนจิตเวช หนูอยากดูแลพวกเขา ถึงแม้มันจะใช้เวลาเรียนนานก็เถอะ หนูจะตั้งใจเรียน และพยายามสอบทุนให้ได้ จะไม่ได้ลำบากพ่อแม่ ถ้าหนูทำไม่ได้ หนูก็จะ พยายามหาเงินส่งเสียตัวเองเรียนให้ได้ พ่อแม่ไม่ต้องห่วงหรอก'
และคำตอบที่เค้าได้ยิน ทำให้เค้าอยากจะลาออกจากรร. อยากจะลาโลก อยากจะลาทุกอย่างเลย ไม่อยากเรียนแล้ว มันเจ็บ มันจุก มันไม่โอเค มันพูดไม่ออก
พ่อบอกว่า :' แกนี่หรอ จะไปเป็นจิตเวช ลำพังตัวเองยังเอาไม่รอด จะไปอยากรักษาคนอื่น ไปรักษาคนบ้าหรอ อยากเป็นบ้ารึไง อยู่กับบ้าทุกวัน อยากเป็นบ้างี้ แกตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากบ้า รักษาตัวเองให้หาย แล้วค่อยมาคุยกันใหม่
โอโห ได้ยินแล้วจุกเลย ไปต่อไม่ถูก อาการหนูเริ่มดีขึ้นมากๆจนจะเกือบหายแล้วนะคะ เจอคำพูดกระทบจิตใจจากครอบครัวแบบนี้คือไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว อยากจะกรี้ดดังๆ อยากร้องไห้โฮออกมา แต่มันทำไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไร มันจุกอยู่ข้างใน มันมากเกินที่จะพรั่งพรูออกมาได้รู้แต่ว่าข้างในตอนนี้พังแล้ว พังมาก หัวใจแตกสลายกับคำที่ได้ยิน 55555
นี่แหละค่ะ อยากรู้ว่าควร ทำอย่างไร พี่แม่ถึงจะ ยอมรับในสิ่งที่เราเป็นและในสิ่งที่เราอยากเรียนได้คะ