คำสารภาพของคนไร้ใจของเธอ

เธอถามว่า ความรักของฉันคืออะไร
ฉันตอบว่า พบแล้วอย่ารู้พราก จากแล้วอย่ารู้พบ
ฉันขอเป็นขุนเขาบรรพตที่อยู่ตรงหน้าเธอที่เธอจะต้องมองในที่ไกล ๆ
และถ้าวันใดเธอย่างเท้ามาจนถึง
เธอก็จะไม่อาจ จะพบ จะเห็น ฉันได้เลย
เพราะฉันจะเป็นเพียงผืนดินใต้ฝ่าเท้าเธอ
หากฉันจะฟังเธอสักเรื่อง
ยอมเธอสักเรื่อง
หรือฟังเธอโดยไม่ต้องการให้เธอต้องยอมเป็นไปอย่างที่ฉันคิดฉันเชื่อทั้งหมด
.
.
ถ้าฉันไม่ปิดเฟสทุกเฟส 
ถ้าฉันไม่กดดันเธอด้วยการปล่อยให้อ่ำดำแดงหลุดไฟแนนงซ์ไป
หากฉันไม่ดันทุรังเดินไปผาตูบโดยไม่ยอมให้ใครช่วยพาไปส่ง
.
.
เธอคงยังมีแรงแก้ไขทุกอย่าง
โดยไปไม่ชนเค้าอย่างที่เธอไม่เคยเป็น
เธอคงอดทนกะพวกเค้าได้
อย่างที่เป็น ๆ มา
เค้าโกงเธอไม่รู้เหรอนค
รู้มานานนมแถมยังเคยเห็นดีเห็นงามด้วย
เพราะเธอหวังจะได้กะมันด้วยนิ
.
.
เพราะฉันเธอถึงไม่เป็นเธออย่างที่เคยเป็น
ในขณะที่ฉันมั่นคงในความเป็นฉันได้อย่างเข้มแข็ง
เพื่อท้ายสุดเป็นฉันเองที่บีบเธอทุกทาง
ฉันผิดเอง
ฉันขอโทษ
ฉันสำนึกได้ในความดื้อรั้นเอาแต่ใจของฉัน
ทุกวันนี้
สมควรแล้ว
ขอบคุณเธอมาก
ไม่ใช่เพราะเธอ
ฉันคงไม่สามารถจะมาถึงจุดนี้
ฉันพังความเป็นเธอ
เธอก็พังความเป็นฉันเช่นกัน
แต่ท้ายสุดมันก็คือเรานั่นเอง
ขอบคุณอีกครั้ง
โจ๊กเกอร์สุดที่รักของฉัน