ขออนุญาตพื้นที่ตรงส่วนนี้ในการระบาย เพราะเราไม่สามารถพูดกับใครได้แล้วจริงๆ
ปัจจุบันเรากับมันอยู่ปี1แต่เรียนคนละที่ เราไม่ค่อยเจอกันเหมือนแต่ก่อน กว่าจะเจอกันทีก็ยากมากเพราะมันเรียนอาทิตย์เว้นอาทิตย์ส่วนเราเรียนทุกวันยกเว้นอาจารย์ยกคลาสมันเลยยากมากที่เวลาเรากับมันจะตรงกัน เราขอเรียกมันว่าพี(นามสมมุติ)
เรากับพีรู้จักกันตอนม.3วันนั้นมันเป็นวันติวโอเน็ตเรายังจำได้เลยพีนั้งข้างหน้าเราแล้วพีหันมาแหย่เมย์เพื่อนของเรา เลยทำให้เรากับพีรู้จักกันช่วงเวลาตอนม.3เรากับพีจะเจอกันบ่อยเวลาเจอกันพีก็ชอบทำมือให้ไอเลิฟยูเรา ซึ่งเราก็รู้ดีว่าพีแค่แหย่เล่นๆ แต่พอช่วงเวลาปิดเทอมมันทำให้เราคิดถึงพีตามส่องเฟสหรือไอจีตลอดเวลา ตอนนั้นเราคลั่งพีมากๆ แต่ก็ไม่ได้บอกออกไป จนเราแชร์อะไรสักอย่างทำนองว่าไลค์ทักแล้วพีก็ไลค์เรามา เราเลือกที่จะทักพีคนเดียว เราทักพีไปก็คุยกันปกติ แต่เราก็รู้แล้วว่าพีคงไม่ชอบเราจริงๆ
จนพอขึ้นม.4เรากับเมย์สัญญากันไว้ว่าถ้าสอบได้คนละห้องเราจะเป็นคนไปทำเรื่องย้ายห้องแทนเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็ต้องผิดสัญญากับเพื่อนที่เรารักที่สุดเพราะว่าเราดันอยู่ห้องเดียวกับพี นั้นจึงเป็นเหตุผลที่เราผิดสัญญากับเมย์ พอมาวันเลือกกิจกรรมเราดีใจมากที่พีเรียนอันเดียวกับเราคือรด. มาวันหนึ่งพีมีแฟนเรารู้สึกเศร้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ระหว่างนั้นตอนเราเรียนรด.ซึ่งมันทำให้เรากลับบ้านมืดมันก็มีภู(นามสมมุติ)ที่อาสาไปส่งเรา ซึ่งช่วงนั้นมันเลยทำให้เรารู้สึกดีกับภู แบบรู้สึกดีมากๆ จนทำให้มันเปลี่ยนจากพีมาเป็นภู แต่เราก็ต้องอกหักเหมือนเดิมเพราะภูก็มีแฟน เราเสียใจมากช่วงนั้น แต่มันก็มีคนมาแทนที่นั้นก็คือไอ(นามสมมุติ)เรากับไอไปกันไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เพราะเราก็ดันชอบคนอื่นมากกว่าไอ พอมันถึงจุดหักตอนแรกเราก็ไม่รู้สึกอะไรแต่พอเริ่มไม่ได้คุยไม่ได้ทักกันเหมือนก่อนเราก็รู้สึกได้ว่าเรารักไอมากๆ
พอขึ้นม.5เราก็ยังรู้สึกดีกับไอเหมือนเดิมแต่เรากับพีก็ยังคงแหย่กันปกติ มันมีบ้างครั้งที่เรารู้สึกหวั่นไหวกับพีหรือทุกๆครั้งที่พีเรียกเราว่าที่รักหรือบอกว่ารักนะ คิดถึงนะ หอมแก้มได้ไหม มันก็รู้สึกดี แต่เราคิดว่าก็คงแค่หวั่นไหวชั่วครู่ เพราะเรายังรู้สึกรักไออยู่
พอขึ้นม.6 เทอมแรกเรากับสนิทกับเพื่อนอีกคนซึ่งมีแฟนแล้ว บ้างครั้งเราก็คิดกับมิน(นามสมมุติ)แต่บ้างครั้งก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เรา
ทำเรื่องมินกับแฟนเลยทะเลาะกัน มันก็เรื่องใหญ่อยู่มันเลยทำให้เราไม่กล้าคุยกับมินอีกเพราะกลัวว่ามินจะทะเลาะกับแฟนอีก เราเลยเมินไม่คุยไม่สนใจ แต่ระหว่างนั้นเรากับสนิทกับพีมากขึ้น
เทอมสอง เราพีและกับเพื่อนอีกสองคนคือบีกับชี(นามสมมุติ) จะมีปาร์ตี้กันซึ่งมันก็แค่มานั้งจอยกันกินเหล้านิดหน่อยแต่มันทำให้เรากับพีสนิทกันมากขึ้น หลายครั้งที่เรารู้สึกว่าพีก็คิดเหมือนกันเพราะการกระทำของเราสองคนมันมีหลายคนที่มองออกว่ามันมากกว่าเพื่อน มันเริ่มทำให้เรารู้สึกดีอีกครั้ง แต่เราก็ยังรู้สึกกับไอเหมือนเดิมเพราะในวันปัจฉิมเรายังเป็นคนไปขอถ่ายรูปกับไออยู่เลยซึ่งเราเป็นฝ่ายจบแท้5555 แล้ววันนั้นเองเรารู้สึกอึดอัดแล้วอยากกับมาเป็นเพื่อนกับมินเหมือนเดิมเราเลยเลือกที่จะคุยกับมินก่อนมันเลยทำให้เรากับมาคุยกันอีกครั้ง จนมาวันสอบสุดท้ายของเทอม ซึ่งม.6ทุกคนรู้ดีว่าจะต้องไม่ได้เจอกันแล้ว เราบีและชีเลยไปชวนพีกับมินมาปาร์ตี้กัน
คืนนั้นเราก็นั้งคุยกันปกติแต่คงจะกินเยอะกันไปเลยทำให้พีง่วง พีเลยขอนอนตักเราพร้อมห่มผ้าซึ่งในผ้าห่มนั้นเรากับพีจับมือกันไว้แน่น เรารู้สึกดีมากๆ จนกระทั่งชีเรียกให้พวกเราเข้าบ้าน พวกเรานอนรวมกัน5คน ซึ่งเราจะนอนเรียงกันโดยเรียงมาพีเรามินและบี นอนตรงกลางบ้านส่วนชีนอนบนโซฟา เรากับพีหันหน้าเข้าหากันเรานอนกอดกันแล้วก็เป็นพีที่เริ่มจูบเราก่อนตัวเราเองก็คล้อยตามแต่พอได้สติเราเป็นฝ่ายผลักออก แล้วซุกอกกอดพีแทน ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกดีเรารู้สึกดีมากๆเพราะนั้นเป็นจูบแรกของเราแล้วที่ทำทั้งหมดไม่ใช่เพราะเมาเรารู้ดีว่ากำลังทำอะไร เมื่อถึงเวลาที่พีต้องกลับเราต่างไม่ได้พูดอะไรกัน พอพีกลับไปเรา
ก็
ทำเรื่องโง่ๆโดยการไปจูบกับมิน พอเช้ามาเราต่างแยกย้ายกันกลับ แต่มันมีแค่พีคนเดียวที่ทักเรามาถามว่าโกรธไหม เราก็ตอบกลับไปว่าไม่ได้โกรธ ซึ่งเรามาคิดดูเราไม่หน้าไปจูบกับมินเลย เรารู้สึกเสียใจที่จูบกับมินแต่เรารู้สึกดีที่จูบกับพี เราไม่อยากเจอมินแต่เราอยากเจอพีมากๆ
จนมันทำให้เรารู้ว่าเรากลับมารู้สึกดีกับพีเหมือนเดิมคิดถึง ห่วง หึง ตลอดเวลา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะพีก็มีแฟนอยู่แล้ว เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเราเลิกรักไอไปตอนไหน มีหลายครั้งที่พีชอบพูดกับเราว่า”อยากมีเพื่อนเป็นแฟนวะน่าจะเข้าใจได้เยอะ”หรือพูดในสิ่งที่ชอบให้เราคิดแต่ก็ได้แค่คิดเพราะพีบอกว่า”เป็นเพื่อนกันดีแล้ว”
แต่มันไม่ใช่แค่ครั้งนั้นเพราะทุกๆครั้งที่เราปาร์ตี้กันพีก็จะเริ่มจูบเราก่อน จากจูบมันก็มากขึ้น แต่ก็ยังคงไม่ถึงขั้นนั้น เราคุยเรื่องนี้กับบีและชี บีกับชีก็บอกเราว่ามันแค่นิสัยผู้ชาย เราเองก็รู้ดีแต่เราก็ยังคงทำเหมือนเดิมเพราะเรารักพี แล้วเราเองก็รู้ว่าพีคงคิดว่าเรารู้สึกยังไงกับพี แต่พีก็ยังทำเป็นไม่รู้
มันมีหลายครั้งที่พีกับแฟนทะเลาะกันขั้นเลิกเลยก็ว่าได้แต่มันก็ไม่เคยขาด แต่พอมาวันนั้นพีกับแฟนเลิกกันจนมันทำให้เราคิดว่าคงขาดแล้วเพราะมันเกือบสองเดือนที่เขากับพีเลิกกัน
มันมีหลายครั้งที่เรากับพีนัดเจอกัน แต่มันก็พังหลายรอบแต่พอรอบนี้เรามั่นใจว่าพีเลิกกับแฟนแล้วเราจึงไปหาพี วันนั้นมันก็มากกว่าหลายครั้งที่ผ่านมาแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นนนั้นเพราะเรายังไม่เคยมันเลยทำให้เรากลัว แต่พีก็ไม่ได้เร่งรันอะไรเรา พอกลับมาบ้านเราก็บอกพีว่าถึงแล้วพีก็ยังคงถามเหมือนเดิมว่า”โกรธไหม”เราก็บอกไปว่าไม่ได้โกรธ แต่คำที่พีส่งกลับมาอีกครั้งคือบอกกับเราว่า”อยู่กับแล้วคิดถึง....”(แฟนของพี)เรารู้สึกโกรธแล้วเจ็บมากที่พีเห็นเราเป็นตัวแทนของเขาแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะว่าเรากลัว
ผ่านมาได้4วันตอนกลางคืนเรานัดกันไปปาร์ตี้แต่มันเป็นที่ๆคนไปกันเยอะ ตอนแรกเราดีใจที่พีจะมานั่งด้วย แต่พอพีมายังไม่ถึง5นาทีก็บอกกว่าจะไปนั่งกับพี่ๆ แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนเรากับบีลุกไปเต้น เรากับตกใจแล้วเสียใจมากเพราะเราเห็นพีนั่งอยู่กับเขา แต่เราไม่ได้ร้องออกมาแต่เราเจ็บมาจริงๆ พอมาถึงบ้านพีกับทักมาถามบีว่าโกรธไหมที่ไม่ได้มานั้งด้วย บีตอบกลับไปว่ามีคนโกรธกว่ากูอีก พีตอบกลับบีมาว่า”กูถามถึงไม่ได้ให้มาพูดถึงคนอื่น”คนอื่น เราเป็นคนอื่นได้ไงซึ่งวันนั้นเราไม่ได้คำถามอธิบายหรือแม้แต่ข้อความของพีเลย พีใจร้ายมากเราเสียใจมากคิดว่าพีกับเขาตัดกันขาดแล้วหลายครั้งที่เราคิดว่าถ้าพีเลิกกับเขาคงรักเรา แต่มันก็ไม่ใช่เพราะทุกๆอย่างที่เราทำให้พีไม่มีความหมายเลยวันนั้นเราจึงตัดสินใจที่จะเลิกรักพีแล้วเพราะเราเจ็บมากจนสุดจะทนแล้ว
พอผ่ามาได้3-4วันพีกับทักเรามาว่า”ว่างวันไหน มีไรจะคุยด้วย” แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร ตอนเช้าพีทักมาอีก มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าพีคงพยายามง้อเราอยู่ เราจึงมานั่งคิดๆดูว่าอยากทำไรก็ทำ ทำตามใจตัวเอง ทำอะไรแล้วรู้สึกดีก็ทำไป แล้วผลจะออกมาเป็นไงก็ต้องยอมรับมัน
หลายครั้งที่บีและชีเตือนเราๆฟังแต่เรากับทำไม่ได้เลยเรากับพีนัดเจอกันอีกซึ่งครั้งนี้มันเกินเลยไปแล้ว แล้วมันก็เป็นครั้งแรกของเรา เรารู้สึกกับพีมากกว่าเดิมแต่เหมือนยิ่งทำอะไรมากกว่าเดิมเราก็ยิ่งห่างกันมากกว่าเดิม เราแถบไม่คุยกันเลย มันทำให้เราคิดถึงพีตลอดเวลา
ทุกอย่างที่เราทำกันมันหลบๆซ่อนๆ เราไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพีเลย ทั้งที่เราทำกันขนาดนี้แล้ว เราทำทุกอย่างก็เพราะรักพีมาก แต่พีไม่สนใจเราเลย พีก็ยังคงเลิกๆคบๆกับเขาอยู่ มันเลยทำให้เราไม่อยากไปไหนเพราะกลัวว่าถ้าพีหันมาแล้วเราไม่อยู่ตรงนั้นแล้วเราจะเสียใจ เลยเลือกที่จะรอ เวลาที่พีต้องการเราก็จะทักมา เราอยากหยุดทุกอย่างเพราะสิ่งที่เราทำมันผิด แต่เราทำไม่ได้สักที เพราะเรากลัวเราไม่อยากเสียพีไปเรายังอยากมีพีอยู่ แต่ทั้งหมดมันผิด ทั้งหมดที่เราทำมันไม่มีความหมาย พีไม่คิดจะรักเราเลยใช่ไหม? เมื่อไหร่จะมีความหมายสักที ช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนได้ไหม😢
ปล.เราควรจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปหรือเราควรจะบอกทุกอย่างแล้วหยุดมันไว้แค่นี้ (ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ โล่งใจขึ้นเยอะเลย)......
แอบรักเพื่อน
ปัจจุบันเรากับมันอยู่ปี1แต่เรียนคนละที่ เราไม่ค่อยเจอกันเหมือนแต่ก่อน กว่าจะเจอกันทีก็ยากมากเพราะมันเรียนอาทิตย์เว้นอาทิตย์ส่วนเราเรียนทุกวันยกเว้นอาจารย์ยกคลาสมันเลยยากมากที่เวลาเรากับมันจะตรงกัน เราขอเรียกมันว่าพี(นามสมมุติ)
เรากับพีรู้จักกันตอนม.3วันนั้นมันเป็นวันติวโอเน็ตเรายังจำได้เลยพีนั้งข้างหน้าเราแล้วพีหันมาแหย่เมย์เพื่อนของเรา เลยทำให้เรากับพีรู้จักกันช่วงเวลาตอนม.3เรากับพีจะเจอกันบ่อยเวลาเจอกันพีก็ชอบทำมือให้ไอเลิฟยูเรา ซึ่งเราก็รู้ดีว่าพีแค่แหย่เล่นๆ แต่พอช่วงเวลาปิดเทอมมันทำให้เราคิดถึงพีตามส่องเฟสหรือไอจีตลอดเวลา ตอนนั้นเราคลั่งพีมากๆ แต่ก็ไม่ได้บอกออกไป จนเราแชร์อะไรสักอย่างทำนองว่าไลค์ทักแล้วพีก็ไลค์เรามา เราเลือกที่จะทักพีคนเดียว เราทักพีไปก็คุยกันปกติ แต่เราก็รู้แล้วว่าพีคงไม่ชอบเราจริงๆ
จนพอขึ้นม.4เรากับเมย์สัญญากันไว้ว่าถ้าสอบได้คนละห้องเราจะเป็นคนไปทำเรื่องย้ายห้องแทนเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็ต้องผิดสัญญากับเพื่อนที่เรารักที่สุดเพราะว่าเราดันอยู่ห้องเดียวกับพี นั้นจึงเป็นเหตุผลที่เราผิดสัญญากับเมย์ พอมาวันเลือกกิจกรรมเราดีใจมากที่พีเรียนอันเดียวกับเราคือรด. มาวันหนึ่งพีมีแฟนเรารู้สึกเศร้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ระหว่างนั้นตอนเราเรียนรด.ซึ่งมันทำให้เรากลับบ้านมืดมันก็มีภู(นามสมมุติ)ที่อาสาไปส่งเรา ซึ่งช่วงนั้นมันเลยทำให้เรารู้สึกดีกับภู แบบรู้สึกดีมากๆ จนทำให้มันเปลี่ยนจากพีมาเป็นภู แต่เราก็ต้องอกหักเหมือนเดิมเพราะภูก็มีแฟน เราเสียใจมากช่วงนั้น แต่มันก็มีคนมาแทนที่นั้นก็คือไอ(นามสมมุติ)เรากับไอไปกันไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เพราะเราก็ดันชอบคนอื่นมากกว่าไอ พอมันถึงจุดหักตอนแรกเราก็ไม่รู้สึกอะไรแต่พอเริ่มไม่ได้คุยไม่ได้ทักกันเหมือนก่อนเราก็รู้สึกได้ว่าเรารักไอมากๆ
พอขึ้นม.5เราก็ยังรู้สึกดีกับไอเหมือนเดิมแต่เรากับพีก็ยังคงแหย่กันปกติ มันมีบ้างครั้งที่เรารู้สึกหวั่นไหวกับพีหรือทุกๆครั้งที่พีเรียกเราว่าที่รักหรือบอกว่ารักนะ คิดถึงนะ หอมแก้มได้ไหม มันก็รู้สึกดี แต่เราคิดว่าก็คงแค่หวั่นไหวชั่วครู่ เพราะเรายังรู้สึกรักไออยู่
พอขึ้นม.6 เทอมแรกเรากับสนิทกับเพื่อนอีกคนซึ่งมีแฟนแล้ว บ้างครั้งเราก็คิดกับมิน(นามสมมุติ)แต่บ้างครั้งก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เรา
เทอมสอง เราพีและกับเพื่อนอีกสองคนคือบีกับชี(นามสมมุติ) จะมีปาร์ตี้กันซึ่งมันก็แค่มานั้งจอยกันกินเหล้านิดหน่อยแต่มันทำให้เรากับพีสนิทกันมากขึ้น หลายครั้งที่เรารู้สึกว่าพีก็คิดเหมือนกันเพราะการกระทำของเราสองคนมันมีหลายคนที่มองออกว่ามันมากกว่าเพื่อน มันเริ่มทำให้เรารู้สึกดีอีกครั้ง แต่เราก็ยังรู้สึกกับไอเหมือนเดิมเพราะในวันปัจฉิมเรายังเป็นคนไปขอถ่ายรูปกับไออยู่เลยซึ่งเราเป็นฝ่ายจบแท้5555 แล้ววันนั้นเองเรารู้สึกอึดอัดแล้วอยากกับมาเป็นเพื่อนกับมินเหมือนเดิมเราเลยเลือกที่จะคุยกับมินก่อนมันเลยทำให้เรากับมาคุยกันอีกครั้ง จนมาวันสอบสุดท้ายของเทอม ซึ่งม.6ทุกคนรู้ดีว่าจะต้องไม่ได้เจอกันแล้ว เราบีและชีเลยไปชวนพีกับมินมาปาร์ตี้กัน
คืนนั้นเราก็นั้งคุยกันปกติแต่คงจะกินเยอะกันไปเลยทำให้พีง่วง พีเลยขอนอนตักเราพร้อมห่มผ้าซึ่งในผ้าห่มนั้นเรากับพีจับมือกันไว้แน่น เรารู้สึกดีมากๆ จนกระทั่งชีเรียกให้พวกเราเข้าบ้าน พวกเรานอนรวมกัน5คน ซึ่งเราจะนอนเรียงกันโดยเรียงมาพีเรามินและบี นอนตรงกลางบ้านส่วนชีนอนบนโซฟา เรากับพีหันหน้าเข้าหากันเรานอนกอดกันแล้วก็เป็นพีที่เริ่มจูบเราก่อนตัวเราเองก็คล้อยตามแต่พอได้สติเราเป็นฝ่ายผลักออก แล้วซุกอกกอดพีแทน ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกดีเรารู้สึกดีมากๆเพราะนั้นเป็นจูบแรกของเราแล้วที่ทำทั้งหมดไม่ใช่เพราะเมาเรารู้ดีว่ากำลังทำอะไร เมื่อถึงเวลาที่พีต้องกลับเราต่างไม่ได้พูดอะไรกัน พอพีกลับไปเรา
จนมันทำให้เรารู้ว่าเรากลับมารู้สึกดีกับพีเหมือนเดิมคิดถึง ห่วง หึง ตลอดเวลา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะพีก็มีแฟนอยู่แล้ว เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเราเลิกรักไอไปตอนไหน มีหลายครั้งที่พีชอบพูดกับเราว่า”อยากมีเพื่อนเป็นแฟนวะน่าจะเข้าใจได้เยอะ”หรือพูดในสิ่งที่ชอบให้เราคิดแต่ก็ได้แค่คิดเพราะพีบอกว่า”เป็นเพื่อนกันดีแล้ว”
แต่มันไม่ใช่แค่ครั้งนั้นเพราะทุกๆครั้งที่เราปาร์ตี้กันพีก็จะเริ่มจูบเราก่อน จากจูบมันก็มากขึ้น แต่ก็ยังคงไม่ถึงขั้นนั้น เราคุยเรื่องนี้กับบีและชี บีกับชีก็บอกเราว่ามันแค่นิสัยผู้ชาย เราเองก็รู้ดีแต่เราก็ยังคงทำเหมือนเดิมเพราะเรารักพี แล้วเราเองก็รู้ว่าพีคงคิดว่าเรารู้สึกยังไงกับพี แต่พีก็ยังทำเป็นไม่รู้
มันมีหลายครั้งที่พีกับแฟนทะเลาะกันขั้นเลิกเลยก็ว่าได้แต่มันก็ไม่เคยขาด แต่พอมาวันนั้นพีกับแฟนเลิกกันจนมันทำให้เราคิดว่าคงขาดแล้วเพราะมันเกือบสองเดือนที่เขากับพีเลิกกัน
มันมีหลายครั้งที่เรากับพีนัดเจอกัน แต่มันก็พังหลายรอบแต่พอรอบนี้เรามั่นใจว่าพีเลิกกับแฟนแล้วเราจึงไปหาพี วันนั้นมันก็มากกว่าหลายครั้งที่ผ่านมาแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นนนั้นเพราะเรายังไม่เคยมันเลยทำให้เรากลัว แต่พีก็ไม่ได้เร่งรันอะไรเรา พอกลับมาบ้านเราก็บอกพีว่าถึงแล้วพีก็ยังคงถามเหมือนเดิมว่า”โกรธไหม”เราก็บอกไปว่าไม่ได้โกรธ แต่คำที่พีส่งกลับมาอีกครั้งคือบอกกับเราว่า”อยู่กับแล้วคิดถึง....”(แฟนของพี)เรารู้สึกโกรธแล้วเจ็บมากที่พีเห็นเราเป็นตัวแทนของเขาแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะว่าเรากลัว
ผ่านมาได้4วันตอนกลางคืนเรานัดกันไปปาร์ตี้แต่มันเป็นที่ๆคนไปกันเยอะ ตอนแรกเราดีใจที่พีจะมานั่งด้วย แต่พอพีมายังไม่ถึง5นาทีก็บอกกว่าจะไปนั่งกับพี่ๆ แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนเรากับบีลุกไปเต้น เรากับตกใจแล้วเสียใจมากเพราะเราเห็นพีนั่งอยู่กับเขา แต่เราไม่ได้ร้องออกมาแต่เราเจ็บมาจริงๆ พอมาถึงบ้านพีกับทักมาถามบีว่าโกรธไหมที่ไม่ได้มานั้งด้วย บีตอบกลับไปว่ามีคนโกรธกว่ากูอีก พีตอบกลับบีมาว่า”กูถามถึงไม่ได้ให้มาพูดถึงคนอื่น”คนอื่น เราเป็นคนอื่นได้ไงซึ่งวันนั้นเราไม่ได้คำถามอธิบายหรือแม้แต่ข้อความของพีเลย พีใจร้ายมากเราเสียใจมากคิดว่าพีกับเขาตัดกันขาดแล้วหลายครั้งที่เราคิดว่าถ้าพีเลิกกับเขาคงรักเรา แต่มันก็ไม่ใช่เพราะทุกๆอย่างที่เราทำให้พีไม่มีความหมายเลยวันนั้นเราจึงตัดสินใจที่จะเลิกรักพีแล้วเพราะเราเจ็บมากจนสุดจะทนแล้ว
พอผ่ามาได้3-4วันพีกับทักเรามาว่า”ว่างวันไหน มีไรจะคุยด้วย” แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร ตอนเช้าพีทักมาอีก มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าพีคงพยายามง้อเราอยู่ เราจึงมานั่งคิดๆดูว่าอยากทำไรก็ทำ ทำตามใจตัวเอง ทำอะไรแล้วรู้สึกดีก็ทำไป แล้วผลจะออกมาเป็นไงก็ต้องยอมรับมัน
หลายครั้งที่บีและชีเตือนเราๆฟังแต่เรากับทำไม่ได้เลยเรากับพีนัดเจอกันอีกซึ่งครั้งนี้มันเกินเลยไปแล้ว แล้วมันก็เป็นครั้งแรกของเรา เรารู้สึกกับพีมากกว่าเดิมแต่เหมือนยิ่งทำอะไรมากกว่าเดิมเราก็ยิ่งห่างกันมากกว่าเดิม เราแถบไม่คุยกันเลย มันทำให้เราคิดถึงพีตลอดเวลา
ทุกอย่างที่เราทำกันมันหลบๆซ่อนๆ เราไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพีเลย ทั้งที่เราทำกันขนาดนี้แล้ว เราทำทุกอย่างก็เพราะรักพีมาก แต่พีไม่สนใจเราเลย พีก็ยังคงเลิกๆคบๆกับเขาอยู่ มันเลยทำให้เราไม่อยากไปไหนเพราะกลัวว่าถ้าพีหันมาแล้วเราไม่อยู่ตรงนั้นแล้วเราจะเสียใจ เลยเลือกที่จะรอ เวลาที่พีต้องการเราก็จะทักมา เราอยากหยุดทุกอย่างเพราะสิ่งที่เราทำมันผิด แต่เราทำไม่ได้สักที เพราะเรากลัวเราไม่อยากเสียพีไปเรายังอยากมีพีอยู่ แต่ทั้งหมดมันผิด ทั้งหมดที่เราทำมันไม่มีความหมาย พีไม่คิดจะรักเราเลยใช่ไหม? เมื่อไหร่จะมีความหมายสักที ช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนได้ไหม😢
ปล.เราควรจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปหรือเราควรจะบอกทุกอย่างแล้วหยุดมันไว้แค่นี้ (ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ โล่งใจขึ้นเยอะเลย)......